The Proud Gia

Chapter Eight: Inhuman

"Let me help you with that." Kinuha ni sir Johannes galing sa akin ang dalawa kong maleta. Hindi na ako umapila at naglakad nalang sa gumagalaw na hagdan.

I find it odd that we are the only two that are outside. Akala ko dadagsa ang mga tao dahil naglanding na sa pier ang ship. But it was quiet when the speaker announce that we have arrive.

Muli akong tumingin sa likod. There are no traces of sir Nathan and Trisha... And Trexy. Nilibot ko na ang tingin sa buong cruise ship pero wala talaga akong taong nakikita. Maybe they get off earlier than us.

"Eyes forward, Florentine." 

Bumalik ang tingin ko sa harap. My eyes landed on the familiar black SUV.

I keep my balance until I arrive at the last step. When I took a step forward to the land, I feel an unnamed sensation in my body. Natigil ako sa paglalakad.

Tumibok ang puso ko.

Huh?

"Come on, Flor. We are following a tight schedule." Nagising ako sa kasalukuyan nang marahan akong tinulak ni sir gamit ang kanyang balikat. Lumunok ako at tumango, nagpatuloy sa paglalakad.

Dumiritso si sir Johannes sa likod ng sasakyan at binuksan ang trunk nang huminto ako sa paglalakad sa harapan ng pinto ng passenger's seat. Tinignan ko galing sa labas ang loob ng sasakyan.

The sun is so hot around here, I thought, after seeing the round and bright sun on the passenger's seat mirror. And I could feel my body starting to feel sweaty and warm. Bumaling ang tingin ko sa paligid nang hindi makayang tignan nang matagal ang reflection ng araw. And all I can say is... It has nothing so special. Kasing tulad lang siya sa mga nakikita ko sa labas ng Cebu. Elecia is just like any normal land, nothing to hype.

"You may think this is an island because of it's size,"

Napatalon ako nang marinig ang boses ni sir Johannes sa aking likod.

"But Elecia is a country, Flor. It is not part of the Philippines territory."

Nagpantig ang mga tenga ko. Nilingon ko si sir nang nagsimula siyang maglakad patungo sa driver's seat. 

Hindi ko namang sinabi na island ang Elecia, ah! At hindi parte ng pilipinas? At bansa pala siya? Ngumuso ako, I guess I need to study their background history. I thought I have learn enough at home but it turned out I have so many things to learn.

Dumaan ang malakas na ihip ng hangin, may nakakabinging katahimikan sa paligid. It is odd. Why am I not seeing anyone around the pier? Walang ibang taong nandito kung 'di kaming dalawa lang.

Pumasok na si sir Johannes sa loob ng sasakyan at ginawa ko na rin 'yon. Nagsuot ako ng seat belt pagkatapos makapasok at hinayaang magrelax ang ulo sa upuan nang matapos. Kalaunan ay nilamon ako ng antok.

Nang magising ako, umaandar pa rin ang kotse. Nakita ko sa labas ng bintana ang infrastructure ng bansa. At nanlaki ang mga mata ko. I never thought they are so... High tech. My heart is beating in anticipation seeing the outside world! The way their buildings are oddly magnificent, the people's stylish outfits and their whole economy screams of a success country! Ibang-iba 'to sa palagi kong nakikita sa Cebu tuwing lumalabas kami nila mama!

"Don't get too excited. You don't know anything yet." Biglang sabi ni sir Johannes.

Nawala ang namumuong ngiti sa aking labi nang sinabi niya iyon. Binalingan ko siya ng tingin at nagkasalubong ang mga kilay. "Whatever do you mean?" 

He's speaking riddles again. I may not know what he meant but It's getting irritating not knowing what he meant. Hindi ba pwedeng magpaliwanag muna siya sa akin bago niya pinuputol ang kasiyahan ko? Umapak ako sa isang banyagang bansa na walang nalalaman tungkol dito, may kasama akong matandang lalaking hindi man lang kayang ipaliwanag sa akin ang nakikita ko, at isang paaralan na hindi ko alam na may sariling batas, ayon kay Trexy.

Kumuyom ang kamao ko, biglang sumagi sa isip ang mga nakangiting mga mata ni Chamber. I hope he's doing fine. Chamber is the only creature that will calm me down... those brown furs. I remembered, when my mother saw me losing my cool with one of her teaching lessons, she taught me to remember something or someone that I really like. She said it will make me calm down.

