Başımı yan tarafa çevirdiğim zaman, ağaçların arkasında birinin olduğunu fark ettim. Yüzü belli olunmuyordu, sadece gözleri ve yandan sallanan uzun siyah saçları görünüyordu.
Evet... Onunla gözgöze geldikten sonra her şey başladı...
¡ANGST DEĞİLDİR...
"Bak Angelina, şu an sen ondan nefret ede bilirsin, ama şu an onun hayatı belki senin ellerinde."
Aniden söylediği bu sözlerden dolayı iyice kaşlarımı çatmış hâlde ona bakmaya başladım.
"Nasıl yani ? Pardon ama onun hayatı şu an benim ellerimde derken ? Biliyorsun, ben biran önce buradan kurtulmak istiyorum. Bu zulme artık katlanmak istemiyorum !"
Karşımdaki bedenin derin bir nefes aldığını gördüm. Söylediklerim çok gıcık edici ve deli edici ola bilirdi, ama ne yapa bilirim ? Artık istemiyorum bu zulme katlanmayı !
"Ah Angelina, senin daha bilmediğin çok şeyler var. Hyunjin çocukluktan beri beyninde oluşan bir sorunları var."
"Bir sorunları var derken ? Nasıl yani ?"
İkimizde birbirimize bakıyorduk, ben ondan cevap, oysa benden yardım istiyor gibiydi.
"O çocukken ailesi tarafından çok zorbalığa maruz kaldı. Ailesinin ona yapmadığı şeyler, Hyunjinin yemediği dayak resmen kalmamıştı. E tabii bunlarda onda hem psikolojik olarak sorunlar ve hasar yarattı."
Bunu söylediği an nedense kalbimde yumşalma hiss ettim. Bu dediklerinin doğruluğu bilmiyordum, ama sanki doğru diyormuş gibi hiss ediyordum. Umarım hiss ettiklerimde yanılmam...
"Kısaca, Hyunjinin böyle olması, böyle davranması, deliler gibi yani... Hepsi ailesinin ona çocukken yaptığı zorbalık, dayak, psikolojik baskıdan dolayı."
"Evet."
Evet dediği zaman bakışları yere kaymıştı. Sanki bunlar ona çok ağır geliyordu, bunların hiç birini söylemek istemiyordu, bunları düşünmek, hatırlamak falan ona kötü geliyordu.
"Peki, Hyunjin ne yaptı biliyor musun ?"
Söylediği soru altında kafamı ona doğru çevirdim.
"Hayır ?"
Garip yüzlerle sözümü söylemiştim. Yani ben nereden bile bilirdim ki ?
"Annesini, babasını, 2 kardeşini kendi eliyle canlarına kıydı."
Bunu söylemesiyle aniden oturduğum koltuktan kalktım. Şaşkın ve korkmuş gözlerle ona bakmaya başladım.
"Ailesini, kendi eliyle, öldürdü mü ?"
Kafasını bir aşağı, bir yukarı doğru salladı.
Tüm vücudum sanki karıncanlanmauya başlamıştı. Bu söylediklerini sindiremiyordum, boğazımda kalıyordu sanki.
"Korkma, o sana asla zarar vermez."
Bir süre sessizliği 'korkma, o sana asla zarar vermez' kelimeleri bozmuştu.
"Korkmayım mı ? Hah çıldırdın mı ?! Ailesini, iş arkadaşımı öldürmüş birinden nasıl korkmayım ?!"
"Şimdi kendini o iş arkadaşın ve onun ailesi yerine koy. Bir kızı taciz ettin, ya da bir çocuğa psikolojik baskı, dayak, zorbalık, şiddet uyguladın. Bunlar sence normal bir şeyler mi ?"
Söylediği çok doğruydu, bunlar asla normal değildi. Ama bir insanı öldürmek normal bir şey mi peki ?
"Doğru, evet doğru bunlar normal bir şey değil. Ama bir insanı öldürmekte doğru bir şey değil !"
"Sen sana taciz eden, tacizi geçeyim, şiddet uygulayan bir ailede kalmak ister miydin ? Bak, onun elinde olsaydı sadece kaçmakla yeltenirdi. Zaten kaçtıta ! Ama ailesi boş durur mu ? Hayır, Hyunjini buldular. Peki ondan sonra ne oldu biliyor musun ? Babası onu ölesine dövdü, annesi taciz etti. Çok garip değil mi ? Kanından, canından olan birini taciz et, ölesine döv."
Bunu söyledikten sonra resmen yüzüm düşmüştü. Nereden bile bilirdim ki bunları yaşamış ?
"O yüzden diyorum Angelina, hiçbir şeyi bilmeden konuşma. Bilmediğin bir sürü şeyler var, ama sen onları öğrenmek yerine ani kararlar almayı seviyorsun."
Az önce durduğum koltuğa yeniden oturdum. Bakışlarımı ona çevirdim, aniden aklıma gelen soruyu ona sordum.
"Tamam, bu yaşadıkları çok kötü bir şey... Ama benimle olan alakası ? Yani, buna şimdi ben ne yapa bilirim ki ?"
"Az önce dediğim gibi, o sana aşık. Seni canından bile çok seviyor, sana zarar gelse deliler gibi çıldırıyor. Eğer, sen onun seni sevdiği kadar ona değer göstersen, onun iyileşme ihtimali çok yüksek. Yani doktorların dediği sözler bunlar."
"O yüzden de beni kaçırdı ?"
Kafasını iki yana salladı.
"Hayır, doktorların söylediği sözlerden onun haberi yok. Eğer merak edip sorarsa ona yalandan bir şeyler diyorum."
"Neden ?"
Bakışlarını yine bana çevirdi. Derin bir nefes aldı, ardından konuşmaya daldı.
"Çünkü gitgide daha da kötü oluyor. Gelecekte neler olur bilmiyorum ama, eğer hastalığı daha da kötü olarsa bu dünyaya veda etme ihtimali de çok yüksek."
Sonlara doğru sesi kısılarak çıkmıştı. Yüzünün yan tarafından bir yaş kaydığını fark ettim. Ağlıyor muydu ?
"Ağlıyor musun sen ?"
Diye sormuştum. Sorduğum soruya doğru hemen elinin ters tarafıyla yüzünü sildi. Cevap falan vermedi, hem ne diyecekti ki ?
"Peki, sen onun iyileşmesine yardım edecek misin ?"
Ağlayışlı çıkan sesiyle sormuştu. Bakışlarımı yine ona doğru kaldırdım.
Ne yapacağım ben ? Evet mi, hayır mı ? Bu iki soru arasında her zaman ki gibi yine de kaldım...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
