Chapter 3: Paolo Jace Alarcon

25 6 1
                                    

I boredly yawn while watching everyone play at the center of the court.

“Service Ace!” Professor Jed announced bago tumingin sa akin. I glared at him. Sa tagal ko nang ginagawa 'to para namang hindi ko pa alam ang gagawin.

I flipped the sheet to change the score point. This work is boring.

“Anong isinisimangot mo diyan? Ngumiti ka naman sa mga chix mong nanonood...” asar niya at ngumisi ng nakaloloko.

I gazed at the corner that he was pointing out and saw some bunch of ladies who were staring at me.

“Ikaw yata ang pinunta nila kaysa manood ng volleyball play ng klase nyo, o baka naman dahil sa pogi niyong professor...” pagmamayabang nito.

I grimaced at nagpanggap na walang narinig. Naiirita na nga akong maging scorer, nakakairita rin itong gurang na katabi ko.

“Hanapan mo na ako ng kapalit. Tatambay na ako sa artclub” I asked but he just shook his head.

“Kahit sa ganyang paraan makapag participate ka man lang. Although they said that they wanted you to join, they can't insist. Your class cares about you dahil may asthma ka, even though na wala naman talaga...” He replied.

Indeed. The class thought that I have asthma that's why I can't join them in any PE activities. 

“Patience. Matatapos na rin naman, after this, I will treat the class in the cafeteria!” Excited na pagkakasabi nito habang nakataas pa ang isang kamay.

“Kayo na lang...” I shortly replied and flipped the sheet again.

“Stop being antisocial...'' then he tapped my back.

Being sociable ain't good. Why would I entertain people who wouldn't actually care when you needed it the most?

People. Singular blood runs into one another. A blood being a deceiver, hiding as two goody faces, liars, proud, hideous. Will insist on their beliefs, even if it was unreasonable only for self-preservation. People are all the same.

“Dadaan si batmaaan, WOSHING!” isang kamay ang dumaan sa tapat ng mukha ko. Walang gana ko siyang tiningnan pagkatapos niyang gawin iyon at maupo sa tabi ko.

I haven't noticed that the play is over. Andoon na sa court si Professor Jed at kinakausap ang mga kaklase ko. I faltered a bit long.

“Lalim yata ng iniisip mo. Babae 'yan ano?”

I grimaced at tumayo na para lumabas ng volleyball gym.

“San punta mo?--- Teka, nakita mo ba si Darlene?” he asked behind me.

“Art Club. Hindi. I'm not a personnel authorized for lost children...”

Naglalakad kami sa corridor habang panay naman ang tinginan ng iba sa'min. Ngayon lang ba sila nakakita ng dalawang estudyanteng naka PE tracksuit?

“Napadaan ako sa art club. Ang raming andoon ngayon, anong meron?”

Agad akong napatigil. Siguro ay nagdagsaan na ang ibang estudyante doon na sasali sa club. Nag-iba ako ng daan papunta sa cafeteria. I will just spend my time there.

“Saan ka kakain ng tanghalian?--- Nga pala, balita ko walang pasok lahat ng departments ngayong hapon. Uuwi ka ba kaagad?” tanong niya ulit habang nakasunod pa rin.

“Cafeteria. No. Bakit ka ba nakasunod?”

We're in front of the cafeteria. The walls were all glass that's why I can see what's inside. All of my classmates are there, pati si Professor Jed na halatang nag-eenjoy sa bonding nila. Kahit kailan talaga ay napaka isip-bata niya.

PAINTED CANVAS (Under Revision)Où les histoires vivent. Découvrez maintenant