Başımı yan tarafa çevirdiğim zaman, ağaçların arkasında birinin olduğunu fark ettim. Yüzü belli olunmuyordu, sadece gözleri ve yandan sallanan uzun siyah saçları görünüyordu.
Evet... Onunla gözgöze geldikten sonra her şey başladı...
¡ANGST DEĞİLDİR...
Kapıdan içeri doğru giren kişi, sadece bu sözleri söylemişti. Bana doğru geliyordu, bu yüzden korkup geriye doğru çekilmeye başladım.
"S-sen kimsin ! Buraya neden geldin ?!"
Dedim, daha doğrusu diye bildim. Aslında daha çok sözler söylemek, içimdekileri ortaya dökmek isterdim ama, korkudan resmen konuşamaz olmuştum.
"Hey hey ! Korkma ! Sana zarar falan vermeyeceğim ! Beni arkadaş bil."
İki elini kendisine kalkan yaparak konuşmuştu. Bunun üzerine kaşlarımı çatmış hâlde ona bakmaya başladım. Yüzü şimdi tam aydın görünüyordu.
Mavi saçları, güzel yüzü, kaslı bedeni onu çok çekici gösteriyordu. Yüzünde kocama bir gülümseme yer alıyordu.
"Seni neden arkadaş bilicek mişim ?!"
Diye yüksek ve sinirli bir ses tonuyla konuşmuştum. Kendisine kalkan yapmış ellerini aşağıya saldı ve iki elini de beline koydu. Böyle, çok tatlı olmuştu...
"Bilmem, doğru kabul etmen ve ya etmemen sana kalmış bir konu, ama emin ol sana çok iyi arkadaş ola bilirim."
Demişti. Bir dakika ya, bu beni nereden tanıyordu ve ya arkadaş ola biliceğimizi nasıl ortaya dökmüştü ?
Üstelik, nereden bile bilirim ki bana çok iyi bir arkadaş olacağını ? Belki beni sadece kullanmak için böyle yapıyor ?
O anlık gelen düşüncelerle ona döndüm ve yüksek sesle sormaya başladım.
"Sen benim ismimi nereden biliyorsun ?! Ve senin çok iyi arkadaş olacağımızı nasıl düşüne biliyorsun ?! Belki olmayacağız, belki karakterlerimiz birbirimizi tutmayacak ?!"
Saldığı gülümsemesini yine yüzüne kondurdu, ardından iki eliyle 'sakin' işareti yaptı.
"Sakin sakin, tahmin ettim sadece. İsmini de arkadaşım sayesinde biliyorum."
Arkadaşım ? Arkadaşı kimdi ki ?
"Arkadaşın ?"
"Yani, Hyunjin sayesinde."
Hyunjin mi ? Hyunjin bunun arkadaşı mıydı ? Ben onu yalnız sanıyordum, ama nasıl...
Yok yani arkadaşı olmasına bir şey demiyorum, hatta bu güzel bir şey. Ama davranışlarından, yaptıklarından dolayı onun bir arkadaşı ola bileceğini hiç düşünmezdim.
Ona taraf adımlamaya başladım.
"Lütfen buradan çıkmama yardım et ! Senin bu psikopat, manyak arkadaşınla bir evde, bir odada kalmak istemiyorum. Sanki bu oda, bu ev üzerime doğru geliyor. Her burada kaldığımda nefesim kesiliyormuş gibi oluyor. Lütfen, lütfen buradan kurtulmama yardım et !"
Başını olumsuz anlamda salladı. Bu sallamasına karşı yine söze girdim.
"Bak lütfen, lütfen kurtar beni buradan. Her şeyi yaparım, her şeyi ! İstediğin, düşündüğün ne varsa hepsini yaparım. Bak çalışır, kazanırım ve paraları sana veririm. Lütfen !"
Gözlerimin için sadece boş boş bakıyordu. Sanırım bu 'hayır' demekdi.
Tabii ya, geri zekalı mısın sen Angelina ?! Hyunjinin arkadaşı bu, bana nasıl yardım edecek ?! O sadece arkadaşına yardım eder !
Buradan ne zaman kurtulacağım ?! Artık bıktım, bıktım cidden... Tükendim artık ben...
Gözlerim resmen dolmuştu, ama ağlamamak için direniyordum. Ağlamayacaktım, gözümden yaş akmayacaktı. Evet, akmayacaktı...
Ama olmuyordu, yapamıyordum. Gözümden yaş gelmek için direniyordu sanki. Ama ben de direneceğim, ben de...
Omuzumda hiss ettiğim elle aniden irkildim. Daha ismini bilmediğim, Hyunjinin arkadaşı elini omuzuma koymuştu.
O anki sinirle omuzumu itmiştim. Çabucak oradan gidip kanepeye oturdum. Gözlerimi ellerimle kapattım, göz yaşlarını akmasına engel olmak için.
Birinin yanıma geldiğini hiss ettim. Ellerimi gözlerimden hiç ayırmadım, çünkü Hyunjinin arkadaşıydı, başka kim ola bilir ki ?
"Angelina."
Ses vermedim. Sadece sessiz, ellerim gözümde öylece kaldım. Vermeyecektim, bana bu cehennemden kurtulmaya yardım etmeye birine asla ses vermeyecektim.
"Angelina."
Sabırla ismimi tekrarlıyordu. Ama ben de bakmamakta direniyordum. Bu haraketlerim çok çocukça ola bilir, ama ne yapa bilirim ki ?
Bir de dünyaya benim gözümden bakın. Zor geçiniyordum, çalışıyordum, annem babam tarafından öldürüldü, babam şu an nerede bilmiyorum ama her neredeyse umrumda da değildi, bir psikopat beni takip etti, izledi, biri tarafından taciz edildim...
Şu an nefret ettiğim kişi tarafından bu eve kilitlendim. Her ne kadar kurtulmak istesem de, kurtulamıyordum.
"Bak Angelina, hiçbir şey senin bildiğin gibi değil. O ellerini gözlerinden kaldır ve bana bak. Sana her şeyi anlatacağım. Sadece beni dinle, ve lütfen o ellerini gözlerindem kaldır."
Hiçbir şey benim bildiğim gibi değil mi ? Bu benle dalga mı geçiyor ya ?! Ne benim bildiğim gibi değil, bak ne ?!
"Sen benle dalga mı geçiyorsun ya ?! Ne benim bildiğim gibi değil ?! Bir psikopat tarafından bu eve kilitlendim, bana ne yapacağı daha belli değil. Öldürür mü, işkence eder mi, hamile mi bırakır belli değil !"
Son sözlerimde sesim boğularak çıkmıştı. Bunları söylemek benim için çok zordu, çıkamıyordu boğazımdan, çıkamıyordu... Ama zorla da olsa çıkarıyordum işte, e tabii çıktığında da acı veriyordu...
Derin bir nefes aldım, sonra sözlerimin devamını getirdim.
"Bana neyi anlatacaksın ? Yakında bu psikopatın ellerinde öleceğim mi ? He söyle ?! Dinlemek istemiyorum, seni dinlemek istemiyorum !"
Sabırla beni dinliyordu, benim tepkimin yanında onun tepkisi aşırı çok sakindi.
"Düşündüğün tüm şeyler yanlış Kang Angelina."
Nasıl yani ? Nasıl düşümdüğüm her şey yanlış ? Bu duruma şimdi sevineyim mi, yoksa üzüle miyim ? Ama bir psikopatın beni kaçırması, beni eve kilitlemesi... Bunlardan ne beklenir ki ?
"Nasıl yani ?"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nasıl da tak diye yakalamışlar ya sjdjsdjsjdjsjsdj
