Het Levenslied van Celeste

17 - En hij leidde me terug naar het pad

En hij leidde me terug naar het pad

In opperste concentratie bracht ik met een pincet een nieuw stukje naar de vaas. Mijn hand trilde. Ik probeerde met mijn ene hand de andere te ondersteunen en drukte de scherf op zijn plaats. Een verrukt gilletje ontsnapte mijn keel. Stevig hield ik de scherf op zijn plaats, zodat de lijm kon drogen.

Ik keek naar de glanzende witte scherven, wachtend op nieuwe woorden om er op te schrijven. Ooit hadden mijn grootste angsten op de stukjes gestaan. De woorden die ik er toen op had geschreven, had ik er zo goed als mogelijk afgeboend en bij de andere was ik er met een laagje witte verf overgegaan. Ik had besloten dat dit geen angsten-vaas mocht worden, dit zou een vaas zijn waarop mijn nieuw begin zou staan. Deze keer ging ik echt opnieuw beginnen, op mijn manier.

Rot op met je plan pa, dacht ik. Toch kromp ik ineen, alsof hij me kon horen en me nu de huid vol zou schelden.

Ik liet het stukje dat ik zo netjes op zijn plaats hield opnieuw vallen toen mijn moeder de kamer binnen walste.

'Liefje! Ik heb dat kleedje voor vanavond gevonden. Wil je het even passen?'

'Mam!' klaagde ik verontwaardig. 'Het heeft me vijf minuten gekost om dat stukje op zijn plek te krijgen.'

Mijn moeder keek me verward aan en nam het slagveld van nauwkeurig gesorteerde scherven en goudkleurige lijm in haar op. Zachtjes schudde ze haar hoofd en legde ze het kleedje neer op mijn bed. 'Ik ga zelfs niet vragen wat je aan het doen bent.'

'Goed. Dag mam.'

Ik wilde niet dat ze de scherven zag, want ik wist dat ze haar vaas er direct in zou herkennen en ik wist niet goed hoe ze daar op zou reageren.

'Wauw, wat ben ik weer welkom. Liefje, dokter Falcon hangt aan de lijn en er is iemand die beneden op je staat te wachten.'

Verbaasd trok ik mijn wenkbrauwen op. 'Maar ik verwacht helemaal niemand.'

Mijn moeder haalde haar schouders op en gaf me haar telefoon. 'Praat maar eerst met dokter Falcon. Ik vertel hem wel om even te wachten.'

'Hem?' mimede ik. Mijn moeder glimlachte alleen en trok de deur achter zich dicht. Ik drukte de telefoon tegen mijn oor, haalde even diep adem voor ik zei: 'Met Celeste.'

'Ha, Celeste. Ik dacht, ik bel even want het is weer een tijdje geleden dat je bent langs geweest. Ik dacht dat je misschien vergeten was om een afspraak te maken.'

Het klonk zelfs niet een heel klein beetje beschuldigend. Ik vroeg me af hoe hij dat deed.

'Ik ben gewoon heel erg druk geweest.'

'Met wat zoal?' vroeg hij. Hij klonk oprecht geïnteresseerd.

'Weet u, als u hier een telefonisch consult van wilt maken, hoeft u dat alleen maar te zeggen hoor.'

Ik hoorde hem aan de andere kant van de lijn stamelen.

'Geeft niet hoor. Weet u, ik heb wel behoefte aan een kort gesprekje. Eigenlijk wil ik u vooral dingen vertellen. Ik heb me eindelijk iets gerealiseerd. Nee, eigenlijk heb ik me iets herinnerd en heb ik me op basis daarvan iets gerealiseerd. En daarom wil ik nu iets nieuw proberen. Nee, eigenlijk iets oud. Het is meer een droom die ik vroeger had en die nu ontwaakt is. Begrijpt u?'

'Euhm... Kan je dat misschien nog eens uitleggen, te beginnen bij die herinnering?'

'Weet u, alles wat u nu moet weten is dat ik iets nieuw probeer en dat als u wist wat ik dacht, dat u het goed zou keuren.'

'Zeker dat je er niet met me over wilt praten?' drong hij aan.

Ik knikte, maar realiseerde me dat hij dat niet kon zien. 'Dit is iets wat ik zelf wil uitzoeken en ik ben bang dat uw mening me zou beïnvloeden.'