Η θιγμένη ματιά θα μπορούσε να κάψει το υπέροχο δέρμα του Σωτήρη ενώ αντανακλαστικά το χέρι μου σφίγγει περισσότερο το μπράτσο του Ιάκωβου. Ο ίδιος βέβαια φαίνεται χαλαρός, σαν να μην άκουσε καν την προσβολή ή καλύτερα να την αγνόησε όπως της άρμοζε. Τα υπόλοιπα άτομα μας υποδέχονται με χαμόγελα και αφού κάνουν λίγο χώρο και για εμάς, καθόμαστε δίπλα τους σιωπηλά.
«Χαίρομαι που καταφέρατε να έρθετε! Σημαίνει πολλά για εμένα αλήθεια. Εμείς δεν έχουμε συστηθεί.» Η λαμπερή κολλητή μου τείνει το χέρι της στον Ιάκωβο και συστήνεται και αυτός με την σειρά του.
Το βλέμμα μου πλανιέται στον χώρο που είναι ασφυκτικά γεμάτος από ιδρωμένους ανθρώπους που χοροπηδούν στον ρυθμό της μουσικής. Αφήνω τον συγκροτημένο εαυτό μου στην άκρη και για λίγο επιτρέπω το σώμα μου να κινηθεί ελεύθερα δίχως φραγμούς. Ο Νέστορας μου προσφέρει ένα τζιν τόνικ με στημένο και πίνω μια γερή γουλιά. Αισθάνομαι την ματιά του Σωτήρη καρφωμένη επάνω μου, να με τρώει με το βλέμμα του, να με γδύνει αόρατα ενώ η Γεωργία στέκεται δίπλα του εμφανώς θυμωμένη.
«Όπως έχετε καταλάβει, αυτός δεν είναι ο Σταύρος αλλά ο Ιάκωβος, καλός φίλος και γνωστός του Σταύρου.» Ο Νέστορας του χτυπά την πλάτη και σπρώχνει ένα ποτήρι ουίσκι προς το μέρος του. «Και ήρθε η ώρα για την πρόποση!»
«Θα το αναλάβω εγώ αυτό!» Ουρλιάζει γεμάτη ενθουσιασμό η Βαλέρια και όλοι παίρνουμε στα χέρια μας το ποτήρι μας. «Στην υγειά των ερωτευμένων και χμ.. των απωθημένων!» Τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας αλλά δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από τον Σωτήρη, η έλξη μου γι αυτόν έχει ξεπεράσει το σημείο κινδύνου. Αδειάζω λίγο από το περιεχόμενο του ποτηριού στο στόμα μου και καταπίνω με απόλαυση.
«Θέλεις να χορέψουμε;» Ο Ιάκωβος απλώνει το χέρι του και αφού ζυγίζω λίγο την απάντηση μου, πηγαίνω προς το μέρος του και κατευθυνόμαστε στην σκηνή. Μετά βίας βρίσκουμε λίγο κενό χώρο και ξεκινώ αμέσως να λικνίζω τους γοφούς μου κοντά στο σώμα του Ιάκωβου. Εκείνος με την σειρά του τοποθετεί τα χέρια του αρχικά στα μπράτσα μου και έπειτα όλο και τα κατεβάζει. Η αναπνοή του φτάνει στον λαιμό μου, ξεχνιέμαι αυτόματα από όλες τις σκέψεις μου και απολαμβάνω την στιγμή.
Κλείνω τα μάτια μου απελευθερωμένη και δεν διακόπτω την επαφή μας. Παράλληλα το μυαλό μου ταξιδεύει και πλάθει σενάρια που είναι πρακτικώς αδύνατον να συμβούν. Έχω μπλέξει σε έναν πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό και με μοναδικό εμπόδιο τον ίδιο μου τον εαυτό. Πόσο θα ήθελα να με κρατούσε στην αγκαλιά του ο Σωτήρης και οι δύο μας γινόμασταν κάτι παραπάνω από ό,τι κι εάν είμαστε.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Γιατί με έσωσες;
Teen Fiction"Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ' όλους τους σωτήρες· αυτή 'ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;" Νίκος Καζαντζάκης Τα ετερώνυμα έλκονται μας διδάσκει η φυσική. Το άκρως αντίθετο μας διδάσκει η ζωή! Γίν...
