Het Levenslied van Celeste

22.2 - Het lied van Celeste

Het lied van Celeste

Toen ik het podium opstapte, werd ik verblind door de lichten. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes tot ik weer kon zien. Een crew-lid zette nog snel een microfoon voor me klaar en ik was blij dat hij hem voor mij op de juiste hoogte zette, want ik denk niet dat mijn licht trillende handen dat hadden gekund.

Nerveus stapte ik naar de micro. 'Hallo allemaal. Mijn naam is Celeste Park. Ik weet dat er op het blaadje staat dat ik de vlucht van de hommel ga spelen van Nikolaj Rimski-Korsakov, maar dat ga ik vandaag niet doen.'

Geroezemoes verspreidde zich door de zaal.

'Ik weet dat dit een auditie is en dat ik hier hoor te strijden voor een plekje op deze prestigieuze school, maar dat is al een tijdje niet meer wat ik wil. En ik weet dat u zich nu afvraagt, waarom sta je hier dan? En geloof me dat vroeg ik me daarnet ook af. Maar ik wilde graag dit podium gebruiken om een paar dingen voor mezelf af te ronden. Misschien kennen sommige onder jullie wel mijn vader, John Park. Hij heeft les gegeven op deze school en het was ooit zijn droom dat ik hier naar deze school zou gaan, maar dat is nooit mijn droom geweest en het heeft even geduurd voor ik dat besefte.'

Mijn ogen vonden mijn moeder in het publiek en ze hield al een zakdoek tegen haar ogen gedrukt. Ik voelde haar trots bijna door de hele zaal.

'Ik heb zelf een nummer geschreven.' In de zaal steeg een ontstemd gemompel omhoog.

'Ik heb zelf een nummer geschreven,' herhaalde ik met heldere, duidelijke stem, 'dat ik graag hier wil brengen omdat ik op deze manier afscheid kan nemen van het verleden en kan beginnen aan een toekomst die ik zelf heb uitgestippeld.'

Nu vonden mijn ogen Kriss. Ze zat diep onderuitgezakt in haar stoel en ik zag gewoon aan haar gezicht dat ze overal liever wilde zijn dan hier.

'Ik heb een moeilijke tijd gehad.' Mijn stem haperde even. 'Ik heb mensen weggeduwd en gekwetst. Ik ben zo druk bezig geweest met alles wat voor me lag, dat ik vergeten was dat er ook heel veel mensen achter me stonden. Ik wil met dit liedje van alles in één keer doen. Ik wil langs de ene kant mensen mijn verhaal vertellen, maar ik wil vooral sorry zeggen. Dus Kriss, sorry.'

Ik zag hoe Kriss' hoofd verrast omhoog schoot. We keken elkaar recht aan toen ik het volgende zei: 'Ik weet dat ik er niet altijd... dat ik er eigenlijk nooit voor jou was. Terwijl jij er altijd voor mij was. Ik beloof dat als je me nog terug wil, dat ik een betere vriendin zal zijn.'

Kriss knikte en toen ik zag dat ook zij tranen in haar ogen had, wist ik dat het goed zat.

'Ik zou nog honderden mensen kunnen aanhalen in deze speech, maar ik denk niet dat iemand daar op zit te wachten. Maar ik wil toch nog snel even mijn moeder bedanken en mijn vader. Dat ze samen mijn droom nu ondersteunen is alles wat ik kan wensen.'

Ik zette me klaar en zette mijn vingers tegen de snaren. Mijn vingers stopten met trillen. Van zodra ik de eerste noten speelde, voelde ik het. Ik voelde dat het goed zou komen.

Ik ademde rustig in en zong:

'Eén knal en het was voorbij,
vooral voor jou maar ook voor mij.
Iedereen zegt dat ik je vreselijk mis,
dat het lot zich pijnlijk heeft vergist.
Maar misschien was het een signaal,
Om nu te beginnen aan mijn eigen verhaal.

