My mind is loaded by burdens and I can't get it off. It's frustrating how close you were on your goal then in just a blink of an eye, lahat iyun ay naglahong parang bula.
"Gabi? Are you done? Ayos ka lang ba diyan?"
A heavy sigh came out from me. Pinakatitigan ko ang itsura sa harap ng salamin. Currently noticing my situation, halos hindi ko na makilala ang sarili dahil sa laki ng pinagbago ng pangangatawan ko. Pale as dead, shallow eyes and a thin body after losing a lot of weight.
"Gabi?" Darlene called from the opposite side of the door.
Minabuti ko nang buksan ang pinto at naroon siya, hinihintay akong lumabas. Kaagad niya akong inalalayan pabalik sa hospital bed ko.
"Yung nakuhang necklace ni Eve do'n sa pool, pagmama-ari iyun ni Arthur. Dumagdag iyun sa konklusiyon na baka nahila iyun ni Paolo nang itulak siya nito. But the said conclusion isn't enough yet. Nang makakuha na ng magandang ebidensiya which is the CCTV camera from a distant building of the campus na nahagip ang eksena sa rooftop, doon napatunayan ang lahat... and we surely won the trial... natunugan na yata ng defender ang alas natin kaya't bago pa magsimula ang huling trial ay tumakas na siya..." paliwanag ni Professor Jed habang kausap si Theo.
My frail body finally touched the soft cusion at tahimik na akong nakinig sa usapan ng kaganapan. The news made me feel so frustrated, dumagdag pa ang sobrang sama ng pakiramdam.
"Are you okay? Masama ba ulit pakiramdam mo?" tanong ni Darlene na nakaupo sa tabi ng higaan ko.
"I feel so sick... a bit dizzy..." at mas inihiga ang sarili bago ipikit ang mga pagod na mata.
"Magpahinga ka na. You don't have to worry. It'll be resolve for sure... must be resolve for sure... ako na ang bahala rito..." Professor Jed said bago umalis ng kwarto ko.
Ilang minuto ang lumipas at si Theo naman ang sumunod na umalis. He said that there are things he need to be done in school.
Nang makita niya ang kwintas ay kaagad niya daw itong nakilala. He instantly took it and brought to Professor Jed, hoping that it'll help for the case.
"Matulog ka na muna..." suhestiyon ni Darlene at inayos ang pagkakalagay ng kumot sa katawan ko.
"Bakit laging ganito ang nangyayare?" tanong ko habang nakatingala sa kisame ng kwarto.
In my peripheral view, she looked at me for some seconds bago bumuntong hininga at hawakan ang kanan kong kamay.
"Huwag ka mag-alala... si Sir Jed naman na ang bahala... hindi naman humihinto ang mga awtoridad na hanapin yung si Arthur. He's proven guilty sa ginawa niya at mananagot siya doon..." malumanay na pagpapaliwanag niya but my mind is still burdened by a lot of thoughts.
"Sobrang nakakasawa na... paulit-ulit na lang... bakit hindi lagi umaayon ang mga nangyayare sa dapat nitong kalagyan? Bakit ang ilap lagi ng tadhana? Why is it that fate always make us suffer? Especially by those people who interferes..." I mumbled dahil wala nang ibang nangyare kundi puro kamalasan na lang.
She smiled faintly and caressed my right hand that she's been holding.
"Sa mga ganitong pagkakataon, wala tayong ibang dapat gawin kundi tanggaping hindi natin kontrolado ang lahat. May mga bagay na hindi natin hawak, hindi atin para pagdesisyunan at himdi atin para manipulahin..." aniya na ikinalingon ko sa kaniya.
"But this is so tiring... i mean, can't you see? The world is making this unfair for us... hanggang kailan ba tayo maghihirap ng ganito? Na ni hustisya para kay Paolo hirap na hirap pa nating makuha..." my words are full of hatred.
"Isipin mo na lang na hindi pa ngayon... na may tamang panahon para sa lahat. Everything will fall in it's exact time and place... just have faith and trust on the natural process..." then she flicked my forehead a little na bahagyang nagpahupa sa namumuo ko na namang pagkainis.
"Sa ganitong mga pagkakataon... ikaw nga talaga ang kailangan ko... you can make me feel calm whenever I'm drowned by my own emotions..." I uttered.
