Save Us

Chapter 22: Agam-agam

Saktong pagsikat ng araw ang siyang pagbangon ni Willow mula sa kaniyang pagkakahiga sa sahig. Kaagad niya ring nilibot ang tingin niya upang tignan nang isa-isa ang mga kasama. Tulog pa halos ang mga ito lalo na si Mills na siyang katabi niya na nahihimbing pa rin sa pag-idlip. Lihim siyang napangiti bago inayos ang pagkakatalukbong ng coat nito saka maingat na umalis upang hindi niya ito maistorbo.

Tatlong araw na ang nakalipas magmula noong humiwalay nang landas sa kanila si Shilloh at hindi na nga nila ito muling nakita pa. Walang nakakaalam kung ano na nga ba ang estado nito ngayon o kung nasaan na nga ba ang naturang kaklase.

Saglit na naikuyom ni Willow ang kaniyang kamay nang muli niyang maalala ang mga senaryong naganap sa kanila noong nakaraang gabi kung saan nila napaamin si Shilloh. Mapa-hanggang ngayon ay binabalikan pa rin siya ng bangungot ng kahapon na tila habambuhay ng tatatak sa mura niyang isipan.

Akmang tatayo na sana siya para isuot ang coat niyang nakasampay sa mesa pero  nahinto lamang siya nang mahagilap ng kaniyang si Wren. Nakatayo sa gawing bintana ang dalaga habang diretso itong nakatingin sa labas. Kung titignang maigi ay mahahalata kaagad na may malalim itong iniisip.

Saglit munang kinuha ni Willow ang kaniyang coat bago nagpasyang maglakad palapit sa pwesto ng kaklase. Hindi siya nito binalingan ng tingin at hindi rin ito nag-abalang batiin siya. Saglit pang nagtalo ang isip niya kung kakausapin niya ba ito o hindi lalo na at may parte sa kaniya na ayaw niya rin itong istorbohin. Akmang tatalikod na sana siya pero bigla na lamang itong nagsalita dahilan kung bakit napaayos siya ng tayo.

"What do you want?" Salubong ng kaklase sa kaniya gamit ang puro nitong boses.  Hindi pa rin nagbago ang malamig nitong pakikitungo sa kanila na siyang hindi naman niya ikinabahala. Sanay na si Willow sa ugali ng kaklase lalo na at halos araw-araw naman itong ganito umasta.

"I just want to say th─"

"How many times do I have to repeat myself on you?" Putol nito dahilan kung bakit napahinto siya sa pagsasalita. "Hindi mo na nga kailangang mag thank you sakin nang paulit-ulit." Dagdag ng dalaga saka inayos ang pagkakalagay ng headphone sa leeg niya.

"Pasensya ka na talaga kung nakukulitan ka na sa'kin, Wren ha. It's just that, I really appreciate all of your efforts para lang maisalba kami. Ang dami mo na ngang naitulong sa grupo at kung hindi dahil sa iyo, baka wala na rin kami." Panimula ni Willow pero muli, hindi na naman ito umimik.

Pansamantalang pinaglaruan ng dalaga ang kaniyang daliri para tantsahin ang sarili kung itutuloy niya pa ba ang namumuong tanong sa kaniyang isipin o hindi. Ngunit nang hindi na nga siya nakatiis pa ay sandali pa siyang tumikhim bago isinawika ang kaniyang nais.

"If you don't mind, can I ask you something?" Untag niya. Hindi man siya nito sinagot, pero alam  niyang nakikinig ito sa kaniya.

"No'ng nasa Aries pa tayo, di'ba sinabi mo sa amin no'n na hindi mo kami tutulungan? Nagbago na ba ang isip mo kaya ti—"
 
"Hindi ko naman talaga kayo tinutulungan." Diretsang  hayag ni Wren dahilan kung bakit napahinto sa pagsasalita si Willow. Saglit siyang natahimik at pilit na inaalisa ang mga binitawan nitong salita. Nalilito siya minsan sa mga kilos nito at wala rin siyang kahit anong ideya kung ano ba ang tumatakbo sa utak ng kaklase. Pero kahit ganoon, sapat na sa kaniya ang mga pasimple nitong pagtulong para sa ikabubuti ng grupo nila.  

"I am not doing this for the sake of this group. Ginagawa ko lang 'to para ilayo kayo sa mga posibleng mangyari." Paliwanag nito na siyang naging rason kung bakit mabilis na naagaw ni Wren ang atensyon ni Willow.

Sandaling inalis ng dalaga ang kaniyang tingin sa gawing bintana bago diretsong hinarap ang kaklase.

"Do you still remember what I've said last time?" pag-iiba ni Wren. "I've told you, didn't I? That this is not just a mere outbreak. Marami pang mangyayari, Willow. Marami pa." Pagpapatuloy nito saka tumitig nang diretso sa mata ng kausap.