Het Levenslied van Celeste

11.1 - Beter af zonder hem

Beter af zonder hem

Met mijn hoofdtelefoon als trouwe kompaan rond mijn hals verliet ik de hobbywinkel met meer dan alleen de lijm waar ik eigenlijk voor was gekomen. Die dame bij de kassa eiste maar dat ik al die folders zou meenemen en bekijken. Ze had nog iets gemompeld over de jeugd die nu alles moest uitproberen voor ze er spijt van kregen iets niet gedaan te hebben. 

De meeste folders kiepte ik bij thuiskomt direct in de vuilbak, op één na. KoMuDa. Hun logo blonk op het papier en ik was niet in staat om hem in de vuilbak te gooien. Het was alsof mijn vader naast me stond en tegen me riep: 'Dat was onze droom. Dat was ons doel.'

Het was alsof zijn hand vermeed dat ik het foldertje bij het oud papier gooide.

Gefrustreerd rende ik naar boven om de lijm weg te leggen. Voor ik de voordeur achter me dicht trok propte ik het foldertje in mijn broekzak.

Zelfs nu kon hij nog de baas over me spelen.

'Dus Nicolaas II?' stelde Kriss voor terwijl ze haastig een stapel boeken verplaatste voor James die net als haar toren oude Yoko Tsuno strips kon platwalsen.

'Wie is dat zelfs?' riep James. 'Kunnen we niet gewoon Leonardo Da Vinci nemen.'

'Nicolaas II Romanov was de laatste Tsaar van Rusland. Hij en zijn familie zijn bruut vermoord. Dat is parate kennis,' kaatste Kriss terug.

'Pff, niemand zou dat weten. Daarbij moesten we origineel zijn. Een "onbekende" uit de geschiedenis.'

'Dan is Leonardo Da Vinci ook niet zo een goed idee hé slimmerd.'

Met wilde gebaren probeerde Kriss haar standpunt duidelijk te maken en James probeerde met goede argumenten tegen haar in te gaan. Ik had mijn hoofdtelefoon op en bladerde in één van Kriss' boeken met inspirerende vrouwen. 

Normaal gezien zouden deze dames me mateloos kunnen boeien, maar vandaag was hun gebekvecht veel interessanter. Ze leken wel een getrouwd koppel. Ik zat in mezelf te lachen toen ik de deur voorzichtig zag opengaan. Nathan stak voorzichtig zijn hoofd naar binnen en ik zwaaide vrolijk naar hem.

Hij lachte terug naar me en richtte toen zijn aandacht op zijn zus, die een kreetje sloeg toen James haar stapel Sarah J. Maas boeken omver stootte in zijn betoog. Hij grinnikte. Hij wees naar onze twee kibbelaars en maakte toen een hartje met zijn handen. Ik keek opnieuw geboeid naar hun gebekvecht.

'Celeste! Op welke planeet zit jij? Zorg er eens voor dat James mij gelijk geeft!' tierde Kriss, terwijl ze een volgende stapel boeken probeerde te redden van orkaan James.

Nathan keek me verontschuldigend aan en mimede iets dat leek op: 'Succes.'

Ik rolde geamuseerd met mijn ogen en zag hem de deur sluiten. Met tegenzin deed ik mijn hoofdtelefoon af, niet dat er deze keer wel geluid uitkwam. Dat nooit meer. Muziek was mijn taal al lang niet meer. Vroeger kon ik er mijn gevoelens, mijn gedachten mee uitdrukken. Nu kon ik het niet meer aanhoren zonder geconfronteerd te worden met mijn verloren en opgedrongen dromen.

De folder die ik, omdat ik niet wist wat ik er anders mee moest, in mijn broekzak had gepropt leek te branden. Hoe ik ook mijn best deed, mijn aandacht leek er steeds naar terug te gaan.

'Is dit echt het moment om muziek te luisteren?' Met die woorden haalde James me weer naar het heden.

'Ze luistert niets. Die hoofdtelefoon is niet eens aangesloten. Je probeert gewoon tijd te rekken omdat je niet wil horen hoe zij mij gelijk gaat geven!' Kriss stond dus nog steeds in aanvalsmodus. Memo aan mezelf: haar nu vooral niet kwaad maken en al zeker niet één van haar boeken aanraken.