Save Us

Chapter 33: Plano

"Because I am Zigler Daniles, ang nag-iisang anak ng tinutukoy mong scientist." Pag-amin  ni Zigler na siyang dahilan kung bakit binalot ng gulat ang buong mukha ng kasamang interrogator. Hindi ito kaagad nakapagsalita na tila ba nawalan na ito ng sasabihin. Kinuha na rin ni Zigler ang pagkakataong ito upang makapagpaliwanag nang sagayon ay malinawan ang kaharap.

"Senior High School lang si papa no'ng nagkaanak sila ni mama. My mother encountered a problem amidst her labor, hindi niya kinaya iyong panganganak sa'kin kaya namatay din siya pagkatapos," panimula ng binata habang maingat na  inaalala ang kwento ng kaniyang ama. "It was too hard for him, thinking that he lost his first partner and at the same time, his first love. Pero, hindi iyon naging rason para huminto siya sa pag-aaral. Instead of losing his self, he stood up and started to strive for more. Pinagsabay niya iyong pagpapaka-ama niya sa'kin at pagiging estudyante hanggang sa nakapagtapos nga siya ng high school."

"But kismet really loves to give him nonstop challenges..." pansamantala muna siyang huminto para salubungin ang nag-aantay na tingin ng Assistant Chief. "Because back when I was ten  years old, nagtataka na si papa dahil lagi akong maputla at hindi mawala-wala iyong paninilaw ng dulo ng kuko ko. Kaya para malinawan siya kung anong nangyayari sa'kin, he brought me to the hospital  to have my checkup. Then there he found out that I have hemolytic anemia. Isang uri ng sakit na kung saan nagiging extinct iyong red blood cells sa loob ng katawan ko. My memories seems vivid but somehow, I can still recall what the pediatrician have said. Ang sabi niya, namana ko raw ang sakit na 'to kay mama. It drives him to worry so bad since inherited hemolytic anemia is a long life condition, at pwede ko 'tong ikamatay sa oras na maging severe at hindi pa rin maagapan."

"Dahil doon, pinasok niya ang mundo ng science. Not because he wanted to become a scientist or such, but because of the fact that he became eager to find a cure for me." Mahaba-haba niyang paliwanag sa kasama. Dumapo ang tingin ni Suarez sa kaniyang nakapatong na kamay sa mesa para tignan kung naninilaw pa rin ba ang kuko nito, pero gaya ng inaasahan, tuluyan na nga itong nagamot ni Winston.

"Nabanggit mo na ang genetic material na tinurok ni Winston kay Chloe ang naging dahilan kung bakit siya naging zombie, hindi ba?" Agarang tanong nito na siyang sinagot lamang ni Zigler ng isang tipid na tango. "And that the same materials that you have mentioned earlier turned out to be your cure?"

"At kung tinurok nga ni Winston sa'yo iyon. Then is it possible to think that you also carry a zombie-like fea—"

"I am not a zombie," depensa niya sa sarili. "Thirteen days already passed yet I am still a human. My physical features spoke it all, Sir Suarez."

Saglit na natahimik ang interrogator na para bang nalunod na ito sa matinding pag-iisip. Hindi niya lubos-akalain na mas lalo pang magdudulot ng komplikasyon para sa utak niya ang mga impormasyong nalaman niya ngayon.

"In hemolytic anemia, the body will produce antibodies that attacks the red blood cells because they think that they are foreign or unwanted substances. But since the moment that my father injected that experimental cure, my red blood cells boast and became normal in numbers," mahinahon niyang pagpapaliwanag. "I admit that that thing also  crossed my mind, kitang-kita ng dalawang mata ko kung paano mag-transform si Chloe from being a human into a zombie matapos siyang maturukan no'n kaya hindi ko rin maiwasang makaramdam ng takot no'ng iturok din ni papa sa'kin iyon. But instead of turning into one, my body remains the way like how a normal being used to be. And that's because my white blood cells became more active to fight the infectious substance from that vaccine."

"Ang sabi mo ay ikinulong ni Winston si Chloe sa loob ng Science Laboratory nitong school niyo, kaya papaano mo nakita iyong ginawa ng papa mo?" Kunot-noong tanong ni Suarez. "Nandoon ka ba no'ng mga panahong iyon?"