×Peşimdeki Psikopat× Hwang Hyunjin§

🌜15. Aynı bir çiçek gibi🌛

Yemek bitince iki elini birbirine vurdu. Mutlu bir ses tonuyla konuşmaya başladı.

"Evet, yemeğin bitti, üstelik her zaman yemeğini ben sana yedirtmek isterdim. Bugün bu hayalim gerçek oldu, cidden çok mutluyum, evet evet çok mutluyum."

Dedi gülerek. Benim yüzüm mü ? Zorla tebessüm etmeye çalışıyordum, sadece onun gözünde onu seven biri olarak görünmeye çalışıyordum. Aslında görünmeyi gram bile istemem, yalanlarla böyle şeyler yapmak... Benim için çok zordu.

"Neyse, şimdi senin bileklerine merhem sürelim, böylece bırakmıyalım. Yoksa sonra daha da kötü ola bilir, senin canının yanmasını istemiyorum. O zaman ben şimdi gidip merhemi getiriyorum, sen bir yere gitme tamam mı ? Burada beni bekle, burada beni bekle, hiçbir yere gitme, evet evet gitme."

Yine sözleri tekrarlıyordu, sanırım tekrarlamaktan da asla vazgeçmiyecekti. Ellerimi onun omuzuna doğru uzattım. Omuzlarında elimi hiss edicek ki, durmadan tekrarlayan sözlerini durdurdu. Gözlerini kocaman açıp bana bakıyordu, aynı bir tavşan gibi.

"Tamam, sen git merhem getir, bak yoksa yaralarım çok kötü olucak. O yüzden çok konuşmayalım."

Dediklerime karşı kafasını onaylarcasına salladı ve ani bir refleksle ayağa kalktı. Yine son bir bakış bana attı ve odadan çıktı. Onun çıkamsıyla, sanki özgürlüğe kavuşmuşum gibi derin bir nefes almıştım.

Kollarımdaki zincirleri çözse bile, ayak bileklerimdeki zincirler hâlâ da kalmıştı. Kendimi yavaş yavaş ayak bileklerime doğru eğmeye çalıştım, ama beceremedim. Hep yatakta uzanmaktan belim tutulmuştu. Zaten eğilemezdim de çünkü çok esnek bir vücuta sahip değildim.

Kapı yeniden açılmıştı, elinde merhemlerle içeri girmişti. Arkasını dönüp kapıyı hafifçe kapattı ve önüne dönüp bana doğru adımlamaya başladı.

"Merhem getirdim, şimdi bileklerini uzat ve merhemi süreyim ve çabucak iyileşsinler. Sakın endişe etme, ben buradayım, iyi olucaksın."

"Gerek yok, sen bana ver ben yaparı-"

"Hayır hayır, ben yapacağım. Ben seni iyileştiriceğim, ben seni iyileştiriceğim, evet evet ben yapacağım."

Kendi kendisine konuşup, kafasını sallıyordu. "TAMAM, tamam, tamam. Gel, sen sür." Diye ellerimi ona doğru uzattım. Tıpkı küçük çocuklar gibi mutlu olmaya başlamıştı ve uzattığım bileklerimde parmaklarıyla hafifçe gel gitler yapmaya başlamıştı.

Merhemin kapağını açtı ve parmağına biraz sıktı. Parmağını bileğime doğru getirdi ve çok yavaş olarak sürmeye başladı.

"Cidden bileklerin çok kötü olmuş, ama ben burdayım."

Hiç bir tepki veremiyordum. Öylece susmuş hâlde bileklerime sürdüğü merheme bakıyordum. Sanki, küçük bir bebeği yıkarken nasıl canını acıtmamak için yavaş yıkarız ya, bileklerime de öyle sürüyordu merhemi.

Bir anlık dibi olmayan bir çukura düştüm. Düşünmeye başladım, onu düşünmeye Hwang Hyunjini düşünmeye başladım.

Şu an sanki bir melekmiş gibi görünüyordu ve melekler gibi davranıyordu. Ama gerçek karakteri asla böyle değildi. Katil biriydi, şu an bir katille odada oturuyorum, ama bir şey yapamıyorum. Peki neden bu hâle düştü ? Onu böyle yapan şey ne ?

