Tanging Dahilan (Daylight Series #2)

Chapter 17

I was looking at them exchanging vows together. Nakakatuwang kaya ko pang tumayo at panoorin silang ikasal. Habang binibiyak ng paulit-ulit ang puso ko dahil sa nasaksihan. For how many years since she left, I will saw her again, get married.

Sobrang unfair mo naman, Ma...

You left us without telling a valid reason... Just because you get tired on Papa. Hindi mo nalang sinabi na hindi mo na kami kaya alagaan, na may nakita ka ng ibang lalaking magpapasaya sa'yo.

For you to be happy, you must left us behind. Not thinking how old we are that day.

"I pronounce you, husband & wife. You may now kiss the bride..." The priest declared.

Gustong-gusto kung tumutol kanina sa sinabi ng pari. Biglang umusbong ang galit ko sa kan'ya. Lahat ng galit na kinimkim ko sa sarili ko, parang nagsilabasan lahat kanina. But I still able to stop myself from doing such embarassing act. Infront of a lot of wealthy people who present in this day.

Everyone clapped their hands but I couldn't clap for them. I was staring at the both of them when our eyes met. Sobrang bilis ng kabog nang puso ko ng magtama ang mga mata namin. Nakita ko ang dumaang gulat sa mata niya ng makita ako. I can see the shock and nervous reaction to her.

I glare at her and mixed to the crowded people when the ceremony ends. Nakihalo ako sa mga taong lumabas na sa kan'ya-kan'yang upuan para magpa-picture. Sobrang bigat ng pakiramdam ko habang naglalakad ako palabas ng simbahan. Akala ko ang pang-iiwan niya ang pinaka-masakit na nangyari sa'kin... Hindi pala.

Kasi mas may maisasakit pa pala 'yon. Naawa ako para sa Papa ko pero wala akong magawa. She got married for the second time, at wala kaming laban sa pamilyang binuo niya. Sa lalaking pinakasalan niya. Tuloy-tuloy ang buhos ng luha ko, pumunta ako sa may likod na parte ng simbahan.

I cried my heart out and even shout. Sana lang hindi nila ako narinig habang umiiyak. My heart felt so broken the moment she walks in that red carpet. And a man was waiting for her at the end of it, it wasn't my father... But the man she said her 'yes' to.

I absent-mindedly get my phone in my pouch and dialed my father's number. It takes a few rings before he answered the call, ang alam lang niya ay pumunta ako sa isang kasalan. Hindi niya alam na kasal ng boss ko 'yon, at ang malala pa do'n. Ang babaeng dating mahal niya ang kinasal sa boss ko.

"Anak? Napatawag ka? Tapos na ba ang kasal?" Hearing his voice made me cry even more.

I pursed my lips and try to stop my tears. Bakit ba ang unfair ng mundo? Bakit kung kailan masaya na ako, tsaka pa 'yon babawiin sa'kin? Hindi ba pwedeng maging masaya nalang din ang mundo para sa'kin? Sobrang sakit naman nito.