Nabakasan ko sa mukha niya ang sobrang pagkahiya dahil sa mga salitang hindi ko uli napag-isipang mabuti bago sabihin. It's like my mouth speaks against my will. Those words were supposed to be just inside me but my treacherous lips imparted it.
"Y-yan ka na naman s-sa mga ganiyan mo Gabi... h-huwag ako..." nauutal nitong sambit bago bitawan ang kamay ko. I chuckle and looked at her intently.
"Thank you so much..." I said from the innermost of my heart. Mas lalo iyung ikinamula ng mga pisnge niya.
Nagsimula na siyang magsalita ng kung ano ano, a behavior of her whenever she feel uneasiness, shyness, panic or mixed emotions. Natatawa ako sa ugali niyang ito and I find it entertaining.
I just closed my eyes and continued listening to her until slowly, I'm succumbed by sleepiness.
Wari ko'y bumalik ako sa nakaraan na ang takbo ng oras ay pinabilis sa di ko inaasahan.
Unang nakita ko sa ala-ala ay ang eksena kung saan malinaw kong nakikita ang wala nang buhay na katawan ni Paolo. Sa panaginip na alam kong isang ala-ala lamang ay ginusto ng katawan kong nakatayo sa kawalan na takbuhin ang distansiya namin ni Paolo at subukan siyang gisingin uli, katulad nang ginawa ko noon.
Puno nang luha ang aking mga mata at pilit pa ring tinatakbo ang distansiyang patuloy na lumalaki ang agwat. Wala akong nagawa kundi ang sumigaw.
Sa paglalaho ng ala-ala ay kasunod na pumalit roon ang mga ala-alang pilit ko nang kinakalimutan upang mapatawad ko na nang tuluyan ang sarili ko sa mga pagkakamali.
Tila ba isa-isang ipinapakita sa akin ang mga ala-alang iyun... mga ginawa ko lalo kina Sheena... sa bata at kay Darlene. Its like all the memories haunted me and I don't have to guts to run away from it. Wala na akong ibang nagawa kundi ang takpan ang mga tainga, lumuhod at sumigaw sa kadiliman sa kawalan. I wanted to wake up so bad from the nightmares of guilt that made me suffer again.
I successfully woke up from the nightmare but my vision is so vague. Ngayon ko lang din naramdaman ang sobrang pagsikip ng dibdib ko, halos hindi na ako makahinga.
Nagsimulang maging malinaw sa aking pandinig ang nangyayare. I can hear my own rag breathing as I'm gasping, desperate to inhale some air.
The busy voices around me start to get vivid. May kung anong inilapat sila sa aking bibig na nakapagpaginhawa ng paghinga ko. I felt the desperation upon receiving that air from that equipment until it reach my lungs. Pagod na pagod at dama ko ang panluluha ng mata kong hindi pa rin nagiging malinaw ang aninag sa paligid. Yet, after the so much relieve naramdaman ko uli ang antok hanggang sa dumilim na naman ang aking paningin.
Hindi ko alam ang mga nangyare hanggang sa muli akong magising. The white ceiling with the brightness of florescent hurt a bit my eyes even with its blurry look.
My vision noticed some silhouette beside my hospital bed. There are few people talking at habang tumatagal ay lumilinaw na sa pandinig ko ang nagiging usapan.
"Yung condition ni Mr. Meneses... sorry to say but the disease is much more rapid to spread. Mas mabilis ang multiplication ng cancer cells sa dugo niya kaysa sa epekto ng chemotheraphy... yet the hopes is there... we must hope that he'll fight back... so long as he has continuous medication and theraphy ay baka sakaling ma overpower na ng katawan niya ang sakit..." iyun ang sabi ng doctor sa kanila.
Hope... that's all I have to do just to stay alive. Sa pag-asa kumapit para magpatuloy lumaban. Sa lahat ng nangyayare ay mahirap nang makita ang pag-asa. It's like a torch that about to be defective amidst the darkness.
End of Chapter 39:
Nightmares of guilt
BINABASA MO ANG
PAINTED CANVAS (Under Revision)
Teen Fiction[Soon to be Published] BLURB Eve I. Meneses, a principled fourth year Architecture student and an artist who started hating people after what happened two years ago which changed his outlooks in life. The loathing in his heart created an overwhelm...
