Maging ang pagdilat ng mata ay tila sobrang hirap. Lubha akong nanghihina. Hindi ko gusto ang pakiramdam na nararamdaman ko.
I roamed my eyes around the hospital room and didn't see anyone. So this is how to be alone in this kind of state.
I closed my eyes again to rest but I heard the sliding door slowly open. I looked at it and saw Paolo carrying some stuff again. He went directly to the table to arrange the fruits he brought.
"P-pao..." tawag ko sa kaniya without any particular reason. Nagitla siya sa pagtawag ko kaya't napaatras siya.
"G-gising ka na!" At nataranta siyang tumakbo papunta sa pinto.
"W-where are y-you going?" I asked with a rag voice.
"Syempre tatawagin ang doctor!"
I sigh and point the intercom beside my headboard. Mabilis siyang bumalik at natatarantang pinindot ang button. Minutes after, dumating na ang doctor at isang nurse and they started examining me. After the examination, kinausap na ng doctor si Paolo.
"Magpahinga ka muna." Suhestiyon niya habang inaayos ang mga gamit na dala.
I look at the dextrose connected at my wrist, even the clip on my fingertip to check my heartbeat.
"Halos dalawang araw kang walang malay." Kwento niya.
I hummed and looked outside. I think it's going to be evening.
"You can go home now." mahinang sambit ko.
"Ayos lang. Paano kung may kailangan ka? Edi wala ka man lang mapapakiusapan."
"I can handle myself now. Dalawang araw na kitang naiistorbo sa pagbabantay dito." wika ko na bahagyang ikinatawa niya.
"Hindi naman ako ang nagbantay sa'yo rito." Natatawa niya pa ring sabi. I look at him, waiting for him to continue to talk.
"Binantayan ka ni D---" bigla siyang napahinto at napakamot sa ulo.
"B-binantayan ka ni Sir Jed... Oo! Si Sir Jed..." sa wakas ay tuloy niya sa sasabihin. That made me frown and squint my eyes on him.
"He has a three-day seminar. Right now, he's not here in this town."
Napatikhim siya at nag-isip bago bumuntong hininga.
"Ako nga ang nagbantay sa'yo. Halata naman sa mga eyebags ko na wala akong tulog sa pagbabantay."
Nagsalubong ang kilay ko sa sinabi niya. Kasalanan ko pa pala na ganiyan ang itsura niya. Who told him to keep awake and don't get any sleep while he's here?
"Anak ng mayo naman Eve. Magpahinga ka na nga lang ulit. Inuubos mo ang lakas mo kaka-interrogate diyan." Galit-galitan niyang wika at nagpakaabala sa kung anong kinakalikot niya sa mga dala niyang gamit.
"Bumawi ka ng lakas. Labanan mo 'yang sakit mo..." He said in a serious tone. Abala na siya sa pag-aayos sa couch ng mahihigaan nang sinabi niya ang mga linyang iyun.
"I'm saying that I will, because I hate this weak feeling." I replied.
"Ah, basta. Mapagtatiyagaan na rin 'yang dahilan mo. Basta pagaling ka." pagtatapos niya ng usapan.
Paolo instantly fall asleep the moment his body hit the beddings. Halatang pagod siya sa kung ano mang pinagkakaabalahan niya. I insisted that he can go home but he kept saying that he had a spare time.
Dalawang araw pa ang lumipas na nasa loob ako ng ospital. If my condition become well the next day or for the coming days, I will be discharged.
Like the usual thing that I do, I roam the hospital grounds. Pakiramdam ko ay mas nanghihina ako kung nakahiga lang, that's why I decide to have a constant stroll. Being bedridden feels like it'll make things worst. After a bit of attempts, pinayagan akong gawin ang kagustuhan kong maglakad-lakad. I insisted that I can without any aid.
YOU ARE READING
PAINTED CANVAS (Under Revision)
Teen Fiction[Soon to be Published] BLURB Eve I. Meneses, a principled fourth year Architecture student and an artist who started hating people after what happened two years ago which changed his outlooks in life. The loathing in his heart created an overwhelm...
