𝑨 𝑹𝒐𝒔𝒆 𝑶𝒇 𝑮𝒆𝒐𝒓𝒈𝒊𝒂 🥀

Part 30 (Final)

Unicode~

နှင်းဆီမြိုင်...

အရင်လို မကြွယ်ဝ​တော့၊ ဧက​ထောင်ချီ​သော ဝါခင်း​တွေ မရှိ​တော့။
ည​နေခင်းလက်ဖက်ရည်ဝိုင်း​တွေလည်း မ​ရှိ​တော့။
အရာရာ​ပြောင်းလဲခဲ့ပြီ။

​ခေတ်သစ်စနစ်သစ်တစ်ခုကို အ​မေရိကန်​တောင်ပိုင်းပြည်သူ​တွေနဲ့အတူ ​ဂျော်ဂျီယာကနှင်းဆီမြိုင်ဝါခင်းကြီးလည်း ​ကျော်ဖြတ်​နေရသည်၊ ရင်ဆိုင်​နေရသည်။

"ခင်ဗျားကလည်း အဲ့လိုလုပ်ရတာ မဟုတ်ပါဘူးဆို"

"ကိုယ်မှ ဝါမဆွတ်တတ်ဘဲ"

"မလုပ်နဲ့​တော့ဗျာ။ အိမ်ထဲဝင်​တော့။ ခင်ဗျားကို သင်ရတာနဲ့ ကျုပ်ဝါဆွတ်လို့မပြီး​တော့ဘူး"

Taehyung စိတ်မရှည်လာ​တော့။ Jeonက ဝါဆွတ်တဲ့​​နေရာမှာ ပါရမီကိုမပါတာ။
ဝါခင်းထဲဆင်း​နေရတာ ဘယ်နှလ​တောင်ရှိပြီလဲ။ ဒါကို ခုထိ ဝါတစ်​ပေါင်ပြည့်​အောင် မဆွတ်နိုင်​သေးတာက မလွန်လွန်းဘူးလား။

​နောက်ခါများ​တော့ သူ့​ယောကျ်ားကို လုံးဝ ဝါမဆွတ်ခိုင်း​တော့။

"ချာတိတ်တစ်​ယောက်တည်း ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲ"

"ဖြစ်ပါတယ်ဆို။ ခင်ဗျားကို သင်​နေရမှ ကြာ​နေတာ"

နှင်းဆီက အသည်းယားဖို့​ကောင်းလှသည်။ မျက်ခုံးများကို တွန်းချိုးပြီး နှုတ်ဖျားက ပွစိပွစိ​ပြော​နေ​သေးသည်။

အနားသတ်ကျယ်ကျယ်နဲ့ မြက်ဦးထုပ်​​ဆောင်းထား​ပေမယ့် ချာတိတ်မျက်နှာ​ပေါ်​နေထိုး​နေသည်။
​ဂျော်ဂျီယာရဲ့ ဝါဆွတ်ချိန်က အမြဲဤသို့ပင်။

ယန်ကီ​တွေ အစစအရာရာသိမ်းယူပြီးတဲ့​နောက် ကပ္ပလီကျွန်​တွေဆိုတာ အိမ်​စေအနည်းငယ်ကလွဲရင် ကျန်တာမရှိ​တော့။
သစ္စာခံ လယ်ကူလီ​တွေဆိုလျှင်​တော့ ကျန်​​ကောင်းကျန်လိမ့်မည်။

ကပ္ပလီ​​လွတ်လပ်ခွင့်နဲ့ မဲ​ပေးခွင့် အမိန့်ထုတ်ပြန်ပြီး မြို့အသီးသီးမှာ လွတ်လပ်​သောကပ္ပလီအစည်းအရုံးဆိုတာ ​ပေါ်လာတည်းက ကြက်​ပျောက်ငှက်​ပျောက် ​ပျောက်ကုန်တဲ့ ကပ္ပလီ​တွေ မြို့​ပေါ်မှာ​တော့ ​ဆောင့်ကြွားကြွား။