×Peşimdeki Psikopat× Hwang Hyunjin§

🌜8. Sürpriz🌛

Resmen işime odaklanamıyordum. Zaten müdürden de azar işitmiştim. Müşteriye kahveyi götürürken yanlışlıkla üzerine dökmüştüm, ve müşteri bu durumdan dolayı resmen restoranda olay çıkarmıştı. Cidden, insanlar neden bu kadar kötü olmuştu ?

O kadar özür diledim, yanlışlıkla oldu efendim dedim ama bir yararı olmadı. Sadece keçi inadı gibi kendi sözünde tutturmuştu.

Tüm gün onu,... Hyunjini düşünüyordum. O kimdi ? Neden bana böyle bir mektublar yolluyordu ? Ben onu tanımadığım hâlde o beni nasıl tanıyordu ? Cidden, kafam hiçbirini artık aldırmak bilmiyordu.

Yine işte beni en çok gıcık eden kişi geliyordu,... Ga-Eul...

Cidden, hayatımda en gıcık olduğum ve nefret ettiğim bir kişi ola bilirdi. Benimle aynı çalışıyordu, o da garsondu, ama çok yavşak biriydi. Önüne gelen tüm kıza yavşıyordu, onlarla geceler ayarlıyordu. Cidden, iğrenç biriydi. Bir de bazıları kabul ediyordu...

Benim yanıma geldi, ve bana bakıp sırıtmaya başladı. Resmen tüm vücudumu süzüyor ve sırıtıyordu. Sonda dayanamayıp sesimi yükselterek konuşmaya başlamıştım.

"Buyur, dinliyorum, ne söylüyeceksinse hemen söyle." Dedim. Sözünü hemen söyleyip başımdan gitmesini bekliyordum. Zaten her zamanki o iğrenç sözlerini söylüyecekti. Alışmıştım artık...

Konuşmamıştı, hâlâ vücudumu süzerek sırıtıyordu. Bu durum beni iyice sinir etmeye başlamıştı artık. Gözlerimi kapadım, derin nefes alıp, nefes ayarlarımı düzenlemeye çalıştım. Yüzüme sinir ve yapmacık bir gülüş yerleştirip ona döndüm.

"Konuşacak mısın ?!" Dedim, yine sırıtıyordu. Allah'ım bana sabır ver.

"Beni cidden iyi tanıyorsun Angelina, taktir etdim. Ne dersin, bu gece bara gidelim mi ? İkimiz, beraber ? Sen ve ben hım ?" Dedi. Yüzümü burşutmuştum, ama ona belli etmemeye çalışmıştım.

"Hayır derim." Dedim, kesin ve net bir sesimle. Kaşlarını çatıp konuşmaya başladı.

"Ya sen de ama her zaman hayır diyorsun ! Ne olur bu gece ikimiz birlikte bara gitsek ? Biliyorum sen de istiyorsun ve benden daha çok isteklisin. Korkma, işimi iyi yapıyorum, seni çok iyi bece-" sözünü tamamlamadan yüzüne sert bir tokat atmıştım. Gözleri kocaman açılmıştı, ve o hâlde olarak başını bana taraf çevirdi.

"Sen ne yaptığın zann ediyorsun ?!" Dedi, ve sözünün ardını getirdi. "Sanırım sen cidden canına susamışsın. Seni iyice bir sikeyim de gör !" Dedi, ve bir elimi tutup sıkmaya başladı.

Diğer eliyle de kiyafetime yönelmişti, kiyafetlerimi çıkarmaya çalışıyordu. Tam o sırada çığlık atmak istiyordum ki, kolumu tutan elini aniden açtı ve ağzımı kapattı. Bağırmama engel oluyordu.

Ellerimle onu itmeye çalışıyordum, ama bir işe yaramıyordu. O benden katbekat daha kuvvetliydi. Ne kadar onu itmeye, vurmaya çalışıyordumsa hepsi boştu.

Elimle onun ağzımda olan elini tuttum, ve ağzıma doğru itmeye başladım. Ağzıma doğru ittikden sonra, sertçe ısırmaya başladım. Benim ısırmamdan dolayı çok büyük bir çığlık atmaya başlamıştı. Hemen onun ellerinden kurtulup kendimi bir yana attım.