Hiç kimse kötü kalple doğmaz, ama sonlarlardan olur. Aynı bir çiçek gibi. Eğer çiçeye iyi bakarsan, seversen çok güzel olur, misler gibi kokar ve güzel bir görüntü oluşturur. Ama bakmazsan, solup gider, tükenir, yaprakları kopar, rengi solar.

Sanki Hyunjin de böyledi. Zamanında onu seven, koruyoran, her daim yanında olan biri yoktu. Ya da vardıda, sonralardan gitti... Onu böyle yapan, kötü yapan bir şey olmalıydı. Ama ne ?

Böyle biri olduğu için onu asla ama asla suçlayamam. Onu böyle bir yola iten biri olmalıydı, onun tüm akli dengesini kaybettiren biri olmalıydı. Yoksa o asla böyle biri olmazdı.

Seni böyle bir uçuruma sürüklüyen şey neydi ha Hwang Hyunjin ? Nedne böylesin, sana bunu kim yaptı, neden yaptı...

Ama şu anki durum onun bir katil olmasını asla ama asla değiştirmiyordu. Acaba geçmişte olan günlerin de kime ne yapmış, kimin canını almış, kimin hayatına son vermişti.

Cidden bunlar düşünürken içim ürperiyordu.

"Tamam, iki bileğine de merhemi sürdüm ! Evet evet sürdüm, şimdi iyi olucak, iyileşicek. Eskisi gibi güzel olucaklar ! Beyaz olucaklar, artık böyle morarmış kalmayacaklar ! Evet evet kalmayacaklar."

Biran da gözleri ayaklarıma doğru kaydı. Yerinden durup yatağın uc kısmına doğru gitti. Oraya oturup ellerini bu sefer ayak bileklerime götürdü.

"Ayak bileklerin de morarmışa benziyor !" Dedi tedirgin bir ses tonuyla. Hemen ellerini ayak bileklerime bağlanan zincire doğru götürdü ve çözmeye başladı.

Ne güzel, en azından bunu da fark etti...

İki ayak bileğimdeki zincirleri çözünce yine merhemi parmağına sıktı, ardından ayak bileklerime götürdü. Hafifçe gel gitler yapmaya başladı.

O sırada hiç istemediğim bir şey olmuştu, gıdıklanmaya başlamıştım

"Hyunjin !" Diye aniden seslendim. Sesimden korkmuş olucak ki tavşan gini yine gözlerimi açmıştı, daha sonra bana bakmaya başladı.

"Noldu ? Bir şey mi oldu ? Bir yerin mi acıdı ? Yoksa canını mı yaktım ?!"

Diye yine soruları ardarda tutturmuştu. Kafamı iki yana doğru salladım ve gülen yüzümle konuşmaya başlamıştım.

"Gıdıklanıyordu." Dedim. Ardından bir ayak bileklerime, bir de bana bakmaya başladı.

"Gıdıklanıyordu ?" Diye soru sordu ve ben de onu başımla onaylamıştım.

"Ayak bileklerinden gıdıklanan birini ilk defa görüyorum !" Diye heyecanla söylemişti. Ardından ikimiz de sesli bir şekilde gülmeye başlamıştık. İkimiz-gülmeye ? Biran da gülen yüzümü soldurdum, ama Hyunjin hâlâ da gülüyordu. Gülerken daha da küçülen gözleri, ona masum bir tatlılık veriyordu.

Benim yüzümün biran da solduğunu gören Hyunjin, kendisi de güldürmeyini durdurmuştu. Gözlerini bemden kaçırıp bir duvara, bir yere, bir yatağa, bir sağına, bir soluna... Yani aklınıza gelicek her yere bakmaya başlamıştı, bir tek benden başka. Aniden kendine geldi ve bileklerime merhem sürmeye devam etti...

Offf offfff yerim

Şeytana bile papuçunu ters giydiririz ajfjsjdjsjfjsjfjsjs