Ontkoppeld!!

Deel 43♡

Pov Emma
Het verbaast me dat Enzo nog niet beneden is. Hij zei dat ik naar de keuken moest gaan, maar hij is er zelf nog niet. Of moest ik naar de woonkamer?

"Je bent er al." Klinkt er plots door de kamer heen.

Geschrokken draai ik me om. "Ja." Antwoord ik op Enzo.

"Ik zat te denken aan pasta." Zegt hij alsof we een doodnormaal stel zijn. "Welke vind jij lekker?"

"Uhm.." Ik denk na. Ga ik het doen? Ga ik hem uitdagen? "Wat vind je van pasta hawaii?"

"Wat?" Komt er fel uit zijn mond. "Heeft Wesley je te hard op je hoofd geslagen?"

"Nee." Zwijgend staar ik naar de tafel. Pasta hawaii bestaat nieteens.

Ik hoor een zucht van zijn kant komen. "Als dit echt bestaat en je vindt dit serieus de lekkerste pasta, dan hoef ik je niet meer te zien." Hij pakt zijn mobiel. "Dan kun je gewoon gaan."

Ik kijk toe hoe hij iets typt. Zijn ogen worden groter. "Mamma Mia." Mompelt hij zacht.

"Bestaat het echt?" Verbaasd buig ik naar hem toe.

"Ja, gatverdamme." Hij draait zijn mobiel naar me toe. Op het scherm is een ovenschotel te zien. Het lijkt op een Mac & Cheese maar dan met ananas. Het ziet er heel onsmakelijk uit.
"Gross." Mompel ik zacht.

"Ja." Het klinkt hard en aan de boze kant. Hij schuift zijn mobiel op de tafel. "Jij houdt van carbonara toch?"

Bevestigend knik ik. Ik houd inderdaad van carbonara.

~~

"Er is vanavond een feest." Zegt Enzo zodra hij de vaatwasser met onze borden erin dichtgooit. Hij komt naast me zitten.

Ik draai iets naar de zijkant, zodat ik hem aan kan kijken. "Waar?"

Hij schuift dichterbij. Te dichtbij, als je het mij vraagt. "Hier." Zijn ogen glijden over mijn gezicht. "Je mag gewoon naar beneden komen, als je wil."

Ik denk terug aan de rijen flessen drank die ik net in de gang zag staan. "Nee, dank je."

Zijn hand belandt plots op mijn been. Ik wil hem weg slaan. "Niet doen." Commandeert hij. Mijn hand blijft in de lucht hangen, te bang om alsnog zijn hand weg te slaan. Langzaam zakt mijn hand naar beneden. Ik haat mezelf om het feit dat ik dit toelaat, dat ik bang ben. Maar ik weet zelf ook wel dat het geen nut heeft. Stel ik sla zijn hand weg, dan krijg ik er gelijk een klap voor terug. Een klap die veel harder is dan demijne.

"Babe." Haalt zijn stem me uit mijn gedachten. "Luister je wel?"

Nerveus slik ik. "Nee."

Zijn grip wordt iets steviger. "Als ik jou was zou ik geen grappen uithalen vanavond." Hij kijkt me vragend aan, alsof hij een antwoord verwacht.

Snel knik ik. "Ja."

"Ja wat?" Reageert hij gelijk terug.

"Ik zal niet grappig zijn vanavond."

Ietwat verward kijkt hij me aan. "Dat is niet wat ik zei."

Ik staar naar zijn hand op mijn been. "Het is wel wat ik zei."

"Babe." Zijn andere hand duwt mijn gezicht omhoog. Zijn duim glijdt over mijn lippen heen. "Ik denk dat je zelf ook wel weet wat ik wil horen."

Zijn donkere ogen houden mijn blik vast. "Klopt."

Een grijns siert zijn lippen. "Ga je het dan ook zeggen?"

Nu grijns ik ook. Vol trots. "Nee."

"Weet je het zeker?" Hij trekt me met stoel en al naar zich toe. We zitten nu dicht tegen elkaar aan, bijna op elkaar.