Kusurlu Mekanizmalar (ASKIDA)

∝ Giriş ∝

Multimediada giriş bölümü için yaptığım bir çalışma ve tanıtım videosu var. İzleyebilirsiniz ^^

Efendiler, sadıkları yarattı. Sadıklar, devletin kirli işlerini yaptırdıkları, üstün zekâlı tasarımlardı. İnsan vücuduna sahip, yapay zekâyla işleyen mekanizmalar. Hükümet onlara ölüm mekanizması demeyi tercih ediyor, böylelikle daha eğlenceli bir iş gibi görünüyor çünkü. Ama olayın asıl yönü çok daha karanlık işlere bulaşıyor.

Sadıklara verilmesi gereken değer verilmiyor. Bunca zaman sadıklar hep göz ardı edildi çünkü onlar her ne kadar sonsuz potansiyele sahip olsalar da birkaç kodla sınırlandırılmış varlıklar. Sadıklar hiçbir şeyi hissetmez. Efendileri onlara bu hediyeyi vermediği sürece sadıkların hissedip hissedebileceği tek şey de sadakat. Çünkü devlet böyle istiyor.

Devlet düşünme yetisi olanlardan korkuyor.

Devletin kölelere ihtiyacı var. Devletin, onlar için kirli işlerini halledecek birilerine ihtiyacı var.

Devletin kirli oyunlara, birilerine emir yağdırarak egolarını tatmin etmelerine ihtiyacı var.

Devletin, oyuncaklara ihtiyacı var.

Sıradan bir insan bu bilgileri asla bilemez. Çünkü sıradan insanlar izlenilmiyormuş gibi yaşamayı tercih eder, gerçeklerden korkarlar ve eğer onlara anlatacak olursanız bile kulaklarını tıkayarak sizi oradan kovarlar. Sistemin bir kenara attığı çocukları ve gençleri de görmezden gelmeyi isterler. Çünkü sıradan insanların istedikleri tek şey sahte mutlulukları.

Sıradan insanların hedefleri de oldukça basittir aslında. Onlar okula gitmek, âşık olmak, 30 yaşından önce düzgün bir işe sahip olmak için çalışırlar. Kimisi çocukları veya sevdikleri için, kimisi de sadece dünyada kendine başka bir yer bulamadığı için aralarda kaynayıp gitmeyi seçer. Çünkü sıradan insanlar böyledir, onlar her ne kadar uçsuz bucaksız yeteneklerinin olabileceğinin farkında olsalar bile bunu görmezden gelmeyi seçerler. İnsanlar karmaşık şeylerle uğraşmayı sevmez. Yani en azından çoğu sevmez, bunun içine -devletin deyişiyle- çılgın ve yoldan çıkmış bilim adamlarını dâhil etmiyorum.

Çünkü şuan ki yaşadığımız dünyada insanlar kahraman olmak istemiyor. İnsanların kurtarıcılara ihtiyacı var ve insan efendiler de aynı şekilde kendi kurtarıcılarını yarattıklarını düşünüyorlar. Oysa nasıl bir belaya bulaştıkları hakkında en ufak bir fikirleri bile yok. Ya da belki vardır, yoksa onları avlamalarının başka bir nedeni olamaz.

Şu aralar devlet onlara -halkı da rahatlatmak adına- bir grup serseri diyor ama onlar aslında bir grup serseriden fazlası. Ya da şöyle diyelim, bir grup kızmış serseri. Sıradan serseriler bu kadar tehlikeli olamaz.

Kendilerine Özgürlükçüler diyen bu bir grup serseri, bir tür melez ordusu olarak adlandırılabilir. Evet, devlet onları avlamaya çalışıyor çünkü onlar fazla tehlikeliler. İnsan-robot karışımı olan melezler, hem zeki, hem de kuvvetli varlıklar. Onlar sadıkların yaptığı birçok şeyi yapabilir, en azından birkaçı. Ve aynı zamanda onlar sadıkların aksine bütün duyguları hissedebilirler. Yine birkaçı dışında.

Her yanlış giden deney gibi melezlerin de arasında sorunlu olanları var. Arızalı parçalar. Onlardan hiç kimseyle tanışmadım, bildiklerim sadece polislerin bile girmeye korktuğu sokaklarda dönen birkaç dedikodudan ve kendi araştırmalarımdan ibaret. Tabii bir de her gün kaç kişinin öldüğünü anlatan haberlerden de alıntı.

Yine de devlet onların kim olduklarıyla ya da ne olduklarıyla ilgilenmiyor. Eğer gölgelerin arasında kalsalardı ve seslerini çıkarmasalardı hala da devletin umurunda olmazlardı. Onlar en büyük hatayı başkaldırarak yaptılar. Sonunda istedikleri de oldu, yukarıdaki insanların dikkatini çekmeyi başardılar. Ve bunun ödülü de muhtemelen onlar hakkında 'avlama emri' çıkartılması olacak.

Bunları nereden mi biliyorum? Çünkü ben de onlardan biriyim. Ben ne bir efendiyim, ne de bir sadık. Ben sadece avlanmak üzere olan kusurlu bir mekanizmayım. Devletin beni 'sadıklardan biri' sandığı bir mekanizma.

Ve biliyorum ki devlet bunu anladığı zaman benim için gelecek.

Her zaman gelirler.