Het Levenslied van Celeste

Dankwoord

Hoe ouder je wordt, hoe meer je het begrip 'eerste keer' gaat waarderen, aangezien het aantal eerste keren zienderogen afneemt.

Dit is mijn eerste echte verhaal, dus automatisch ook mijn eerste echte dankwoord. Ik weet dus niet of er bepaalde regels zijn die ik moet volgen om een dankwoord te schrijven, ik hoop van niet.

Dat dit mijn eerste dankwoord is, wil ook zeggen dat ik voor het allereerst de laatste pagina gehaald heb en tegen mezelf heb durven zeggen: 'Joni nu is het goed.'

Ik ben ontelbare keren herbegonnen, gestopt en weer opnieuw begonnen. Ik heb dit verhaal leuk gevonden, gehaat, weggegooid en weer vast genomen. Je kan het een klein mirakel noemen dat ik nu het einde 'eindelijk' gehaald heb. (Ja Tessa ik ben er geraakt.)

Misschien wordt het tijd dat ik wat mensen bedank in dit dankwoord, want dat is wat je doet in een dankwoord toch?

In de eerste plaats wil ik mijn parabatai bedanken. @TessaTuring I made it. Dankzij jouw gezaag, ik bedoel jouw blijvende vraag en nieuwsgierigheid naar het einde, hebben er voor gezorgd dat het einde er ook echt is gekomen. Toch wil ik nog even tegen je zeggen dat ik mijn apocalyptisch einde ook wel goed vond. De volgende keer gooi ik wel een ruimtesteen op mijn personages zodat ze allemaal sterven op het einde van het boek, maar deze keer krijg jij je zin.

Ook wil ik mijn moeder bedanken, die wel wist dat ik schreef maar niet wat, die bleef zeggen dat wat ik ook wilde doen ik het ook kon.

Mijn (te) gekke Discord vrienden die dag en nacht paraat staan voor zowel de vrolijke als de diepe gesprekken en vooral om al mijn domme spellingsvragen te beantwoorden en opnieuw Tessa, die dan alsnog de fouten er moest uithalen.

Ook mijn vrienden mag ik zeker niet vergeten, want zij zorgden ervoor dat ik zelfs op moeilijke dagen toch kon lachen en zij werden de inspiratie voor de vele goeie kanten van mijn personages. Daarbij moet ik een vriendin nog extra bedanken omdat ze me liet kennis maken met allerlei goeie muziek zoals When God made you my mother van Riley Roth en omdat ze tegen me zei: 'Je hebt een f*cking boek geschreven, wees trots op jezelf.'

Ook wil ik Celeste bedanken, die hoewel ze een fictief personage is, een ware inspiratie voor me was, die mij veel geleerd heeft over het volgen van je eigen weg zelfs als het moeilijk wordt. Het is zoals ze zeggen: "When the going gets though, the though get going."

En natuurlijk kan ik fictieve Nathan niet vergeten, want hij staat model voor de held die iedereen zou moeten hebben als het even niet gaat.

Bijna vergeten, wat stom van me. Maar ik wil ook jou bedanken, de lezer van dit boek. Bedankt dat je Celeste een kans hebt gegeven en dat je samen met haar deze weg hebt willen afleggen. Jij bent geweldig en ik zou zeggen wat je ook wilt doen met je leven, doe wat je gelukkig maakt. Het is jouw leven en jouw pad.