მელანქოლია

თავი 8

ოთახში ვიწექი და ჩემს ლეფტოპში რომელშიც უკვე 2 დღა არ შევსულვარ, ჩემს დაწერილ არაოფიციალურ სტატიებს ვუკეთებდი რედაქტირებას. კარებზე კაკუნი გავიგონე. კულულამ შემოყო თავი
-გოგოებმა ჩამოვიდესო.- ოთახში შემოვიდა და წინ დამიდგა.
კომპიუტერი არ გამოვრთე. ვიფიქრე ისედაც ჩაქრება დიდიხანი არშეხების გამო თქო.
ჩუსტები ჩავიცვი და დაბლა ჩავგრიალდი. გამიკვირდა მათე რატომ არ გამომყვა.
-რახდება
-საღამოს კლუბში წავიდეთ?
-რათქმაუნდაა
-ჩასაცმელი არ წამომიღია მაგისთვისს- დაიწუწუნა მელანომ.
-ჩემსას გათხოვებ რამეს.-სახე გაუნათდა
-აუ ის თეთრი კაბა მერომ მიყვარს აქ გაქ?
-აბარაა
-ხომიცი როგორ მიყვარხარ
-იმდენი შენ რა გითხარი-თვალები სიცილით ავატრიალე და ოთახში დავბრუნდი.
კომპიუტერის ეკრანი ისევ ანათებდა.
-ამდენ ხანს გაძლო?-ჩუმად ჩავიალაპარაკე.
-აი ეს მესიმსს-კუთხედან მათეს ხმა გავიგონე. მეგონა გული გამისკდებოდა და აქვე მოვკვდებოდი.
-ჰა?
-რა ჩუმჩუმელა ხარ ქალბატონო-ჩემკენ ნელა წამოვიდა და ნიკაპზე ისვამდა ხელს- ოხ ეს ეშმამკები.
-ეშმაკები არ არსებობენ
- ეგრე არ ვფიქრობ, მითუმეტეს რომ ერთერთი ჩემ წინ დგას, მიღიმის და არ იმჩნევს
-შენ რა წაიკითხე!? როგორ გაბედე!!
-მეკიარა შენ როგრო გაბედე ეგ.
-ჩემი საქმეა.
- ჩემზე რატომ არაფერი გიწერია?
-იმიტო
-მაგიტო ხომარ მოხვედი მაშინ? ჭორებს მიხსენებს რაც თავი მახსოვს.- ყოჩაღ მათე მაგრად გაარტყი
-შენ არ მჭირდები და მაგიტომ
-ამ ხალხს რას უპირებ?-წინ იატაკზე დამიჯდა და ხელებს დაეყრდნო.
-ფეხებზე მკიდია.
-გააბაზრებ?
-არვიცი
-რასქვია არიცი. ამაზე ვინ იცის კიდევ.?
-მხოლოდ შენ.- დავინახე როგორ გადაურბინა სახეზე ღიმილმა.
-აჰაამ, ესეეგი ჩემს ხელში ხარ ტრიპაჩავ?
-რაგინდა მათე!?
-არაფერი. უბრალოდ მაინტერესებს ამას რო წერ სხვაზე რატო არფიქრობ? თავი ანგელოზად მოგაქ ყველას თვალში და თურმე რეებს ატრიალებს ზურგს უკან. შენი დაქალები მაინც არ გეცოდებიან? ან იმაზე არგიფიქრია რა შეიძლება მოყვეს ამ ყველაფერს? ან შენ რა ხეირი მაგით? ჩემზე იცინი სხვის გრძნობებზე ერთობიო და შენთვითონ რასაკეთებ? მათ გრძნობებზე არფიქრობ? არფიქრობ რა შეიძლება მოუვიდეთ შენი გართობის გამო!?
-როგორცჩანს ვგავართ ერთმანეთს გრძნობებზე თამაშით.
-მართლა მაოცებ.- წამოდგა და ოთახიდან კეფაზე ხელებ შემოლაგებული გავიდა.