The Proud Gia

Chapter Zero: The Beginning

"Dear, would you mind taking a test?"

My mother's strong fluent english accent makes my head looked up after hours of looking down. Malapit na akong matapos sa storyang binabasa ko! I scoffed upon meeting her hazel eyes. Bakit may iba akong nakikita sa kanyang mga mata?

"Para saan po?" nagtanong ako.

Her eyes twitch. "Are you questioning me? I'm your mother! Always keep that in mind!" she suddenly shouts defensively.

Umalpas ang takbo ng puso ko dahil sa bigla. Napa-ayos ako ng upo, sinara ang librong binabasa. Nanatiling nakasunod ang tingin niya sa akin nang nilagay ko ang libro sa gitna namin, sa study table ko, at inayos ko sa pagkakasuot ang eye glasses.

"Hindi ko po kayo--"

"Ah, nonsense. Why would I consider your opinion? Just listen to me child," Nilapit niya ang kalahati ng katawan sa akin. Nagsibuhusan sa kanilang lalagyan ang mga ballpen ko dahil nadawit niya iyon. Napalunok ako at matagal na napatitig sa kanyang mga mata. "Someone will come here an hour from now. He will give you test questions. And the only thing you need to do is answer those questions correctly. If you dare give me failed results, you will have no shelter in no time, do you understand?"

Umuwang ang labi ko. I... I do not know what... to say.

Just an hour ago, I was reading my favorite story when my mother suddenly approaches me and order me to... passed a test? Or more like forcing me to take and eventually passed a test. Matagal kaming nagkatitigan ni mama. Sometimes, I hope that someday she will forgive me for what I have done. Whatever it is, I do not know.

"Flor."

"Y-Yes... Yes, mother. I will try my best." Bumuntong hininga ko nang makita ang kanyang pagngisi bago umayos ng tayo. Nag-init ang sulok ng aking mga mata habang tinitignan pa rin siya.

"Do not just try. Prove it. Do it." matigas niyang bigkas.

I am still wandering in the woods, what the hell did I do to deserve this kind of treatment from her? Lumunok ako at yumuko, isang luha ang dumaloy sa aking kaliwang mata. 

"Opo."

"Good. Be prepared."

Hindi na ako nag-angat ng tingin nang maramamdamang umalis na siya. Sunod kong nadinggan ang marahang pagsara ng pinto.

Nilamon nang nakakabinging katahimikan ang aking kwarto. I am so used to this treatment, I should be numb from the pain already. But why does it still hurts? Hindi ko maintindihan. Ayos lang naman sa akin na ipa-take niya ako ng test... Pero hindi ako bigyan ng kalayaan na gumawa ng choice at ang mga kaunting galaw ko ay nagpapainit na sa kanyang ulo, I deserve an explanation from her, is not it?

Lumunok ako at doon naramdaman ang sakit sa lalamunan, hindi ko pinigilang dumaloy ang luha sa aking mga pisngi. Malalampasan ko rin 'to, kagaya lang 'to noon.

But this time, If I did not do it right... Wala na akong matitirhan. Gusto kong isipin na ginawa niya lang iyong threat para mauto akong gawin ang pinapautos niya... Pero wala akong nakikitang biro sa mga mata niya nang sinabi iyon. She mean it. And if I want to still have a home, I should do my best.

---