Het Levenslied van Celeste

22.1 - Het lied van Celeste

Het lied van Celeste

In de coulissen was het een drukte van jewelste. Er waren jongens die moeite hadden hun stropdas te knopen en er waren meisjes die hun gezicht zo dicht bij de spiegel hielden dat ze waarschijnlijk hun eigen poriën konden tellen. Er waren er die hun instrumenten stemden, alsof ze dat hiervoor nog niet gedaan hadden, en er waren er die met hun vingers denkbeeldige piano's bespeelden.

Ik bleef stokstijf in de deuropening staan. Het gevoel dat ik hier niet hoorde, overspoelde me meermaals. Met mijn gitaar stevig tegen mijn borst gekneld, schuifelde ik door de ruimte. 

Opeens moest ik weer aan Vivian denken en aan hoe moedig en zelfverzekerd zij op het podium was gestapt, maar ik voelde me helemaal niet zo dapper. Ik had mijn keuze weken geleden gemaakt, geen klassieke muziek meer. Toch had ik vandaag het gevoel dat ik opnieuw moest kiezen. Alleen zou er na vandaag geen weg meer terug zijn. Vandaag zou mijn keuze definitief worden.

Dat idee benam me de adem. Langzaam versnelde mijn hartslag. De ondragelijke druk op mijn borst werd met elke ademhaling zwaarder. Ik zakte tegen de muur in elkaar, zette mijn gitaar naast me tegen de muur en duwde mijn hoofd tegen mijn knieën. Niemand leek op me te letten, of misschien waren ze gewoon opgelucht dat een concurrente zichzelf uitschakelde. In deze ruimte waren er geen vrienden, deze ruimte was gevuld met mensen die elkaar letterlijk iets wilden aandoen om een plekje te veroveren en alleen al dat idee zorgde ervoor dat ik nog minder lucht kreeg.

Ik weet niet hoelang ik daar al zat. Ze waren al met de audities begonnen. Zelfs het applaus dat de hele ruimte deed trillen, was dwars door me heen gegaan. Mijn naam moest al een paar keer zijn afgeroepen, maar niemand deed de moeite me dat te melden. Of misschien hadden ze dat wel gedaan, maar was ik gewoon te ver weggeweest.

'Celeste?' Twee handen vonden de mijne en mijn hoofd schoot omhoog. Nathan zat op zijn hurken voor me. 'Ze hebben je al twee keer geroepen en iemand voor laten gaan. Is alles wel oké?'

Zonder op te kijken, schudde ik vastbesloten mijn hoofd. Hoewel ik mezelf had beloofd om niet meer te huilen, kon ik de tranen moeilijk tegenhouden. Mijn schouders schokten. Ik voelde hoe Nathan eerst voorzichtig zijn armen om me heen legde en toen hij merkte dat ik hem niet wegduwde trok hij me naar hem toe in een stevige omhelzing.

Het kon me niet schelen dat er andere mensen in de ruimte waren toen ik snikte: 'Ik ben bang.'

Nathan zei niets, maar nam me alleen maar steviger vast en wreef met zijn hand over mijn rug.

'Ik wil niet meer bang zijn. Ik weet wat ik wil, maar ik snap niet waarom mijn hoofd maar blijft twijfelen.'

'Het is oké om bang te zijn. Het is oké om te twijfelen,' stelde hij me gerust.

Ik wilde protesteren. 'Ik ben een idioot omdat ik zo bang ben.'

Nathan keek me boos aan. 'Dat je bang bent en dat je twijfels hebt, wilt alleen maar zeggen dat dit alles iets betekent voor jou. Het is je hoofd dat je probeert te vertellen hoe belangrijk dit voor je is. Trouwens, het zijn niet de idioten die bang zijn. Het zijn de idioten die nergens bang voor zijn.'

Door mijn tranen heen wist ik een glimlachje te forceren. Ik veegde mijn tranen weg. 'Wat ben ik toch een slechte rebel.'

Nathan trok verbaasd zijn wenkbrauwen op.

'Mijn vader.' Er waren zoveel manieren waarop ik dit aan Nathan kon vertellen. Woorden konden zoveel betekenissen hebben, zoveel emoties overbrengen. Of misschien dacht ik er gewoon teveel over na. 'Ik wilde tegen zijn wil ingaan, tegen de klassieke muziek. Maar nu blijkt dat hij een gitaar voor me had gekocht en dat ik zelf had mogen kiezen.'