"Florentine, are you taught not to be nosy? If no one wants you to know everything, then don't even try finding it. Understand?" Natigilan ako sa mga tanong niya.

I scoffed in disbelief. Oo, tinuruan rin ako ni mama na huwag maging ganiyan. Palagi ko 'yang naririnig, palagi iyong pinapaalala ni mama sa akin. Those who pry into other' people's affair will hear what they do not like, my mother's explanation whenever I started crying from her scolding after she caught me opening her closest. She said it was from someone name Libyan Proverbs, that quote.

The younger me would stop crying after that. Maybe because I was afraid to know the truth. Or something I will not like. But whatever it is my mother means, I always believed that. But she's not here, I am not in her grasp anymore. I already feel the first step of my freedom. I should take a step forward to achieve the next level! I am proud and I am confident to know the truth!

Binuka ko ang bibig para umalma. Pero natigil ako nang makita sa gilid ng bintana ang nangyayari sa kalsada. A child was about to get hit by a truck and everyone was in a shocking state that they could not move.

Napatayo ako sa inuupuan, dahilan para mabagok ang ulo ko sa kisame ng sasakyan.

"Hey, hey, hey!" Hindi ko iyon pinansin at binaling ang tingin sa daan. Nanlaki ang mga mata ko at nakaramdam ng takot nang makitang kaunti nalang at masasagasaan na ang bata.

Pumikit ako at nagdasal. A very loud sound was created after a few seconds. Napakagat ako sa aking pang-ibabang labi, umaabot sa lalamunan ang tibok ng puso.

Nag-antay ako ng ilang segundo bago binukas ang mga mata. At sana hindi ko nalang ginawa. The child... The child was painfully crushed. At ang mas masaklap pa, walang taong nagkusang tumulong sa ina ng bata. All the bystanders...continue to live their damn life!

I feel like my heart is being crushed too.

"Tulong! Tulong!" yumuko ang ina sa katawan ng bata.

Hindi ko namalayanang tumigil pala ang sinasakyan kong kotse. Tumingin ako kay sir Johannes. Walang emosyon sa kanyang mukha.

"Watch and observe."

Dahan-dahan kong binalik ang namamasang mga mata sa gitna ng kalsada. Sa kalayuan, nakita ko ang truck na sa aking tingin ang nakasagasa sa bata. Kumurap ako, namumutla sa nakikita. The child's body cannot even be recognized. Blood spatterd everywhere and his brain... Panandalian akong pumikit.

Bumaba ang driver ng truck at lumapit sa umiiyak na ina. May sigarilyo sa bibig ng lalaki habang mabagal na naglalakad. Dumiin ang mga ngipin ko sa isa't isa. How can he act like... He did not commit a crime? Like he did not crush someone's potential? Someone's future? and someone's strength?

Umangat ang tingin ng ina sa lalaking papalapit. Her face is etched with hopelessness and I feel sorry for her...

"Kayong mga walang pera, huwag niyong dumi-dumihan ang kalsada. Pasalamat ka at kinuhaan na kita ng pinapasan." Sabi ng lalaki sa ina.

Nagkasalubong ang mga kilay ko. At siya pa ang nagagalit?

Biglang tumawa ang lalaki. "Mga babae nga naman!" at bigla niyang pinatid sa ulo ang ina ng bata. Suminghap ako. Hindi ko na kayang nakatingin lang! Ano bang ginagawa niya? Bakit walang taong tumitigil sa kanila?

"Don't even try. That's the law here, Flor. No one should interfere with another's business," Pinigilan ako ni sir Johannes na hampasin ang window shield. "That's why stop being nosy."

"B-But--"

"Inhuman? That's Elecia for you." Pagkatapos niya iyong sabihin ay binitawan niya ako at muli niyang pinaandar ang sasakyan.

Bumagsak ang mga balikat ko at naramdaman ang kawalan ng kapangyarihan. Sunod-sunod na tumulo ang mga luha ko sa awa, sa dinanas ng mag-ina. Outside world... I don't like it here. It's so big and it feels unfair. Parang binibiyak ang puso ko, pabalikbalik sa isipan ang nakita kanina.

"Argh!" Malakas akong umiyak. Bakit wala akong nagawa? Bakit ganito ang bansang 'to? Bakit parang... Wala lang sa kanila ang buhay ng tao? Is trying to help being nosy here? 

The outside world is unfair.

---