VİSAL

29

Bazı sonlara ihtiyacımız vardı yeniden başlamak için ve öyle sonlar vardı ki kaderde yeniden başlamaya izin vermeyecek kadar sancılıydı...

Yazardan...

Bir başlangıcı olmalıydı insanın kalbine yer edinen ve o başlangıç için feda edilebilecek bir canı olmalıydı...

Kader: elini uzatmış bir yol gösteriyordu ve yol nereye çıkıyor bilinmiyordu. Adım attı o yola doğru fakat bu yolun sonu başlangıca mı yoksa sonsuzluğa mıydı? Bir nefes belirdi ensesinde, tanıdığı olmadığı duygular birden gün ışığına çıktı. Peki ya şimdi ne olacaktı bu yolun sonu?

Güneş tüm hakimiyetini gökyüzüne kurmuştu, yıldızlar kaybolmuş ay ise tekrar belireceği saati bekliyordu. Koskocaman evde bir telefon melodisi duyuldu, sabahın bu saatinde kim bilir kimin nesiydi.

Telefonu açan Berdan, can kardeşinin sesini duydu bu ses her zaman ki ses gibi değildi, acı dolu bir sesti...

- Berdan...

- Han neyin var?

- Berdan senin için geliyorlar, kaç kurtar kendini kardeşim.

Kim geliyordu bu koskocaman adam için? Ne oluyordu böyle sabahın bir saati?

- Han nerdesin geliyorum oraya kardeşim.

- Berdan, eğer ekip gelmezse benim için çok geç ama senin için hiçbir şey geç değil, dediğimi yap Berdan.

- Nerdesin sen?

- Ev...

Ve nefes sesi birden kesildi telefon yere düştü. Kocaman adamın gözünden bir damla yaş düştü eline, eğer kardeşine bir şey olursa kolay kolay düştüğü yerden kalkamazdı...

Oturduğu yatağından bir hızla kalkıp dolaptan bir şeyler alıp giyindi ve kendini aşağıya attı. Nereden bilebilirdi annesiyle sevdiği kadının mutfakta olduğunu ve çıkan seslerle Berdan'ı göreceklerini.

- Berdan, nereye bu saatte?

- İşim var, beni sakın merak etmeyin.

Sevdiğinin gözlerine bakmamaya çalışan adam kendini evden dışarı attı ve kardeş bildiği adamın evine arabayı sürdü...

Kardeşinin evine geldiğinde kapının açık olduğunu ve ambulans ile polis arabalarının olduğunu gördü, koşarak evden çıkan sedyenin yanına gitti, kardeşi orada öylece yatıyordu.

- Kardeşim...

Han duyduğu ses ile zor bela gözlerini araladı, can dostu buradaydı onu belki son kez görmeliydi...

- Kardeşim...

- Kim yaptı sana bunu söyle hemen öldüreyim onu.

Konuşmasını beklemeyen hemşireler iki kardeşi ayırmışlardı. Berdan bahçe kapısına kendini yaslayıp ambulansın gidişini izledi. Gözlerini gökyüzüne çevirdi, sanki Elis'in gözlerine bakıyor ve sakinleşiyor gibiydi. Bir el omzuna dokundu adamın, müdürdü bu.