მელანქოლია

თავი 17

არ წავსულვარ. ხალხის დაშლამდე ველოდებოდი. გასასვლელთან ვიდექი და მეღიმებოდა. ამდენი ხნის შემდეგ გულწრდელად მეღიმებოდა. უცნაური იყო.
მაგარი საკაიფო შეგრძნება მქონდა. დამიბრუნდა..
ჩვენ ისევ შევხვდით..
ოღონდ სულ სხვა აზრზე ვიდექი ოროვე. ორივე გულწრფელები ვიყავით. ორივე ბედნიერები, მე განსაკუთრებით.
აი კვლავ დავინახე ჩემი ბიჭი, გუნდელებთან ერთად ღლიცინით გამოდიოდა. როგორცკი დამინახა გამოექანა და ხელში ამიტაცა. ძველებურად მიმიკრა სხეულზე.
- ნახეთ რა ლამაზი გოგო მყავს.-გუნდელებს სიცილით ეუბნებოდა.
იმის მაგივრად რომ მათთან ერთად წასულიყო ზურგზე გადამაცოცა და სანამპიროსკენ წავიდა. ნელა მიდიოდა.
- ჩამომვსი გეყოფა.- მოუშორებელი ღიმილით ჩამოვხტი დაბლა.
ხელი ჩამკიდა და ისე განაგრძო სიარული. ღმერთო ტალღების ხმა ისეთ რომანტიულს ხდიდა ამ ყველაფერს თავი სიზმარში მეგონა.
- გინდა ვიცეკვოთ?- გაჩერდა და შემომიტრიალდა.
-ახლა?
- კი რატომაც არა.
- მუსიკა რომ არაა?
-ჩვენით შევქმნათ.- ხელი წელზე მომხვია, ჩემი და მისი თითები ერთმანეთში აბლანდა და მთვარის შუქზე დაიწყო რხევა.- დაიწყე და აგყვები.- შუბლი შუბლზე მომადო.

- კარგად ვერ ვმღერი, დამცინებ

-უბრალოდ მიდი..-ძლიერად ჩავისუნთქე და the night we met წავიმღერე.

"Am not the only traveler
who has not repaid his dept
i've been searching for a trail
to follow again..
take me back to the night
we met"

მათეც მალევე ამყვა სიმღერაში.

"and then i can tell myself
what the hell i'm supposed
to do..
and then i can tell myself
not to ride along with you"

მთვარის შუქზე ნელა ვცეკვავდით ჩვენივე ღიღინზე.
-ეს სიმღერა მიყვარს
- ჩვენ ერთნაირი გემოვნება გვაქ.
- glimpse of us გახსოვს?
- ჩვენი პირველი სიმღერა...
- პირობას ვასრულებ და ამ სიმღერაზე სულ შენ მახსენდები, ყოველდღე ვუსმენ.- თვალები ზღვისკენ გამექცა რაც არ გამოპარვია.- წამოდი.- ხელი ჩამკიდა და ზღვაში შევარდა. სიცილით მივდევდი. ხელში ამიტაცა. ფეხები თეძოებზე შემოვალაგე და პატარა ბავშვივით ვიქნევდი ხელებს. თვალებს არ მაშორებდა. ნეტავ რას ფიქრობდა.
ცალი ხელი მხარზე დავადე, მეორე კი ტუჩზე გავუთამაშე. გიჟივით ჩამაფრინდა ბაგეებში. წყალში ნელა ტრიალებდა.
- შემიყვარდა ეს ღიმილი.- ჩუმად ჩაილაპარაკა.
- მე კი შენ შემიყვარდი.
-ანა იცი ადამიანს ფრთები რატომ არაქვს?
-რატომ?
- რადგან წარმოსახვით მეტად შორს შეუძლია გაფრენა, ყოველ შენს წარმოდგენაზე ვეხებოდი საკუთარ სხეულს. შენი თმის სურნელს წარმოვიდგენდი და განმარტოებულ ვნებაში ვეშვებოდი. (გროსმაისტერი♡)

დაღლილები კვლავ სანაპიროზე დავბრუნდით.
-თბილისში ბრუნდები?
- ცოტახანი აქ დავეჩები შენთან.
- და მერე წახვალ?-სიარული ნელა დაიწყო.
- კი წავალ, ოღონდ თბილისში არა.
- აბა?
- პარიზში, კალათბურთის კარიერას ვაშენებ, წავალ და იქ ვიმუშავებ როგორც მოთამაშე.- პასუხი არ გამიცია, დავსენდიანი. კიდევ უნდა გამეშვა როცა ახლახან დავიბრუნე. ოღონდ ამჯერად სამუდამოდ. ვილტუალური ურთიერთობების არ მჯერა. ეს ცხოვრბა კი მეტისმეტად სასტიკია.
- არმეგონა თუ კალათბურთს გაყვებოდი
-დედაჩემის ოცნება იყო.- ცრემლები მომადგა. ღმერთო როგორ დავიღალე ამ ტირილით.
შეჩერდა. შემომხედა და ჩემი ციცქნა ხელები მის დიდ ხელებში მოიქცია.
- ჩემთან ერთად წამოდი..
- არ შემიძლია
- რატომ? რაგაქ დასაკარგი, არაფერი გაფერხებს.
- არ ვიცი მათე...
- წამოდი და თუ გინდა იქ რო ჩავალთ დავქორწინდეთ. წარმოიდგინე პატარა ბავშვები რომ გვყოლება. კიკინებიანი გოგო რომ მეყოლება რა სიგიჟეა.
- გინდა რომ შვილები გვყავდეს?
- მინდა, ერთი ერ მყოფნიხარ, მინდა შენნაირი მეორეც მყავდეს, ოღონდ პატარა და შენზე საყვარელი. შენნაირი ჯიუტი როარიქნება აი ეგეთი. წამოხვალ?
-წამოვალ..- სიხარულისგან მთელი სახე ჩამიკოცნა.
- ანა მაბედნიერებ!!! ამ წამისთვის ღირს ცხოვრება. ცხოვრება შენთან ერთად.- ხელი ჩამჭიდა და გზას გაუდგა.
- რა დავარქვათ?
- არვიცი..
- დედაშენს რა ერქვა?- ჩემს სიტყვაზე გაშეშდა.
-სიდონია
- მომწონს. სიდონია დავარქვათ...

__________________
პატარა თავია ვიცი ((