İLHAM PERİSİ (Kitap Olmuştur, Tanıtım Bölümleridir)

*1*

MERHABA HERKESE :)

BİLİNDİĞİ ÜZERE İLHAM PERİSİ KİTAP OLDU VE MAALESEF BİR KAÇ GÜN SONRA YAYINEVİMİN İSTEĞİ ÜZERİNE YAYINDAN KALDIRMAK ZORUNDA KALACAĞIM.

BUNDAN SONRA OKUYACAKLARINIZ TANITIM BÖLÜMLERİDİR.

SEVGİLER...

*************

Koşuyordum...

Tüm hızımla koşabildiğim kadar hızlı koşuyordum-ki bu konuda fena değildim-.
Evet, belki üniversite hayatı koşu pisti gibiydi.Uykuyu seven birisi olarak, geç kaldığım her zaman koşardım.Dolayısıyla kitaplarla koşmaya alışkındım; ama bu kez kucağımda dokuz tane kalın kitapla gerçekten zor oluyordu.

Araştırma ödevim için profesör bay kıl kuyrukla konuşmam ve konu seçmem gerekiyordu.Dersine girmeden önce birkaç dakikam vardı ve bu dakikayı uzatabilmek için canımı dişime takarak, kalabalık koridorda boş boş sohbet eden öğrenci ordusunu aşmaya çalışıyordum.

Tam hızımı almış, kalabalıktan kurtulduğumu sanarken, nereden geldiğini bilmediğim bir ayağın, önüme çıkmasıyla, adeta yavaşça uçarak yüzüstü yere çakıldım!

Başımın üzerindeki eteğimdi değil mi!?

Ah tanrım...

Lanet olsun! Eteğimin arkasının başıma kadar çıkmasıyla popomda oluşan serinlik, şu an pamuklu Hello Kitty desenli iç çamaşırımın gözler önünde olduğunun bir kanıtıydı!

Anında sırtüstü döndüm! Tabi bu, görülenin, biraz daha az saniye görülmesine yaramıştı! Çoktan fotoğrafımın çekildiğine emindim!

O an, yani sırtüstü döndüğüm an, havadayken, benimle beraber uçtuğunu gördüğüm kitaplarımdan en kalın olanının kafama düşmesi de lanet şans tanrısının benimle dalga geçiyor olmasının kanıtıydı!Şans tanrısının sevmediği bir kız olduğum için, var olup olmadığını bile bilmediğim bu tanrı, yine bana yapacağını yapmıştı işte!

Beni böyle perişan ettiğine göre sanırım böyle bir tanrı vardı!

Her zamanki gibi, diğer öğrencilerin kahkahalarıyla, eteğimi düzelterek yavaşça ayağa kalktım.Yüzümden fırlayan gözlüğümü de yerden aldıktan sonra takar takmaz, kimseye bakmadan ve başımı kaldırmadan kitaplarımı toplamaya başladım.Neyse ki Chad ortalıkta görünmüyordu.Bu bile avutabilirdi beni.

"Aptal ucube!"
"Hello Kitty mi!? Benim üç yaşında kardeşim bile bunlardan giyiyor!"
"Çok salak görünüyor."
"Eteğindeki iğrenç desene bak!"
"Kocaman iç çamaşırını gördün mü tanrım!?"
"Aptal rahibe!"
"Babanneme benziyor!"

Evet.
Tüm bu sayılanlar...
Onların hepsi; bendim.

Söylenilenleri duymamak için büyük bir çaba sarfedip, her şeyimi topladığımdan emin olduktan sonra kimsenin yüzüne dahi bakmadan koşmaya devam ettim.Hem o utanç verici andan hem de duymaktan nefret ettiğim kahkahalardan ve hakaretlerden uzaklaşmak için...

Ben böyleydim işte...

Sakar...Aptal...Çirkin...

Profesörün odasına vardığımda, az önceki olayı beynimden atmak istercesine derin bir nefes alarak, dirseğimle kapıya vurdum.Kendi acınası halime sonra üzülecektim.Ya da hayallerimde hepsine bir ders verip, popüler kız olacaktım.

Hayallerimde tabii...

Kapı hızla açıldığı gibi, uzun ve ince profesörle karşı karşıya geldik.Gözlüklerim biraz aşağıya kaydığından, profesörü görebilmek için başımı geriye yaslayabildiğim kadar yasladım.