VİSAL

90

Hayaller kurardık; uçsuz bucaksız, kimsenin mutsuz olmadığı, mavinin ve yeşilin en çok olduğu, ama en önemlisi başrolünde tek aşk olduğu hayallerdi bunlar...

Berdan'dan...

Ben Berdan. Kimine göre polis, kimine göre reis; kimine göre abi, kimine göre sefirdim. Kısacası bir çok insan için bir çok anlamı aynı anda taşıyan ama en çok Elis'in Berdan'ı olmayı seven o adamdım. Ellerini tuttuğum kadına sırılsıklam aşık olan kocaman bir adamdım. Koca bir ömrü gökyüzü gözlü kadına harcamaya hazır ve adadığım insana hayran bir adamdım.

Ben Berdan. Bu hayatta en çok aşık olmayı ve aşık olduğum kadını mutlu etmeyi sevmiştim. Engin denizlerden bile daha heybetli duran o gözlere bakmayı, baktıkça kaybolmayı sevmiştim. Tuttuğum ellerin sahibinin kuşları dahi kıskandıracak güzellikte olan ses tonunda bir ömür saklanmayi dahi düşünmeyi sevmiştim.

Şimdi tam zamanıydı. Tüm kainatın en mutlu insanları olmamızın tam zamanıydı. İşte tam şuan delicesine çarpan kalbimin tek sahibinin ömür boyu benimle olmasını isteyeceğim anın ta kendisiydi. Ömrümün sonuna kadar dalıp gideceğim gözlerin ömrüme yetecek kadar yanımda durmasını sözüydü...

Aynadan baktım kendime, kaçıncı kez bakıyordum onu bile bilmiyorum; bu heyecan bana her şeyi unutturuyor neredeyse. Telefonuma mesaj geldi, Ceyhun kızları aldığını ve buraya gelmek için yola koyulduklarini söylüyordu. Arkamda duran şefe ve garsonlara dönüp hazırlıklarını yapmalarını istedim ve Han ile Ömer'e dönüp ellerine meşaleleri tutuşturdum bir kaç garsonu çağırıp onlara da meşaleleri verdim, öbür yandan biri fotoğraf çekip öbürü de video çekecekti herkes yerini aldı tamamdık neredeyse...

Arkamı döndüm ve son bir kez de eve baktım. Lambalar ve masa o kadar güzel duruyordu ki resmen aklıma gelen bu fikire bir kez daha hayran kaldım...

- Han nasılım lan?

- Çok yakışıklısın abicim dur artık yerinde da.