Het Levenslied van Celeste

Epiloog

De muziek van de dans van de kleine zwanen van Tchaikovsky, zweefde door de ruimte. Mijn vingers gleden over de toetsen terwijl ik toekeek hoe de kleine balletdanseressen op hun tenen door de danszaal leken te vliegen. Terwijl de laatste noten nog maar amper waren weggestorven, stond madame Clarot al in haar handen te klappen om de aandacht te roepen.

'Jade, probeer de volgende keer niet zo met je hoofd te schudden terwijl je danst. Je wilt tijdens het optreden niet op zo een dashboard hondje lijken, dat de hele tijd met zijn hoofd staat te schudden. En jij Olivia, probeer je benen netjes te strekken alsjeblieft. Je bent een leerling van het KoMuDa, probeer alsjeblieft aan die standaard te voldoen. Voor de rest goed gedaan dames en ik zie jullie morgen weer.'

'Ja madame.' De meisjes bogen respectvol hun hoofd en vertrokken.

Ik verzamelde de bladmuziek en stopte die netjes weg in mijn map.

'Wel wel, wat doe jij hier? Ik dacht dat je nooit mijn concurrente zou zijn?' Laura stond tegen de deurpost geleund en keek me glimlachend aan.

Ik hees mijn tas op mijn schouder en lachte naar haar. 'Ik ben nog steeds je concurrente niet. De vaste pianist heeft onverwacht zijn ontslag ingediend en ik vervang hem tot ze iemand anders hebben gevonden.'

Ik stak mijn hand op naar Madame Clarot. 'Tot morgen mevrouw.'

'Tot morgen kindje. Je hebt vandaag weer voortreffelijk gespeeld.' Voor haar leerlingen was madame Clarot super streng, maar mij leek ze te mogen.

Ik liep met Laura naar buiten. 'Ik ben blij dat jij mijn concurrente niet bent, Celeste. Volgens mij zou je me zo naar huis spelen.'

'Inderdaad,' antwoordde ik met gespeelde arrogantie.

Laura gaf me een speelse stomp tegen mijn schouder. 'Ik dacht dat je niets meer met klassieke muziek te maken wilde hebben?'

'Niets meer was misschien een nogal overdreven reactie van me, maar je hebt niets te vrezen. Ik heb niet de intentie om een professionele, klassieke musicus te worden, als dat is wat je bedoelt. Ik speel het enkel nog voor mijn plezier of als een soort bijverdienste zoals hier. Daarbij was madame Clarot een vriendin van mijn vader. Het zou nogal gemeen van me zijn geweest om een vrouw die duidelijk in de nood zat, te laten vallen.'

Laura knikte begrijpend. 'Dus ik ga je hier nog vaker zien?'

'Zeker tot en met het ballet op het einde van het jaar. Ze hopen tegen volgend jaar zeker een vervanger te hebben gevonden.'

'Ik zou het niet erg vinden als je nog even bleef rondhangen, eindelijk nog eens een vriendelijk gezicht.'

'Hoe bedoel je?'

'Mijn klasgenoten en ik komen meestal wel goed overeen, maar van zodra er een test aankomt zijn we opeens weer elkaars concurrenten.'

'Gelukkig heb je mij nu,' zei ik terwijl ik mijn arm door de hare haakte.

Haar hele gezicht lichtte op. 'Daar ben ik blij om. Heb ik trouwens nog iets gemist in de soap van je leven?'

We openden de deuren naar buiten en het laatste herfstzonnetje verwarmde onze gezichten.

'Ik heb alles wat er gebeurd is uitgepraat met James,' vertelde ik.

Laura onderbrak me onmiddellijk. 'Echt! Dat is toch die jongen die zo eng deed op dat schoolbal?'

'Ik moest het wel bijleggen, aangezien hij nu het vriendje is van Kriss, maar ik ben blij dat we gepraat hebben. We zijn nu weer gewoon vrienden en dat voelt eigenlijk best wel goed.'

We hoorden een auto toeteren. Nathan zat overdreven enthousiast naar me te zwaaien en ik zwaaide verlegen terug.

'Jullie zijn dus nog steeds samen?'

Mijn wangen kleurden rood, meer antwoord had Laura niet nodig.

'Ik zal de tortelduifjes maar alleen laten.' Ze liet mijn arm los en wandelde weg.

'Hey Laura wacht!' schreeuwde ik. Verbaasd draaide ze zich om. 'Ik geef morgenavond een klein concertje in het prieeltje in het park, wil je komen kijken?'

'Denk je nu echt dat ik ook maar één concert van mijn favoriete artieste ga missen?' Ze tikte met haar vinger tegen haar hoofd om aan te geven dat ik getikt was. Ze zwaaide nog een laatste maal en haastte zich dan snel naar de bushalte waar haar bus al stond te wachten.

Ik stapte in Nathans auto en draaide me direct naar hem toe om hem een kus te geven. Hij startte de wagen en de radio kwam er samen mee tot leven.

'Op een dag horen we jouw liedjes op deze radio,' zei hij en terwijl hij begon te rijden vond zijn andere hand de mijne.

'Twee handen aan het stuur!' waarschuwde ik hem. 'Je moeder vermoordt je als ze je zo ziet rijden.'

Nathan glimlachte alleen maar en ik glimlachte ook. Drie jaar geleden had ik nooit verwacht dat ik nu zou staan waar ik nu stond.

Dokter Falcon had het me beloofd: 'Op een dag wordt het beter.'

En hoewel ik hem niet graag gelijk gaf, was ik blij dat hij toch gelijk had gekregen.

Einde

Of net het begin, hangt ervanaf hoe je het wil bekijken