Gözlerimden yaşlar sel gibi akıyordu, akmasına engel olamıyordum. Resmen taciz ediliyordum ! Hem sözleriyle, hem de haraketleriyle...

Gözlerimden yaşlar isyan ederek, boş yollarda ireliyordum. Yan taraflardan biri beni görse, kesin şaşkınca bana bakar ve benim hakkımda konuşurdu...

Apartmana geldiğim an, kendi evime doğru ireliledim ve anahtarı çıkartım kapıyı açtım. Kapıyı hızlıca kapatıp hemen yatak odama doğru yol aldım. Kendimi yatağıma attım. Yaşlı gözlerimle, kafamı yastığa gömmüştüm.

Artık yaşama isteğim yok oluyordu, kalmıyordu... Bu hayat yüzüme gülmüyecek miydi ? Gülmesi için illa kendimi küçük mü düşürmeliyim ?

Peşimde belli olmayan bir sapık var, bir de beni restoran da taciz etmeye kalkan biri... Çok kötü bir hiss, artık ben bunlarla yaşayamıyorum, ben bunları hakk edicek ne yaptım ? Acaba, fazla mı iyi biri oldum ?

Kapımın çalmasıyla bu düşüncelerimden ayrıldım, ve korkan gözlerimle kapının olduğu tarafa bakmaya başladım. Sertçe yutkundum, acaba kimdi ? Ga-Eul olmasın ?

Titrek adımlarla kapıya doğru yöneldim, ve her adımımda göz yaşlarımı siliyordum. Kapının deliğinden dışarıya baktım, ama hiç kimse yoktu. Kaşlarımı çatarak kapıyı yavaş yavaş aralamağa başlamıştım. Tam açtıktan sonra etrafa iyice bir bakmaya başlamıştım, ama cidden hiç kimse yoktu.

Kapıyı kapatacakken, birden gözlerim yeri buldu. Yerde bir mektup vardı. Kesin bu mektup o sapıktandı...

Korku dolu kalbimle ve titrek elimle kağıda yöneldim. Aslında açıp okumak istemiyorum, ama o sapığın tehditleri aklıma geliyordu... Korkuyordum...

Mektubu elime alıp açmıştım, ve okumaya başlamıştım. Her okuyuşumda yutkunuyordum, ve daha çok korkmaya başlıyordum...

"Merhaba Angelina, nasılsın ? Nasıl olduğunu sorarak seni daha da kötü etmek istemiyorum...

Neyse, esas konuma döneyim. Mektubun sonunda sana bir adres koydum, o adrese gel. Tamam mı ? Sakın unutma ve okuduğun gibi yola koyul.

Eğer, gelmezsen neler olacağını çok iyi biliyorsun. Neyse, yeniden hatırlatayım, eğer gelmezsen, o çok sevdiğin kıza veda etmek zorunda kalacaksın.

Anlaştığımıza göre, hemen yola koyul ve sana yazdığım adrese gel, ve sakın unutayım deme. Sana çok büyük bir sürprizim var, ve eminim ki sen bu sürprizi çok seviceksin. Hadi o zaman hoşçakal.

Adres: ****** ****

Sevgiler• Sevgilin Hyunjin~"

Bu okuduklarım kalbime bir iyneymiş gibi batıyordu. Nefesimi düzenleştirmeye çalışıyordum. Acaba ne sürpriziydi ?

Hayır, sevdiğimden ve ya heyecandan falan değildi. Ya ben oraya gitsem, o sapık Ga-Eul'ün bana yaptığı şerefsizliği yapsa ? Ama bundan emin olamazdım... Ah lanet olsun ! Resmen gitmek istemiyorum, ama elimden gelicek hiçbir şeyde yoktu !

Her şeyi boş veriyorum, peki neden bana Sevgilin Hyunjin yazıyordu ? Benim şu zaman gibi bir tek sevgilim bile olmamıştı, olacağını da sanmıyordum. Ama peki, tanımadığım biri, bana mektublar yolluyan biri, neden böyle diyordu ? Cidden, kendisini benim sevgilim mi sanıyordu ? Şakasız, bu kişi her kimse, onun ciddi ciddi sıkıntıları olmalı !

Resmen, psikopat biri...

Evet, sen benim çiçeğimsin 🌸

Olm iki saattir şu fotoğrafa anırıyorum AJDJAJFJSJFJSJFJSFJSKSJSJS