Het Levenslied van Celeste

3.1 - Slecht plan

Slecht plan

Toen ik de volgende ochtend weer op school was, keek elke leerkracht die ik tegenkwam me met een blik vol medelijden na. Ik probeerde het te negeren, maar ik voelde hoe hun blikken me volgden met elke stap die ik zette. Het was doodvermoeiend. Ik had gedacht – gehoopt – dat ik er uiteindelijk wel aan zou wennen, maar nee. Sommige dingen werden nooit gewoon. Zelfs gaten in je hart wenden nooit. Het maakt niet uit hoelang ze er al zaten. Ze bleven pijnlijk aan voelen. Scherven waaraan ik me bleef snijden.

Mevrouw Johnsons, leerkracht Frans en schoolpsycholoog, was de ergste van allemaal. Als ze me zag begon ze me te analyseren en soms als ze de kans kreeg, nam ze me apart voor een gesprek, wat gepaard ging met de vele starende ogen van mijn klasgenoten. Een leerling apart nemen was allesbehalve discreet, maar dat leken sommige leerkrachten niet te begrijpen. Ze bedoelden het goed, maar ze maakten het zo erger.

Gelukkig voor mij, hadden mijn klasgenoten vandaag geen interesse in me. Normaal begonnen ze de dag met een vriendelijke "hoe gaat het freak" of een "heb je je zakdoekjes bij?".

Dokter Falcon zei dat ze hun eigen onzekerheid probeerde te verbergen en de frustratie die daarbij komen, op mij uitwerken. Ik dacht dat ze gewoon door en door slecht waren, dat ze ervan genoten iemand die zich al niet goed voelt nog dieper te zien wegzinken. Het was een kwestie van perspectief.

Vandaag was een goede dag. Ze smeten namelijk voor één keer geen hatelijke opmerkingen naar mijn hoofd, niet omdat ze ineens allemaal vreselijk aardige en beleefde tieners waren geworden, die inzagen dat pesten niet oké was.

Nee, vandaag hadden ze een ander slachtoffer. Helemaal vooraan naast mevrouw Johnson stond namelijk onze gloednieuwe klasgenoot. De nieuwe was van school over geschakeld, wat op zich niet vreemd is. Het is alleen wel vreemd als ze dat in het midden van het tweede trimester doen, dan is er meestal een reden.

Als ik niet zo aan het genieten was van deze eerste rustige ochtend in een lange tijd, had ik met hem meegeleefd. Ik weet niet hoe het voelt om ergens de nieuweling te zijn maar ik kan me levendig voorstellen hoe het is om buiten de groep te staan. Ik spreek uit eigen ervaring.

Vanaf mijn plaatsje achterin de klas observeerde ik hem zo onopvallend mogelijk. Hij wiegde de hele tijd heen en weer op zijn voeten terwijl hij met zijn hand door zijn perfect liggende, blonde haren ging.

Ik krulde een lok van mijn eigen zwarte haar rond mijn vinger, gewoon om bezig te blijven. Ik wenste dat Kriss hier was. Ze had een berichtje gestuurd om te zeggen dat ze later zou zijn. Er was blijkbaar iets met de auto van haar moeder. Alweer.

Toen ik weer opkeek, zag ik dat de nieuweling me stond aan te staren. Hij merkte dat ik terugkeek, maar in plaats van zijn blik af te wenden bleef hij kijken, ongegeneerd. Ik rolde met mijn ogen en zag hoe Kriss het lokaal in liep.

Ze plofte naast me neer en keurde de nieuwe geen blik waardig alsof ze hem niet had gezien, waarschijnlijk had ze hem nog niet gezien. Kriss begon direct te vertellen over hoe de rammelbak, de auto, van haar moeder weer niet had willen starten en dat het hoogtijd voor een nieuwe auto was.

Ik probeerde te luisteren maar mijn aandacht ging steeds terug naar de nieuwe. Hij bleef me maar aan kijken. Zou hij weten dat dat onbeleefd is?

'Hey? Naar wat kijk je?' vroeg Kriss en ze knipte met haar vingers voor mijn ogen om mijn aandacht te trekken.

'Niks,' zei ik terwijl ik mijn blik snel afwendde, 'je had het over je moeders auto?' Ik probeerde haar weer naar het gesprek te leiden waarin eigenlijk zij de enige prater was, maar ik zag hoe haar ogen de klas afspeurden en opzoek gingen naar hetgene dat mijn aandacht had weten te trekken.