Ontkoppeld!!

Deel 52♡

Pov Emma
"Ik zweer het, als je nog één woord zegt, vermoord ik je ter plekke." Schreeuwt Dex hard.

Enzo komt van zijn plaats. Hij duwt Dex naar achter. Eindelijk. "Relax." Lacht hij. Hij kijkt mijn kant op. De blik in zijn ogen maakt me bang. "Je mag haar niet vermoorden, dat doe ik."

Met grote ogen kijk ik hem aan. "Je gaat me vermoorden?"

"Nee, babe, dat zei ik niet." Zijn stem is zachter dan wanneer hij tegen Dex praat.

"Zou wel moeten." Snuift Dex boos.

Er borrelt een bekende woede in me op. "Wat is jouw probleem?" Sis ik terwijl ik op spring.

"Nee." Enzo duwt me terug de bank op. "Niet doen. Niet nu."

"Jij moet echt manieren aanleren." Dex stapt op me af. "Als Enzo het je niet leert, doe ik het wel."

"Nee." Nu is het Dex die een zet van Enzo krijgt. "Jij doet helemaal niks. En jij," hij draait zich tot mij. "Jij zwijgt en gaat je gedragen." Hij buigt naar me toe. "Als jij ook maar één millimeter verplaatst, dan haal ik de handboeien er weer bij."

"Je moet haar echt beter onder controle houden, Enzo."

Boos draait hij zich om. "Basta!" Sist hij tegen Dex. "Maak mijn manier van opvoeden niet belachelijk." Enzo duwt hem de kamer uit, richting de keuken.

Ik kan ze niet zien, maar vanaf hier kan ik hun harde stemmen horen. Rillend zit ik op de bank. Niet van de angst, maar van de ijzige kou die zich in mijn lichaam bevindt.

"Goh, Dex heeft een lekker humeurtje vandaag."

Ik kijk op naar Kevin die mij glimlachend aan kijkt. Ik wist niet dat hij hier ook was..

Hij komt tegenover mij zitten. "Wij kennen elkaar eigenlijk helemaal niet goed."

Ietwat ongemakkelijk verschuif ik op de bank. "Daar heb ik ook geen behoefte aan."

Een grinnik verlaat zijn mond. "Pech. Ik wel." Hij haalt een doosje tevoorschijn. "En daarom heb ik dit vragenspel."

Met horror kijk ik naar het doosje in zijn handen. Heeft iedereen zo'n doosje in huis liggen ofzo? Elke keer is er íemand die met zo'n vragenspel aan komt zetten.

"Oeh deze is leuk." Kevin heeft een oranje kaartje in zijn handen. "Als je terug in de tijd zou kunnen gaan, wat voor advies zou je dan geven aan je jongere zelf?" Leest hij voor.

Ik staar naar het tafeltje tussen ons in. "Niet door steegjes lopen."

"Echt? Dát is het advies die ie aan je jongere zelf zou geven?" Vraagt hij ongelooflijk.

Nee. Denkt hij dat ik serieuze antwoorden ga geven? Tuurlijk ga ik niet super leuk, open en eerlijk tegen hem zijn. "Ja."

"Boring." Mompelt hij zacht. Hij pakt een nieuw kaartje. "Waar heb je het meeste spijt van?"

Orlando verlaten. Ik glimlach mierzoet. "Door steegjes lopen."

"Serieus?" Kevin zucht dramatisch hard. "Geen leuk antwoord. Volgende vraag."

Voor hij de kans krijgt om een nieuw kaartje te pakken, ben ik hem voor. "Jij moet ook antwoord geven."

"Ik moet helemaal niks." Hij pakt een kaartje. "Wat hee-"

"-Jawel, dat is het spel." Kap ik hem af.

"Nee Nee. Ik ben de ontvoerder, dus ik bepaal hoe dit spel werkt."

Een zucht verlaat mijn mond. "Prima." Ik ga toch geen serieuze antwoorden geven.

"Mooizo." Een tevreden glimlach siert zijn lippen. "Wat heeft jouw leven veranderd?"