Het Levenslied van Celeste

11.2 - Beter af zonder hem

Beter af zonder hem

Stilletjes was ik de kamer weer binnen gekomen. Ik nestelde me in Kriss' zeteltje en deed alsof ik super geïnteresseerd was in een boek dat ik van één van haar honderden stappels had gepakt. Geen idee waar het over ging, de woorden drongen toch niet tot me door.

Waarom had hij mijn gezicht zo vertrouwelijk aangeraakt? Was er niet dat meisje dat hij leuk vond? Een steek van jaloezie ging door me heen. Wacht wat? Ik was echt niet jaloers. Puh waarom zou ik jaloers zijn? Nathan en ik, wat een grap. Of...

'Celeste!'

Geschrokken sprong ik recht. Het boek dat op mijn schoot had gelegen bonkte op de grond. Kriss keek ernaar alsof ze een hartaanval kreeg. Ik wist dat het haar de grootste moeite koste om me niet de huid vol te schelden omdat ik haar boek had laten vallen. Langzaam bukte ik om het op te rapen en veegde voorzichtig over de cover. Ik inspecteerde het boek en liet haar zien dat er niets aan was. Perfect in orde.

'Je bent er niet echt bij hé?' vroeg James.

'Nee, niet echt,' mompelde ik.

'Gaat het wel?' vroeg Kriss. 'Er speelt iets in je hoofd. Ik kan het zien.'

'Vast haar vader,' opperde James.

Ik verstijfde en Kriss haar uitdrukking ging van ongeloof naar agressie. Het leek wel alsof ze hem wilde slaan.

'Als ik je wat wijze raad mag geven,' vervolgde hij. Hij had zonet zonder te weten de pin uit een denkbeeldige granaat getrokken. Bij de minste schok ging de boel nu de lucht in. Niet verder praten gewoon je mond houden, James alsjeblieft. Niet doen. 

Het voelde alsof iemand me een stomp had gegeven. Nee erger het voelde alsof hij mijn hart in zijn hand had, alsof die elk moment zijn hand kon sluiten en knijpen. Verstikt haalde ik adem. Natuurlijk zweeg hij niet, natuurlijk sprak hij verder. Het universum haatte mij.

'Hij is het niet waard. Die zak heeft je laten zitten. Als je het mij vraagt ben je beter af zonder hem.' Hij zweeg.

Ik haalde schokkend adem en zakte met tranen in mijn ogen op de vloer.

Kriss leek in tweestrijd, niet in staat te bewegen tot ze een beslissing had genomen. Eerst naar mij toe komen of eerst James op zijn gezicht timmeren. Haar blik ging heen en weer, niet in staat een keuze te maken. Ondertussen keek James verward rond alsof hij nu pas zag wat hij had aangericht. De granaat viel en de schok bracht hem tot ontploffing.

Ik schoot overeind en vluchtte de kamer uit. Als een bang dier vluchtend en botsend tegen elk obstakel op mijn weg, baande ik me een weg richting de voordeur. Ergens achter mij hoorde ik hoe iemand een klap in zijn gezicht kreeg en aangezien Kriss degene was die aan het schreeuwen was, vermoed ik ook dat zei degene was die de klap uitdeelde.

Hopeloos probeerde ik de tranen uit mijn ogen te vegen. Hij is het niet waard. Die zak. Beter af zonder hem. Die woorden kaatsten door mijn hoofd. Heen en weer. Toen ik eindelijk beneden stond, schoot Nathan uit de living.

'Wat is daar godverdomme aan de hand?' sprak hij tegen zichzelf. Toen viel zijn oog op mij. Ik moest er vreselijk uitgezien.

'Celeste? Alles oké?' Hij kwam met open armen op me af, om me op te vangen.

Ik wilde schreeuwen, tuurlijk was niet alles oké. Niets was er nog oké. Al drie jaar lang was er niets oké. Ik hoorde hoe James achter mij mijn naam riep en hoe Kriss hetzelfde deed. Ik duwde Nathans arm opzij en rende naar de voordeur. Ik rukte de deur open en deed niet de moeite om mijn schoenen te nemen of mijn fiets. Ik startte gewoon met lopen. Geen idee waarheen. Gewoon lopen.

Hij is het niet waard. Die zak. Beter af zonder hem.

Het gekke is dat ik niet wegrende voor mijn verdriet of pijn. Ik rende niet weg voor Kriss, James of Nathan.

Ik rende weg voor mezelf, want er was die vieze stem in mijn hoofd, die misschien wel vond dat James gelijk had. Ik was beter af zonder hem.