Başımı yan tarafa çevirdiğim zaman, ağaçların arkasında birinin olduğunu fark ettim. Yüzü belli olunmuyordu, sadece gözleri ve yandan sallanan uzun siyah saçları görünüyordu.
Evet... Onunla gözgöze geldikten sonra her şey başladı...
¡ANGST DEĞİLDİR...
Bu gelen Hyunjindi. Elimdeki kutuya ne yapacağımı bilemedim, o yüzden yanlışlıkla heyecan yüzünden yere düşürdüm.
"S-sen mi geldin ?"
"Evet, fotoğraflar nasıl ?"
"N-ne ?"
"Fotoğraflar nasıl ? Hepsini çocuk olarken çekinmiştik, bu zamana kadarda saklıyordum. Her defa yeniliyordum, eskimesin diye."
Onu anladığını belirterek kafamı sallamıştım. Hyunjin yanıma gelip yere düşmüş kutuyu eline aldı, ardından kutuya bebeksi bakışlarla bakmaya başladı.
"Bu kutuyu sen bana vermiştin."
Kaşlarımı çatarak ona bakmaya başladım.
"Ben mi sana vermiştim ? Sadece boş bir kutu mu vermiştim sana ?"
"Hayır tabii ki ! İçinde parfüm vardı, küçüktü ama bir o kadarda güzel kokusu vardı. O parfümü hâlâ da saklıyorum..."
"Saklıyor musun ? Ciddi misin ? Neden saklıyorsun ki ? Şimdiye bitmişdirde zaten ?"
"O hediyeyi sen bana vermiştin, onu nasıl ata bilirim ki ? Dur bir dakika, şimdi sen kafan karışmıştır !"
"Kafam mı karışmıştır ?"
"Evet !"
"Tch nasıl yani ? Neden karışsın ki ?"
"Sen ve ben çocukken fotoğraf çekinmişiz ya ? Şimdi biz birbirimizi tanıyor muyuz diye ?"
Ah doğru ya, ben bunları öğrenirken Hyunjin yanımızda değildi, Chan bunları bana anlatmıştı. Hyunjinin benim bu çocuklukta ne yaşadık düşüncesini bildiğimi bilmiyor.
"Şey... Ben bunları zaten biliyorum... Yani fotoğraf çekindiyimizi değilde, çocuklukta birbirimizi tanıdığımızı..."
Hyunjin şaşkın bakışlarla bana bakmaya başladı.
"Biliyor musun ? Peki, neden ilklerde bana canavar mışım gibi davranıyordun ? Yani, sanki beni hayatında ilk kez görmüşsün gibi..."
"Ö-öyle değil. İlklerde anlamadım, ama sonralardan anladım işte ! Üstelik bu fotoğrafları görünce düşüncemden tamamlanmış gibi oldu işte... Neyse, bu konuyu en iyisi kapatalım."
Hyunjin kafasını 'tamam' anlamında sallamıştı. Eline baktığımda bir poşet vardı. Sanırım poşetin içindeki peddi.
Hyunjin neye baktığımı anlayacak ki elini arka saçlarına doğru geçirdi.
"Ha bu arada, buyur !"
Diyerek elindeki poşeti bana uzattı. Yüzümün yabdığını hiss ediyordum. Kesin kızarmışımdır ! Allah'ım, neden bunlarla yüzleşiyorum ?!
Poşeti elinden aldım ve saygıyla eğilip, "Teşekkürler." Dedim. Onunda utandığı belliydi, hatta onun bile yüzü kızarmıştı.
"Senin yüzün mü kızardı ?"
Diye ona komik yüzle sormaya başladım. Bu sözüme karşı bakışlarını fal görmüş tavşan gibi açmıştı.
"Hayır ! Oda çok sıcak ya, ondan olmuştur. Hem neden kızarayım ki ? Anlamsız değil mi ? Hahaha... O değilde, sen daha fazla kızarmışsın !"
Son söylediyi sözlerden dolayı ben de gözlerimi fal görmüş tavşan gibi açmaya başladım.
"Ne alaka be canım ! Oda sıcak olduğundandır, hem niye kızarayım ki ? Anlamsız değil mi ? Hahaha..."
Söz bulamadım, resmen onun dediği sözleri bir papağan gibi tekrarladım ya ! Şimdi dışarıdan çok komik görünüyorum dur !
"N-neyse, bence bu konuyu da burada kapatalım, fazla boş gitti ya. Ve yeniden teşekkür ederim."
"Rica ederim."
Elimdeki poşete baka baka yürümeye başladım. Ay dur bir dakika, oda ne taraftaydı ? Unuttum, bu balık hafızalı beynine tüküreyim !
Eskiden böyle değildim, nasıl böyle olmaya başladım ki ?!
Hyunjinin yüzünde hafif bir gülümse olmuştu, ama bu gülümsemesini gizlemeye çalıştığı belliydi. Ben de olsam, ben de gülerdim...
"Benimle gel."
Kafamla onu onayladım. Odanın yanına geldiğimizde eliyle 'geç' işareti yapmıştı. Tekrardan teşekkür edip odaya girmiştim.
Odaya girdiğim gibi elimi kalbime doğru yön aldırmıştım. Ne oluyor bana ? Neden biran heyecan yaptım ki ben ? Bu bana yabancı olan duygularda ne böyle ?
Kalbimin böyle heyecan dolu atması, kızarmam, utanmam...
Boğazım sanki düğüm yapmıştı, zor yutkuna biliyordum.
Bu olanları unutmaya çalışsam bile nedense her saniye aklıma geliyordu. Hyunjinin kızarması, poşeti bana uzatması, fotoğrafımız, bazen heyecandan sözleri kekelemesi...
Off noluyor bana ?! Bu yabancı olan heyecan, duygu da ne böyle ?!
Bu duygular benim için yabancı, tanış olmasa da, sevmedim değildi yani... Kalbimi heyecana salıyordu, evet, ama bu heyecan çok farklıydı.
Kelimelerim, sözlerim, cümlelerim asla bu duyguyu açıklayacak gibi değildi. Fikrimi tam toparlamak, bu duygularımı tam ifade etmek istiyorum, ama kelimeler sanki yer vermiyordu.
Noluyor bana, noluyor ? Umarım bu duygular kötü duygular değildir... Allah'ım, yine kafam karışmaya başladı. Bir şeyi hem merak etmeyip, hem de nasıl kafamı karıştırıyorsa artık...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
