Γιατί με έσωσες;

Κεφάλαιο 5ο

Ο κρύος αέρας φτάνει με φόρα στο πρόσωπο μου, τα μαλλιά μου ανακατεύονται, το σώμα μου στυλώνει στο έδαφος σαν πέτρα και το μικροσκοπικό τσαντάκι μου πέφτει στα πόδια μου αδειάζοντας όλο το περιεχόμενο του.

《Ήθελα να σε δω.. βασικά..》Στέκεται όρθιος μπροστά μου φορώντας ενα μαύρο δερμάτινο τζάκετ και έχει τα χέρια του μέσα στις τσέπες του.
《Να δεις εμένα; Πες μου ότι μου κάνεις πλάκα.. τι σε έχει πιάσει;》Τοποθετώ βιαστικά το κλειδί στην πόρτα και σκύβω για να μαζέψω όλα μου τα υπάρχοντα στην τσάντα μου.

《Απλά.. μην αφήνουμε το παρελθόν να μας επηρεάζει άλλο..》Ξεροβήχει και περνάει τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του. Είναι φανερό πως έχει μετανιώσει αλλά παράλληλα ο εσωτερικός εγωισμός του δεν του επιτρέπει να κάνει καμία άλλη κίνηση. Όσο και αν προσπαθεί να έρθει κοντά μου νιώθει τον τοίχο που έχω εγώ επιλέξει να χτίσω ανάμεσα μας.
《Λυπάμαι αλλά το παρελθόν για μένα είναι παρόν.. ακόμη.. Σωτήρη σε ικετεύω καλύτερα να φύγεις..》Κλείνω με γρήγορες κινήσεις την τσάντα μου και πλησιάζω αργά προς το μέρος του.

《Νομίζεις πως κατάφερα να ξεπεράσω όσα μου έκανες; Αλήθεια θεωρείς ότι έχεις αλλάξει τόσο πολύ; Λυπάμαι αλλά δεν έχεις αλλάξει. Καθόλου Σωτήρη. Βλέπω την κακία στα μάτια σου..》Χωρίς να το σκεφτεί και έχοντας γίνει έξαλλος από τα λόγια μου, ο Σωτήρης τυλίγει τα χέρια του γύρω από τον λαιμό μου. Με φόρα με κολλάει στον τσιμεντένιο τοίχο και κολλάει το σώμα του στο δικό μου. Το βλέμμα του φαίνεται σκοτεινό και ψυχρό, καμία σχέση με το προηγούμενο που απέπνεε ζεστασιά και συμπόνια.

Προσπαθώ να μην τρομοκρατηθώ, οι αναπνοές μου είναι γρήγορες και ακανόνιστες, τα μάτια μου γυαλίζουν από τα δάκρυα. Οι σκοτεινές αναμνήσεις του παρελθόντος ξυπνούν και εγώ πασχίζω να μην με καταβάλλει ο πανικός. Μόλις συνειδητοποιεί ότι με έχει τρομάξει και πανικοβάλλει, απομακρύνεται βιαστικά και ξεφυσάει νευριασμένος με τον εαυτό του.
《Δεν ήθελα να το κάνω αυτό, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος! Έχω αλλάξει!》Δικαιολογεί στα αλήθεια αυτήν την πράξη βίας με μια φθηνή και διόλου αληθινή εξήγηση;

Στέκομαι σαν άγαλμα να τον κοιτάζω με μάτια κενά και σκληρή έκφραση. Κάτι θέλω να πω, κάτι χάνεται στην ροή του αέρα, κάτι ταξιδεύει υποσυνείδητα. Και εκεί που ο Σωτήρης πιστεύει ότι είναι μάταιο να περιμένει την παραμικρή αντίδραση, γιατί τρελάθηκα, ένα αποτρόπαιο και απόκοσμο γέλιο πόνου βγαίνει από τα χλωμά χείλη μου. Ένα γέλιο δυστυχίας και σπαραγμού. Γιατί ποιος μπορεί να παριστάνει τον ευτυχισμένο, όταν το μόνο που νιώθει είναι μια εσωτερική μούχλα που εξαπλώνεται σε όλο του το κορμί και σαπίζει δευτερόλεπτο με δευτερόλεπτο κάθε ίνα του;