<Unicode>
"ငါမင်းကိုလက်မခံနိုင်ဘူးယူဂျင်"
ကျွန်တော်နာနာကျင်ကျင်ပြုံးမိတယ်။
ထယ်က ကျွန်တော့်ကိုသဘောမကျမှန်းသိပေမဲ့ ယခုကဲ့သို့ ယတိပြက်ကြီး ငြင်းလိမ့်မည်ဟု ထင်မထားတာကြောင့်ပင်။
သောက်လက်စcoffeeခွက်ကိုမော့ရင်း လမ်းမပြင်ကိုငေးကြည့်နေမိခဲ့တာ။
ဒီနေ့ကအပူချိန်32°Cရှိတယ်လို့ကြေညာထားတယ်။
ထယ့်ရဲ့နဖူးမှာချွေးစေးလေးတွေကပ်နေတာကို မျက်လုံးထောင့်ကနေမြင်မိတယ်။
"ချွေးသုတ်လိုက်အုံး"
tissueက ကမ်းပေးတော့ ထယ်ကခေါင်းခါပြီး သူ့ဘာသီသူtissueအသစ်ကိုလှမ်းယူပြီးချွေးသုတ်နေတယ်။ ကျွန်တော်နာနာကျင်ကျင်ပြုံးမိတယ်။
ထယ်က ကျွန်တော့်ကိုအရာရာတိုင်းမှာငြင်းဆန်နေခဲ့တာ။
"ကိုယ်တို့အရင်လိုပြန်ဖြစ်နိုင်သေးလာထယ်"
ထယ်က ကျွန်တော့်ကိုမျက်လုံးလေးတွေလှန်ကြည့်ပြီး ခေါင်းအသာညိတ်တယ်။
ဘယ့်နှယ့်ဗျား။
တစ်မျိုးတစ်ဖုံလေးကို ချစ်ဖို့ကောင်းနေပြန်ရော။
"ငါပြောခဲ့တာတွေကိုစိတ်ထဲမထည့်နဲ့ စိတ်ရူးပေါက်ပြီး လျှောက်ပြောတယ်လို့ပဲသဘောထားလိုက်"
"အင်း.."
"ဒါဆိုငါတို့ပြန်ကြတော့မလာ ထယ်"
"ပြန်ကြတာပေါ့ ငါစာကျက်စရာတစ်ချို့ရှိနေသေးလို့ "
"okay ငါပြန်လိုက်ပို့မယ်"
အပြန်လမ်းကတိတ်ဆိတ်လွန်းသည်။
ခါတိုင်းကြားနေကျ ထယ်၏ရယ်သံလေးများကိုမကြားရတော့။ မမြင်ရတဲ့ဆက်ဆံရေးကြိုးတစ်ချို့ကတော့ ပြတ်တောက်သွားတာအမှန်ပင်။
ကိုယ့်ကိုကိုယ်မှန်ထိကြည့်မိတော့ ချောင်ကျသွားသော မျက်နှာနှင့်အတူ နှုတ်ခမ်းမွှေးရေးရေးလေးများကထပ်ပြီးပေါက်လာသည်။
သန့်ရှင်းလေးလုပ်ပေမဲ့ အရင်ကလောက်သန့်ပြန့်မနေ။ အခန်းအောင်းရတာကြာလာတော့ မျက်ဝန်းများမှာ နေရောင်ခြည်ဖြင့်ထိတွေ့နိုင်ရဲ့လားတောင်မသိရတော့။
"မောင် မင်းကိုရှာတော့မှာHoney"
ကျွီး......
တံခါးဖွင့်သံနှင့်အတူ ဝင်လာသည့်ယွန်ဂီ။
သကောင့်သားမှာတော့ အမြဲတမ်းမျက်နှာထားကတင်းနေမြဲ။ ဟုတ်လည်းဟုတ်မှာပေါ့လေ။ ကိုကိုကထပ်ပြီးထွက်သွားပြန်တာကိုး။
YOU ARE READING
Loading..
Fanfictionမင်းငါ့ကိုပြန်မကြိုက်ရင် အခုလူကြားထဲမှာပဲ မင်းတင်ပါးကိုပုပ်တဲ့အထိရိုက်မယ်ဆိုတာယုံတယ်မလာကင်မ်ထယ်ယောင်း။ Jeon Jungkook ဂျွန်..ငါနဲ့ဝေးဝေးနေ မင်းကိုကြောက်တယ်။ Kim taehyung မင္းငါ႔ကိုျပန္မႀကိဳက္ရင္ အခုလူၾကားထဲမွာပဲ မင္းတင္ပါးကိုပုတ္တဲ့အထိ႐ိုက္မယ္ဆိုတာယု...
