CHAPTER 09

271 10 0
                                    

Naging abogado ako upang ipagtanggol ang mga taong naaapi. That was my main goal from the start.

Pero ngayong isang beses lang akong nabigo, pakiramdam ko wala akong kwenta. Na wala akong kakayahang ipagtanggol siya.

I shoved the glasses away, creating a loud sound as they cracked into pieces. Tumulo ang maraming dugo mula sa aking kamay.

I screamed loudly, followed by another scream. Sigaw ako nang sigaw habang walang tigil na umaagos ang mga luha.

He killed himself. He killed himself because I couldn't defend him. I failed him. I fucking failed him!

I opened the t.v to confirm it and I was right. He was all over the news. People were voicing out their pity like they didn't judge him at all.

Disguting.

How disgusting.

Gusto kong sumuka. Nakakadiri.

Hindi nila pinaniwalaan ang kliyente ko. Almost all people believed that it was all a lie. And now that he's gone, umaakto silang parang wala silang kasalanan. That they weren't the first one to judge him.

Maya-maya pa ay nakarinig ako ng pagkatok, na sinundan ng mas malakas na pagkatok.

I gathered all my strength, stood up, and walked towards the door.

Binuksan ko iyon, at bumungad sa akin ang taong hindi ko inaasahang makita.

He has dark cirles under his eyes. Magulo ang kaniyang buhok. His eyes were tired but I can sense worry in it.

Madilim na ang paligid. Gabi na pala. Hindi ko namalayang lumipas ang oras nang ganoon kabilis.

"Anong kailangan mo?" I asked coldly.

I didn't even bother to wipe my tears on my cheek. My blood was dripping on the floor creating a sound.

Bumaba ang tingin niya sa aking kamay. His eyes darkened. He was about to touch my hand but I shoved him away.

"Umalis ka na kung wala kang kailangan," I said.

He cursed.

He took a step forward until he was fully inside my house.

"Gamutin muna natin ang sugat mo," he said softly.

I shook my head. "Alis, engineer."

He gulped. He looked at me miserably.

He didn't show up for a week and he'll come here like nothing happened?

Nang hindi siya sumagot ay tinulak ko siya. Wala man lang akong naramdamang hapdi sa aking kamay.

"Alis sabi!" I shouted as I keep pushing him but he didn't even move a bit. He was stronger than me.

Nang hindi siya umalis ay unti-unti kong sinuntok ang dibdib niya nang paulit-ulit. Hindi ko na napigilan ang muling pagbuhos ng mga luha.

I keep punching his chest until he pulled me in to a hug. Nagpumiglas ako pero hindi niya ako pinakawalan. Mahigpit ang pagkakayakap niya sa akin na parang ayaw akong pakawalan.

"Let me go!" I screamed at the top of my lungs.

"It's okay..I'm here now," pag-alo niya.

Nang mawalan na ako nang lakas ay hinayaan ko siyang yakapin niya ako.

I wept on his chest. I clutched his shirt like my life depended on it. Basang basa na ang kaniyang damit.

"I f-failed him.. H-hindi ko siya naipagtanggol," parang batang sumbong ko.

Hinaplos niya ang aking likod nang marahan. It sent comfort to my heart.

"You can't defend everyone.." he whispered. "You can't save everyone."

He was true but it f-cking hurts. I guess truths really hurts.

Nang mapagod kakaiyak ay walang pasabing binuhat niya ako. Humawak ako sa kaniyang batok at sumubsob sa dibdib niya.

He opened the door to my room. He made me sat on my large bed and went outside my room. Pagkabalik niya ay may dala siyang first aid kit. He kneeled in front of me and gently..so gently, he took my hands and aided it. How strange that I didn't feel any pain.

I was just watching him as he's silently aiding my wound. Nang matapos ay pinahiga niya ako sa kama at kinumotan.

He turned off the lamp and sat on the end of my bed.

"Aalis ka?" I asked with my small voice.

I looked vulnerable right now.

He had seen me cried twice. He had already seen this weak side of me.

And how strange that I didn't feel embarassed. That I didn't feel small of myself.

Noon ay ayokong ipinapakitang mahina ako. Pero sa kaniya, gusto kong makita niya ang buong ako. I want him to see the weak me and wrap me in his arms.

"Hindi na," he murmured. "I'm sorry," he sighed.

"Let's sleep," I said as I gently tapped the space beside me.

He looks taken a back. Kalaunan ay lumapit din siya at humiga sa tabi ko. Inangat niya ang kumot sa aming katawan.

He pulled my waist as my head rested on his arms. Isinubsob ko ang aking mukha sa kaniyang dibdib. Dinig ko ang marahan niyang paghinga at ramdam na ramdam ko ang malakas at mabilis na tibok ng kaniyang puso.

It was like music to my ears, and it made me dozed off to sleep.

Nagising ako sa liwanag na tumatama sa aking mukha. I covered it with my arm because it's hurting my eyes.

Bumaling ako sa kama at napagtantong wala na roon si Yohan. I sniffed the smell of the food in the kitchen, making my stomach growl.

Bumangon ako at panandaliang naligo. I wore a cotton short and a long white polo.

Nang magtungo ako sa kusina ay agad sumalubong sa akin ang mabangong amoy ng pagkain.

I could see Yohan's back from here. Nakapatong ang isang kamay sa counter at nakadungaw sa niluluto. Ang kabilang kamay ay may hawak na tasa ng kape.

His muscles moved sexily.

Mukhang napansin niya ang presensiya ko kaya humarap siya sa akin.My eyes immediately scanned his face down to his body. Damn. That six packed abs.

I gulped the lump in my throat. He looked at me like I'm a criminal and he quickly wore his white shirt.

Ay. Sayang.

Nanatili akong nakatayo sa harapan niya. He walked towards me. Hinawakan niya ang aking baywang at inangat paupo sa stool.

I was surprised when he went to my back and gathered all my hair. After that, he tied it into a ponytail.

My heart was beating crazily for an unknown reason. Huminga ako ng malalim upang pakalmahin ang sistema.

Nanatili pa rin siya sa likod ko. I was startled when he planted a kiss on my cheek.

"Good morning, Iris," he whispered on my ear.

The Love That Destroyed UsWhere stories live. Discover now