babylon, taegyu

giriş

hız ve sakinliğin orta noktada buluşması mümkün müydü?

kang taehyun her gece kendisini bulduğu yarış pistinde gözlerini gökyüzüne dikmişken ve sırasını bekliyorken üzerinde gizlice gezinen ve fark etmediği gözlerin özlemini çekiyordu. o gözlerin sakinliğini arıyor, geceleri üzerine fazladan gelen özlemi bir an önce geçirmek için her zaman yaptığını yaparak bir yarışı daha hızlıca tamamlayıp, kazanarak buradan çekip gitmek istiyordu.

taehyun'un hızlı hayatının aksine günlerini okul ve çalıştığı lunaparkın neşeli havasıyla sakin bir hayat yaşıyordu choi beomgyu. kapanış saatine kadar onu uzaktan kontrole gelen dert ortağı kang taehyun'un gözlerini üzerine hissetmediği için her zamanki gibi davranıyor, etrafındaki insanlara samimi bir şekilde yaklaşarak istemeden kalp kırıyordu.

ikisinin yolları üniversitenin ilk senesinde, uyumak için girdiği tiyatro salonunda kang taehyun'un hayatında gördüğü en güzel çocuğu gözlerine kestirmesiyle kesişmişti. hala hatırlamıyordu iki sene sonunda oynadıkları oyunu, hiçbir replik ezberinde değildi fakat gözlerinin önünde hala beomgyu parmak uçlarında sahnenin bir ucundan diğer ucuna ilerliyor, buğulandırdığı gözleriyle, kalın sesiyle replikleri okuyor ve rol yapıyordu. taehyun anlamıyordu, pek iyi değildi dersleri, zaten edebiyatla yakından uzaktan alakası yoktu. anlamıyordu söylenenleri ama çok iyi biliyordu ki sahnede melek gibi süzülen o çocuk hayatına girmeliydi. geceleri onu motorla sahilde dolaştırmalı, tatlı kıkırtılarını elleri beline sarılmışken kulağının kenarında duymalıydı, nefesini ensesinde hissetmeliydi.

belki bunlara henüz kavuşamadı fakat her gece lunaparkın kapanışında beomgyu girişe oturuyor, motorunu yakınlara park ederek ona kaldırımda eşlik eden taehyun ile bütün gece konuşuyordu.

yanlış anlamayın, saatlerce kesintisiz geçen konuşmalar değildi bunlar hayır. bazen birkaç kelime, bazen sessizlik içinde beklenen o garip havayla harmanlanıyordu aralarındaki gerginlik. kampüste birbirlerini gördüklerinde göz ucuyla baktıktan sonra hemen başka yöne bakıyorlardı, sanki geceleri yan yana oturup dizlerini birbirlerine değdirmeyeceklermiş gibi..

taehyun onun güvenli bir şekilde evinin sokağına girdiğine emin olduktan sonra gittiği yarışlara arkasından takılan beomgyu'yu bilmiyordu, aynı çıkış saatine kadar onu gözleyen, üzerinde baskı kurmaya çalışıp onunla uğraşanları etrafından temizleyen taehyun'u bilmediği gibi.

bir bakıma, zıt kutuplarda birbirini güzelce tamamlıyordu.

beomgyu'nun kalbi duracak gibi oluyordu taehyun her piste çıktığında fakat ağzını açıp bir şey diyemiyordu. ona karışma hakkını kendinde bulamıyordu bir türlü, onlar.. arkadaş mıydı? ya da tam olarak neylerdi? ona zarar gelirse canı çok yanardı ama, bunu biliyordu beomgyu. taehyun hız tutkunuydu. kötü biri değildi, onun kötü biri olduğunu düşünseydi, okulda onu dışlamalarına ve tehlikeli gözüyle bakmalarına rağmen geceleri ıssız sokakta dizleri dizlerine değecek kadar yakınında durmazdı. niyeti saftı, kendince bir şeyler yapmaya çalışıyordu, kimseye zarar vermeye çalıştığına inanmadı beomgyu bu güne kadar. onun hakkında ortaya atılan tüm o dedikodulara rağmen iki yıldır inatla taehyun'a inanmayı seçti.

taehyun ise beomgyu'nun onun zaafı hale geldiğini anlayabilecek kadar iyi biliyordu bu hisleri. kendisini korkutan bir his olsa da uzak duramıyordu ondan. hayat dolu gözlerine baktığında sanki gün içinde yaşadığı tüm o sorunlar, üzerine atılan tüm o iftiraların yükleri, yüreğine dolan tüm o korkular beomgyu'nun saçlarının kokusu burnuna değdiği anda uçup gidiyordu sanki.

aralarındaki konuşmalar onlara özel kalıyordu böylece.

aralarındaki iki yıllık bağın kopmaması için ellerinden gelen her şeyi yapsalar dahi, son sürat yaşamaya alışmış bir çocuk ve hayatındaki bir şeyler hızla değişmeye başladığında kendisini evine kapatan bir çocuğun aynı şeritte kalması mümkün olabilir miydi?

kang taehyun ve choi beomgyu, güvenli bir şeritte buluşabilirler miydi?