Başımı yan tarafa çevirdiğim zaman, ağaçların arkasında birinin olduğunu fark ettim. Yüzü belli olunmuyordu, sadece gözleri ve yandan sallanan uzun siyah saçları görünüyordu.
Evet... Onunla gözgöze geldikten sonra her şey başladı...
¡ANGST DEĞİLDİR...
Mektubda yazan adrese varmama çok az kalmıştı. Acaba orada ne vardı ? Sürpriz dediği şey ne ola bilirdi ki ? Ne yalan söyleyim korkmuyor değildim. Çok korkuyordum, gitmek hiç istemiyordum, ama bir şey yapacağından da korkuyordum.
Adrese vardığımda taksiye ücretini ödeyip düştüm. Ormanlık bir alandı, hiç kimse yoktu, yalnızlıktı. Neden böyle bir yere gelmemi istedi ki ?
Sadece ağaçlarla dolu olan alanda yürümeye başladım. Çünkü buralarda hiçbir şey yoktu, sanırım biraz önlerdeydi.
Eğer, hiçbir şey çıkmazsa geri dönücektim. Bazen yol gide gide dua ediyordum ki hiçbir şey çıkmasın. Çünkü çok korkuyordum, ya karşıma kendisi çıksa ve bana bir şey yapmak istese ?
Bu düşünceler beni boğuyordu. Hayatımda normal yaşadığım zar zor anılar var. Onlarda Ryunjinle olan anılarımdı. O beni çok zor olsada güldürmeyi başarmıştı, mutlu etmişti beni. Yaşadığımız anıları düşününce gülümsemem geliyordu, çünkü cidden onunla çok güzel anılar geçirmiştik.
Ama diğer yandanda, yaşadığım kötü anılar geliyordu... Her ne kadar düşünmek istemesemde dönüb dolaşıp yine bu anılara geliyordum. Her düşündüğümde içim titriyordu. Babamın elleriyle annemi öldürmesi, parmaklıklar ardına düşmesi, küçük kız kardeşimi kaybetmem, peşimde tanımadığım bir psikopatın olması, ve daha kötüsü, restoranda taciz edilmem...
Her neyse, bunları düşünürek daha çok kendimi korkutmak istemiyorum. Çünkü, bunları düşündükçe yürümem zorlaşıyordu, gitmek istemiyordum, geri dönmek istiyordum. Ama hayır, geri dönememde...
Derin nefes alıp yeniden yürümeye başladım. Biraz yürüdükten sonra, karşıma çok büüyk olmayan, ama aynı zamanda küçükte olmayan bir depo çıkmıştı. Gece mavisi, beyaz ve siyah renklerdeydi. Eski bir depoya benziyordu. Yan taraflarının bazıları uçulmuştu, bazı taraftaki tahtalar sökülmüştü.
Acaba burada ola bilir mi ? Acaba içeri girmeli, bakmalı mıydım ? Cidden korkuyordum, üstelik böyle bir depo çıkması... Korkularımı ikiliyordu.
Yine bu düşüncelerimden kurtulmaya çalıştım, ve gerçeğe odaklandım. Depoya doğru kesin ve net bir adımlarla yürümeye başladım. Nedense her yürüdüğümde bu adımlarım titremeye başlıyordu. Hadi ama, neden bu kadar çok korkuyordum ki ? İyimser düşün Angelina, korkmamaya çalış. Her şey çok iyi olucak, sana ve en yakın arkadaşına hiçbir şey olmayacak.
Deponun önüne geldiğimde deponun büyük kapısını açmaya çalıştım. Sonunda açılmıştı. İçerisi bomboştu, kimsecikler yoktu. Gözlerimi etrafta gezdirdim, 'sanırım burası değil' diye içimden geçirdim, ama gözüm bir yere takıldığına kadar.
Deponun yan tarafında bir kutu vardı, kahverengi tonlarında, ve yan taraflarında kırmızı izler vardı. Titrek olan adımlarımla o kutuya doğru adımladım. Kutuyu incelemeye başladım. Üstünde kırmızı bir sıvıyla bir kaç söz yazıyordu. Üzerindeki tozları temizledim, sözler daha net belli oluyordu şimdi. Okumaya başladım.
"Sürprizin bu kutuda Angelina. Hadi aç ve sürprizine tanık ol, emin ol çok seviceksin. ~Sevgilin Hyunjin~"
Bunları okumamla artık bu kutunun neden burada olduğu, ve kim tarafından olduğunu anladım. Yine de Sevgilin Hyunjin yazıyordu. Ah, Allah'ım resmen kafayı yiyeceğim. Bu psikopat kendi aklıyla bana sahiplenmişti sanki.
Ama asla buna izin vermem, eninde sonunda bu psikopatın kim olduğu ortaya çıkıcaktı. Hem adım gibi eminim bir süre sonra beni unutacaktı, çünkü her zaman böyle olur değil mi ? Umarım yanılmıyorumdur...
Çok seviceğim sürprizim acaba neydi, neden bu kadar çok sevicektim ? O benim sevdiğim şeyleride mi biliyordu, yoksa sadece söz olsun diye oraya boş boş yazmış mıydı ?
Elimi kutunun üzerine koydum, nedense aşırı çok heyecan ve tedirgin yapmıştım. Aslında her zaman böyleydi, bu duygular benim peşimi asla bırakmıyordu. Tedirginlik, korku, endişe, heyecan, üzüntü... Her zaman bana tanış olan duygulardı, asla yabancı olduğum duygular değildi.
Neyse, çok falza düşündüm artık. Bu kadar düşünmek yeter, cidden düşündükce daha çok geriliyordum ve korkuyordum. Neden böyle oluyordu, düşünükçe daha çok korkuyordum ?
Tamam, artık kutuya dönelim. Elimi kutuya doğru uzattım ve açmaya çalıştım. Sıkışmış gibiydi, yoksa benim mi gücüm yetmiyordu ? Tamam, biraz sçama oldu benim gücümüm yetmemesi, ama cidden zor açılan birşeydi sanki. Çünkü deniyordum ama açılmıyordu. Sıkışmış gibiydi.
Ama en sonunda aça bilmiştim. Derin bir 'oh' çektikten sonra önümdeki kutuya doğru döndüm. Hadi 'çok seveceğim' bu sürprize bakayım nasıl bir şey ? Cidden, çok sevicek miyim ?
Kutunun içindeki şeyi tam göremiyordum, o yüzden görmek için elimi uzattım. Birazcık elledikten sonra gördüğüm şeyle şoka uğramıştım. Ellerim havada, dilim kuru, ve gözlerim açık bir şekilde kalmıştım.
İşte bunu görmemle daha çok korkmaya başlamıştım...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yerim yaaaağh
Hayır abi hayır bunu görmemeliydim-AĞAĞAĞAĞAĞAĞAĞAĞĞAAĞAĞAĞĞAĞAAĞAĞAĞAĞĞAĞAĞAĞAĞAĞAĞAĞAĞAĞAĞAĞAĞAĞ