Drie jaar gingen voorbij,
Jouw dromen en verlangens leefden voort in mij.
Ik nam het pad door jou gepland
En schoof mijn eigen leven aan de kant.
Je leefde voort met mijn hart
En ik nam geen nieuwe start.

Er is nog niets veranderd.
Ik zit nog steeds aan jou verankert
Me snijdend aan de scherven van mijn leven,
Probeer ik voort te bewegen.
Ik voel me alleen, toch wil ik niemand om me heen.
Ik was het zat, niet beter wetend, nam ik jouw pad

Na drie jaar was ik klaar.
De tijd was rijp, ik wilde weer vooruit.

Jij keek steeds toe bij elke stap.
Dat brak beetje bij beetje mijn hart.
Je keek me aan vanuit de spiegel vol teleurstelling.
En hoe klaar ik er ook voor was,
Ik nam een valse start.

Ik was zo blind, zo had ik het niet gewild.
Hij zag het meteen en hielp me door het donker heen.
Ik weet nu, ik was nooit alleen.
Er waren zoveel mensen, en ze hielpen me op de been.
Met moeite legde ik een puzzel met jouw stukken,
Maar met mijn eigen stukken en gouden lijm
Moet het zeker lukken.

Deze drie jaar zijn voorbij.
Ik heb mijn vrienden en familie aan mijn zij.
Ze toonden me dat jouw weg niet perse de mijne was.
Jij besefte dat eerder dan ik dacht.
Ik volg vanaf nu mijn eigen pad.
Dit lied is mijn nieuwe start.

Vandaag zeg ik vaarwel en neem mijn eigen pad.
Je hebt altijd een plekje in mijn hart.'

Terwijl de laatste klanken wegstierven, weerklonk er een plaatselijk applaus. De rij waarop mijn mensen zaten was gaan rechtstaan en ze gaven me een soort van staande ovatie. De rest van de zaal klapte beleefd, maar niet erg enthousiast. Niet dat dat me wat uitmaakte, want de mensen die belangrijk voor me waren vonden het goed.

Ik zag hoe mijn moeder openlijk aan het huilen was en hoe ze hopeloos haar tranen probeerde te verbergen. Nathan klapte uitbundig en had een trotse uitdrukking op zijn gezicht. James die naast hem stond klapte ook mee. Dokter Falcon gaf me een goedkeurend knikje. 

Laura die bij mijn vrienden was gaan zitten, stak haar duim zo hoog mogelijk in de lucht terwijl ze met haar andere hand die haar telefoon omklemde zo stil mogelijk hield. 'Voor je eerste videoclip,' leek ze te mimen. 

De enige persoon die ik niet meer zag was Kriss, haar plek in de rij was leeg. Ik liet mijn ogen over alle rijen glijden, maar ik kon haar nergens vinden.

'Celeste?'

Ik draaide me met een ruk om en daar stond Kriss, op het podium, met tranen in haar ogen. 'Ik- ik, het spijt me.' Ze barstte in tranen uit. 'Ik had...'

Ik liet haar haar zin niet afmaken. Sneller dan het licht had ik mijn gitaar neergelegd en omhelsde ik haar. 'Wat je ook gezegd hebt, bedankt daarvoor. Je hebt alles gezegd wat ik moest horen en het spijt mij dat ik er niet voor je was.'

Kriss zette een stapje achteruit, zonder onze knuffel te verbreken. 'Wij moeten dringend eens bijpraten want volgens mij is er van alles gebeurd.' Ze knikte met haar kin naar haar broer.

Ik trok haar weer dichter naar me toe. 'Ik heb je nog zoveel te vertellen. Je hebt geen idee. Ik beloof je dat vanaf nu alles goedkomt.'

Kriss bracht haar mond naar mijn oor en fluisterde: 'Ach Celeste zoals ik het nu zie, is volgens mij al alles weer goed.'