Чи Би бас Тэр

1. Магадгүй тэр үед

Миний амьдралын эхлэл болоод өрнөл, өрнөл болоод төгсгөл нь ямар ч онцгой зүйлгүй нэгэн хэвийн байсан. Ихэнх хүмүүс үүнтэй минь эвлэрнэ гэдэгт бат итгэлтэй байна.

Би гайхдаг байлаа л даа. Хүмүүс хаанаас амьдрах урам зоригоо олж авдаг юм бол? гэж.

Тэд миний амьдралд гарч ирэхээс өмнө шүү дээ.

Хар багаасаа л биеэ дааж амьдрах ёстой болсон надад хоёрхон эрэгтэй найз байдаг юм. Нэг нь миний төлөө юу ч хийж чадах, нөгөө нь миний төлөө юу ч хийж чадах ч огт хөдөлдөггүй нэгэн.

Харин би. Зүгээр л зогсоод ирэхийг нь хүлээдэг. Ганцаардал дүүрэн амьдралыг минь гэрэлтүүлж чадах нэгийг нь хүлээдэг.

-Наад номоо байнга унших юм? Уйддаггүй юм уу?

Орох дуртай кафедаа өнөөх л унших дуртай номоо уншаад сууж байсан над дээр өнөөх хоёр залуугийн миний төлөө юу ч хийж чадах залуу нь ирчхээд ингэж асуухад нь би түүнрүү харлаа.

-Лолита бол жинхэнэ урлагийн бүтээл Мингюү. Чи мэдэхгүй байна.

Миний төлөө юу ч хийж чадах энэ залууг Ким Мингюү гэдэг юм. Тэр царайлаг. Охид бүрийн хүсдэг хүсэмжит биетэй, зоригтой урагшилж чаддаг нэгэн.

Намайг хариу хэлсэнд тэр хөмсөг зангидаад хажууд минь суух аж.

-Мэдэхгүй ээ надад лав наад ном чинь огт таалагддаггүй. Шал сонин ном. Харин үүр хаяарч байхад ёстой дажгүй ном.

Харж байгаа биз. Хүн бүр л өөр өөрсдийн өнцгөөр хардаг. Хайрыг яаж мэдэрдэг нь ч тэс ондоо. Жишээ нь надад Лолита гоё санагддаг бол Мингюүд огт тийм биш. Тэр зүгээр л жирийн зүйлсийг илүүд үздэг нэгэн.

-За Мингюү хурдхан шиг уух юмаа захиал. Үүнийг уншиж дуусгаад би ажил руугаа явах хэрэгтэй байна.

Тэр их л эргэлзэнгүй наашаа ширтэж байснаа

-Тэгвэл шууд ажилруу чинь хамтдаа явах уу? гэх нь тэр.

-Мм. За тэгье

Тэгээд бид тэндээс гараад холгүйхэн байдаг миний ажилладаг шөнийн клубд ирлээ. Энэ ажилдаа би үнэндээ дургүй л дээ. Гэхдээ аав ээждээ өөрөө төлбөрөө олно гээд ам гарчихсан болохоор яалт ч үгүй хийдэг юм. Заримдаа би шөнийн ээлжинд гарна. Тэр үед Мингюү надад үргэлж хань болдог юм.

Би ч ажлаа хийж, Мингюү намайг харан суух аж.

Удсан ч үгүй үүдээр миний төлөө юу ч хийж чадах ч огт хөдөлдөггүй нэгэн инээмсэглэсээр орж ирэх аж.

-Юу байна даа Мингюү.

-Тайвандаа. Чамаар юу байна Вонү?

Тэр огт хөдөлдөггүй нэгнийг Жон Вонү гэдэг юм. Бас л царайлаг, ухаантай. Бүх зүйлсийг их нухацтай бодож шийддэг нэгэн.

Би түүнийг амьдралд арай илүү хайртай болоосой гэж хүсдэг юм.

Тэр хоёрт би дуртай вискиг нь аягалж өгчхөөд ажлаа хийж тэр хоёр юу ч юм бэ ярилцан сууна.

Арайхийж нэг амрах зав олдон тэр хоёрын өөдөөс харан суувал Мингюү миний гарнаас атгах аж.

Харин надад яагаад ч юм бэ? их л эвгүй санагдаж, бидний гарлуу чимээгүйхэн ширтэх Вонү руу харлаа.

-Ядарч байна уу?

-Ммм. Гайгүй дээ.

Мингюү миний гарнаас улам чанга атгахад нь би зөөлөн гараа татаж авав.

Харин Мингюүд их л эвгүй санагдсан бололтой урдаа тавьсан вискинээсээ том балгав.

-Залуусаа намайг гэрт хүргээд өг. Харьцгаая.

Бид манай ажлын үүдээр гарахад аль хэдийн орой болж, хүмүүс хааяа нэг л жаргалтай нь аргагүй алхана.

Мингюү гадаа гарч ирээд гарнаас минь хөтлөхөд ахиад л би гараа татаж орхив...

Магадгүй тэр үед би чиний гарнаас зөрүүлээд атгасан бол, тавилгүйгээр чанга гэгч нь хөтлөөд явсан бол. Одоогийн бид тэс өөр байх байсандаа.