Het Levenslied van Celeste

19 - Ontwaakt

Ontwaakt

Nathan hield mijn hand al de hele tijd vast. Niet losjes, maar stevig alsof hij me op die manier wilde laten weten dat hij er was. Alsof hij me wilde laten weten dat wat er ook zou gebeuren, hij me niet uit elkaar zou laten barsten. Alsof hij de stukjes eigenhandig bij elkaar kon knijpen.

Ik zal er niet om liegen. Ik vond het fijn dat hij mijn hand vasthield. De constante druk op mijn hand leidde mijn gedachten net genoeg af, zodat ze me niet compleet gek maakten. Maar misschien was het wel gewoon leuk, omdat het net Nathan was die mijn hand vasthield.

Hij hield de deur naar dokter Falcons wachtkamer voor me open en wachtte tot ik eerst naar binnenliep voor hij me volgde. Het voelde alsof hij me op deze manier om toestemming vroeg om mee binnen te mogen stappen.

Ik gaf hem die toestemming zonder er bij stil te staan en plofte neer op één van de vreselijke stoelen. Nathan nam de stoel naast me en leek gelijk goed te zitten. Hoe zelfs? Ik zat hier altijd maar te kronkelen en te wurmen op zoek naar een houding die comfortabel aanvoelde.

Opnieuw zat ik te schuiven op de stoel, van links naar rechts, voor en achter. Niets leek goed te zitten. Zijn hand nam de mijne vast en vlocht zijn vingers zo natuurlijk door de mijne, alsof we nooit anders gedaan hadden.

Ik wist niet of ik mijn hand zou moeten lostrekken of dit wel hoorde, maar na gisteravond dacht ik dat we heel wat stappen hadden overgeslagen in het vriendje-vriendinnetje proces.

Toen ik gisteravond als een compleet wrak door hem werd thuisgebracht, had mijn moeder zich direct over me willen ontfermen, maar dat had Nathan amper toegelaten.

Hij had gezegd dat dit voor haar vast even moeilijk moest zijn als dat het voor mij moest zijn. Hij had haar zonder te klagen de ruimte gegeven om deze nieuwe Celeste-ramp te kunnen verwerken.

Ze had direct naar dokter Falcon gebeld, niet om voor mij een afspraak te maken, maar omdat ze zelf nood had aan gesprek. Op het einde van hun gesprek had hij natuurlijk aangeraden om de dag nadien met mij langstekomen.

Terwijl mijn moeder met hem aan de telefoon hing, droeg Nathan me de trap op. Ik had geen woord meer gesproken nadat Kriss me zo achterliet en de tranen waren halverwege de autorit gestopt met stromen. Ik had genoeg tranen vergoten en nu waren ze eindelijk op. Het jammerlijke gevolg daarvan was, dat ik niets meer voelde. Helemaal niets.

Nathan duwde met zijn schouder deur na deur open, op zoek naar mijn slaapkamer. Hij verminderde zijn grip op mij geen moment. Toen hij eindelijk de juiste kamer had gevonden, zette hij me als een klein kind op de rand van mijn bed neer, met een voorzichtigheid die me deed denken dat ik van porselein was gemaakt.

Voorzichtig trok hij de jas uit die hij me gegeven had en maakte mijn schoenen los. Allemaal doelgerichte acties, die hij zowel efficiënt als behoedzaam uitvoerde. Hij stopte me onder en liet zijn hand liefdevol over mijn voorhoofd dwalen.

'Slaap nu maar,' fluisterde hij, 'ik blijf gewoon hier. Ik laat je niet alleen.'

En nog net voor ik in slaap viel, vermoeid en overmand door alle emoties, voelde ik hoe zijn lippen vederlicht mijn voorhoofd raakten.

'Celeste!'

Bruut ontwaakte ik uit de droom van Nathans lippen op mijn voorhoofd. Dokter Falcon riep opnieuw mijn naam, maar ik bleef zitten, niet in staat om te reageren.

Nathan gaf me een duwtje richting de deur en lachte bemoedigend. 'Ga maar, ik wacht hier wel.'

Ik plofte weinig elegant neer in mijn vaste zetel. Ik kruiste mijn armen beschermend over mijn borst.