PAINTED CANVAS (Under Revision)

Chapter 33: Someone to be with

Kahit sa madilim na paligid, bakas sa mata niya ang pag-aalala at ang luha. She breathes deeply bago tuluyang pumasok sa kwarto habang ako'y gulat pa rin sa presensya niya.

"W-what are you doing here?" 

Hindi niya sinagot ang tanong ko at tumabi sa akin na maupo sa kama.

"Ilang araw kitang hinanap, alam mo ba 'yun!?" bakas sa tono niya ang pagkainis.

I've been here for a week. At sa loob ng isang linggong yun, nagkulong lang ako.

"Pinag-alala mo kami! Pinag-alala mo a-ako... nakakaasar ka talaga... ano bang problema? Tell me..." malumanay na pagkakasabi niya. She sobs a bit. I'm making her cry again...

The more I get close to her, the more I hurt her. Ibinalik ko na lamang sa pagkakayuko ang ulo sa mga tuhod ko.

Binalot kami ng katahimikan at sa mga minutong lumilipas, there's something I wanted to say so bad.

"P-paolo left me a letter... before he committed suicide..." I started. Hindi nakaimik si Darlene ng ilang segundo after I said that.

"A-anong nakasulat?" she finally asked.

"I-it's a suicide note, he said his goodbye... leaving everything behind in me..." 

That's right. Nakasulat roon lahat ng pinagdaanan niyang sakit. He ranted everything in his letter for me.

"N-nakuha ko ang sulat... ilang oras bago maganap ang pagpapakamatay niya... b-but I didn't read it the moment I took it..." It's because I'm clouded by thoughts about the issue that's been thrown at him. Yeah that's right.

"T-then what about not reading it sooner? I m-mean..." halatang mas lalo siyang naguguluhan sa mga sinasabi ko.

"Nagdalawang isip akong buksan 'yun at basahin. Y-yeah, I did, pero hindi ko tinapos basahin. I-if I opened it right away and read it all... baka napigilan ko pa siya..." my voice cracked after I said that. Something in my chest start to feel heavy and it's making it hard to breath well.

"K-kung hindi ako nagduda... kung nagtiwala lang ako sa kanya... if I ever read it right away then I might've called him on his p-phone... then... if I used my phone that time... I might've..." I looked down and my vision start to get blurry as the tears clouded. Nag-unahan nang pumatak ang mga luha na tumutulo na sa pants ko.

"T-tahan na..." Darlene comforted na ngayon ay umiiyak na rin habang hinahagod ng kamay ang likod ko.

"I--i should've read his messages or answer his calls... I-if I didn't ignored all of it... I--i might've responded to him... Edi sana andito pa siya ... S-sana nailigtas ko siya ... edi sana buhay pa si Paolo..." After I took the letter... kahit ilang oras na'yung andoon... Mali, kung sinagot ko ang mga sumunod na tawag maging mga messages niya. Edi sana napigilan kong mangyari lahat ng 'yun.

"It's all my f-fault... k-kasalanan ko... ako ang may kasalanan..." at hindi ko na napigilan ang sakit. Napasabunot ako sa sarili at umiyak ng umiyak. Ito ang kasalanang pilit kong pinagtatakpan... pilit kong winawaksi sa isipan ko.

"G-gabi... h-hindi mo kasalanan okay? W-wala kang k-kasalanan kaya h-huwag mong sisihin ang sarili mo... ha??" 

I shook my head and crouched down. Mali... ako ang dapat sisihin sa umpisa pa lang.

She stood up and kneel on the floor in front of me, pilit na itinataas ang ulo ko para harapin siya.

"I'its n-not your fault. Kahit si Paolo sasabihin 'yan sa'yo. T-trust me okay?" I looked at her in tears at pinahid niya ang mga ito habang hinahaplos ang pisngi ko.