İLHAM PERİSİ (Kitap Olmuştur, Tanıtım Bölümleridir)

*20*

**********

Hâlâ kesmiyorlardı! Yönetmen kesmelerini söylememiş miydi!?

Sonunda birbirlerine yapışık hallerinden kurtulduklarında, striptizci şeytan kendiyle övünür bir şekilde ukâlâ ukâlâ sırıttı ve,

"Nasıldı?" diye sordu.

Nasıl mıydı!? Ona nasıl olduğunu anlatabilirdim! Evet şu an yapabilirdim; ama yapmadım! Çünkü yanlış anlaşılabilirdim!Kıskandığımı düşünebilirlerdi!

Kıskanmak mı!? Hıh! O kimdi ki onu kıskanacaktım!?

Yönetmen, şeytana hayranlıkla bakarak,

"Harikaydınız! Mükemmeldiniz! Çok seksiydiniz!" der demez başımın üzerinde bir konuşma baloncuğu oluştu!

Gay miydi bu adam ve şeytana mı sarkıyordu!?

Şeytan sahneden inerken, üç kız tarafından omuzlarına getirilen o taş kadar ağır hatta bir tonluk havlu, yine üç kız tarafından sırtına örtüldü.Tek bir kız taşıyamazdı havluyu tabi!

Yüzümü buruştururken şeytan bana bakıp tek kaşını kaldırdı ve ukala bir şekilde vücut gör pijama dercesine îmalı îmalı sırıtarak yönetmenin yanına gitti.

Görmüştüm...Çok iyi hem de...Sadece bir kere de değildi malesef...İşkencemdi bu adam benim! Hayatımın sınavıydı! Hormonlarımın yükseliş devrine geçişiydi!

Kendini de kanıtladığına göre kasıntıdan ölürdü artık pis şeytan!

Yönetmenle biraz sohbet ettikten sonra sırtında havluyla yanıma geldi.

Çıplak!

Dayanmalıydım!

Karşımda durdu ve iki eliyle havlunun uçlarından tutarken,

"O kızın yerinde olmak istediğini itiraf et," dedi şeytanca sırıtarak.

"Cehenneme gitmeyi tercih ederim," diye cevap verdim hızla.

O sırada Mery'nin ona seslenmesiyle,

"Sanırım orada da görüşeceğiz," deyip yüzündeki pis sırıtışla birlikte Mery'nin yanına yürüdü.

Hiç sanmıyordum...Ben buradan gider gitmez, sadece hikâyemdeki bir karakter olmaya devam edecekti...

Aklıma gelen bu düşünceyle vücudum ürperdi.İçimi, tarif edemediğim bir sıkıntı kapladı.Bu ruh halinden kurtulmak için buradan çıkmalıydım.Stüdyo toplanmaya başlarken, Mery, Brad ve Ramon'a çevirdim bakışlarımı.

Kötü bir aşk üçgeniydi...Bu durumu düzeltmeliydim.Evime döner dönmez hikâyeme odaklanacak ve mutlu bir son yazacaktım hepsine.Ramon'a bile...Belki ona yazmazdım.Neyse...

Biraz hava almak için çıkışa doğru yürüyüp stüdyodan çıktım.Yine yağmur yağıyordu.Yağmur kokan temiz havayı soludum uzun uzun.Kapının girişindeki banka oturup diğerlerinin çıkmasını bekledim.

Gözümün önüne sürekli o kızı kendine çekişi geliyordu! Kızın göğüsleri onun çıplak bedenine değmişti! Kız çıplak değildi evet ama sonuçta girinti ve çıkıntıları net bir şekilde hissetmiş olmalıydılar!

Ramon'ı hissetmek...

Ah! Tanrım neler düşünüyordum ben!?

"Seni arıyorduk.Burada mıydın?"

Kendime dehşete düşmüş bir halde Brad'e baktım.Beni mi arıyorlardı? Gidecek bir yerim yoktu ki.Buradaydım işte...

"Hey...İyi misin?"