Het Levenslied van Celeste

20 - Plannen om uit te voeren

Plannen om uit te voeren

Ik had de hele ochtend aan mijn liedje gewerkt in mijn vaders muziekkamer. De melodie die ik een paar dagen geleden vaag in de verte al kon horen, was nu erg duidelijk. Het leek wel alsof alle blokkades, die het me altijd zo moeilijk hadden gemaakt om muziek te spelen, opeens waren opgeheven. De ene noot na de andere vloeide vanuit mijn vingers naar de toetsen van de piano.

Alleen de tekst bleef een struikelblok. Ik was nog steeds niet verder geraakt dan een strofe en het refrein, en dat irriteerde me mateloos. Ik wilde iets betekenisvol creëren, iets waarin anderen zich konden herkennen. 

Het laatste wat ik wilde was het zoveelste liedje over de liefde schrijven. Doen wat andere al eens voor jou gedaan hadden was simpel, maar iets nieuw proberen was altijd moeilijk. Je moest zelf de paden maken in plaats van de mooie geasfalteerde snelweg van het leven te volgen. Wegen. Misschien kon ik daar wel iets mee.

Ik opende mijn notitieboekje en tikte inspiratieloos tegen het lege blad. Even was ik jaloers op Nathan, die al de hele ochtend verwoed zat te typen op zijn laptop. Ik had geen idee waar hij mee bezig was, maar het ging hem precies beter af dan mijn poging om een liedje te schrijven.

Nathan voelde dat ik hem aanstaarde en keek op. Hij glimlachte voorzichtig. 'Lukt het?' Hij knikte met zijn hoofd naar mijn nog steeds blanco schrift. 

Ik schudde mijn hoofd. Nathan schoof een stukje op en klopte met zijn hand op het plekje naast hem op de grond. Ik stond op en gebruikte de muur om me naar beneden te laten zakken. Van zodra ik zat, vlocht Nathan zijn vingers onmiddellijk door de mijne, het was een automatisme geworden.

'Ik kan nog steeds niet geloven dat jij nu mijn vriendin bent,' mompelde hij terwijl hij mijn hand naar zijn mond bracht om er een kus op te drukken.

Ik liet me tegen hem aanzakken en legde mijn hoofd op zijn schouder. 'Ja en wat een vangst is die vriendin van je. Nu ze er eindelijk voor kiest om haar eigen weg te gaan, lukt het haar niet,' zei ik nukkig en puur uit frustratie gooide ik het blanco schrift weg, dat door de kracht van mijn worp nog even verder schoof over de vloer.

'Je bedenkt vast nog wel iets,' zei hij bemoedigend terwijl hij zijn laptop dichtklapte.

Ik humde wat en ik hoopte dat dat instemmend klonk.

'Celeste?'

'Ja?' Ik voelde aan de toon waarop hij mijn naam uitsprak dat hij me iets ging vertellen dat ik waarschijnlijk niet wilde horen.

Hij zweeg even. Hij zocht duidelijk naar de juiste woorden. 'Wat als je nu wel eens zou meedoen met de auditie van het KoMuDa?' Hij zei het op een lieve, geruststellende toon, maar in mijn hoofd ontplofte er van alles.

Er ging een wervelstorm aan gedachten door mijn hoofd. Ik begon te lachen. Dat was de enige manier om de wervelstorm aan gedachten te kunnen kalmeren. Langzaamaan kalmeerde ik. 'Je maakt een grapje. Toch?'

'Zie ik eruit alsof ik een grapje maak?'

Vol ongeloof keek ik hem aan. 'Waarom zou ik nog meedoen? Ik heb net besloten dat ik niets met klassieke muziek wil gaan doen. Dat dat niet het leven is waar ik voor wil kiezen.' Ik stond op en raapte mijn lege schrift op. Ik hoorde Nathan zijn laptop naast hem neerzetten en opstaan.

Behoedzaam kwam hij dichterbij en voorzichtig nam hij mijn hand in de zijne. Langzaam tekende zijn vingers cirkels op de rug van mijn hand. 'Luister even naar me. Stel je voor,' begon hij, 'stel je voor dat je het podium opstapt en dat iedereen verwachtingsvol zit te wachten op een stuk van Mozart, Bach of Beethoven en dat je dan compleet onverwacht een echte Celeste speelt.'