The Proud Gia

Chapter Seven: Just Prepare Yourself

All this time, I thought I was using my eyes to see. But then, I was only relying on my senses and hearing abilities. My mother and sir Johannes blind me with what they did. All this time, I thought I was seeing the truth, but it turns out, I am blind. They put an imaginary blindfold on my eyes.

They guide me to wherever they will sent me. Without me knowing what happen to the place I left.

Chamber...

Mama.

"They kill your family. All of your family. They kill my mama and papa, our kasambahays. Everyone in the house. I was only spared because my twin beg sir Nathan not to include me. Thus, I am here being a rogue person."

Hot tears pooled in my eyes. But no, Trexy could be lying. She could be making stories.

"No. N-No, I don't believe you! Why would t-they do that?" I shout at her. A single tear traveled down my cheeks.

"Because everyone knowing the 'school' you'll be entering is punishable by their law. The school's law. No one should know about the school. It is expected that your parents knew that. And they very well know the consequences. Once their child passed the test, it means that everyone in the house, alive, is going to die. Only the soon-to-be student there will be left alive."

Napalunok ako, nanginginig ang kamay na nakahawak sa railings. Hindi, hindi 'yan totoo.

Umiling ako, bumubuhos ang luha.

Hindi na siya nagsalita at nagpasalamat ako para doon. Hindi ko alam kung maniniwala ba ako sa kanya. Just like she claims, she's a rogue person. And a rogue's word should not be trusted, they are only deceiving you...

Muli akong napalunok, sumasakit ang lalamunan. "I-I... I don't believe you. You're lying!"

Pagkatapos ko 'yong sabihin, tumakbo ako palayo sa kanya.

No. Mama and Chamber are still alive, kicking and waiting. Waiting for me to come back.

Trexy is lying. This is only one of her tricks!

---

Nagmukmok ako sa kasuloksulokan ng aking kwarto, pabalikbalik sa isipan ang mga sinabi ni Trexy.

Nakarinig ako ng katok sa pinto. Mas lalo kong niyakap ang mga tuhod at nagtago sa paahan ng kama. Ilang beses ko nang narinig ang katok at mga tawag ni sir Johannes. "Florentine! It's dinner time!"

Umiling ako. I'm not in the mood to eat anything. I feel so stressed I don't know what to do anymore. Trexy's words stir confusion in my brain and slowly... As I recall everything from the beginning... It is starting to make sense. Humigpit ang hawak ko sa papel. Pabalikbalik ko ng binabasa ang nakasulat at unti-unti ko ring naiintindihan ang iniwang sulat ni mama. 

No!

Pumikit ako at hinayaang umagos ang luha sa aking pisngi.

I will prove it to them. I will prove to sir Johannes and Trexy that their words are not true! I don't need friends and my family is still alive! Bakit kailangan pa nilang gawin iyon?

One time, after that awful night, I leave the cabin and walk in the direction of the deck. From my view, I could see a wide range of landforms. Just as I was about to guess what it is, I heard the speaker say. "Dear passengers, we are only three hours away from Elecia. Prepare your things as we will land shortly. Thank you and have a great experience!"

Nang lumingon ako sa pinanggalingan ng boses, nakita kong nakatayo sa aking likod si sir Johannes, nakatingin sa akin, walang particular na emotion na nakaplastar sa kanyang matandang mukha.

"Flor."

I tightly close my lips, remembering Trexy's words. No, I should not believe information without investigating whether it is true or made up. My mother always taught me that. Especially if the given information is from someone I don't really know. "Sir Johannes," I forced a tight smile. "I had a great time here, thank you for bringing me here."

Tumango lang siya sa akin. Binura ko ang ngiti at humarap sa malawak na dagat. Sobrang asul ng tubig dahil sa araw na napagitna sa langit. Maraming ibon na lumilipad malapit sa tubig at may natatanaw akong dolphins sa kalayuan. Nanlaki ang mga mata ko at napa-ayos ng tayo. 

Dolphins!

Umuwang bibig ko nang makita ang tatlong dolphins na umahon ng magkasabay. They are really cute in real life!

"Gutom ka ba?" Naramdaman kong tumabi si sir Johannes sa akin. Hindi ko siya binalingan ng tingin.

Lumunok ako, medyo natigilan nang marinig siyang magfilipino. Sa katunayan, gutom ako pero hindi ko 'yon sasabihin sa kanya, hindi rin ako nagpaplano. Kaya hindi ko siya sinagot at pinatili ang mga mata sa dolphins. Sakto at may lumabas sa tubig na dalawa, napalakpak ako sa pagkamangha. They are like entertainers, with those swimming tricks! Gusto-gusto ko ang mga dolphins na umabot sa puntong sila ang ginawa kong signature logo ko. Kahit nagsusulat ng notes, nilalagay ko 'yon sa ibabang parte ng papel bilang signature.

"Why did you not go out to your cabin when I tell you so? There were amazing tricks last night. Nagperform ang mga taga circus." sir Johannes added.

Circus? May circus dito? Kumibot ang mga labi ko. No, I should not reply. Hindi dapat ako magpadala sa bugso ng damdamin. Though, sinubukan kong mag-imagine na lumabas ako ng cabin, kumain ng masarap na carbonara at pagkatapos ay nagtungo kami sa theatre area kasama sina Trisha. Umupo sa front row seat at pumapalakpak sa magagandang pasabog ng 'Circus'. Gusto ko iyong isipin pero I will stick to the decision I'd made: staying indoors and starve myself to death.

Dumaan ang katahimikan. Pinatili ko ang tingin sa harapan habang ramdam na ramdam ang kanyang tingin.

"Hindi mo talaga ako papansinin? Fine. Just prepare yourself, Florentine." Huli niyang sinabi bago naglakad paalis.

Nang medyo malayo na siya, doon lang ako lumingon para sundan siya ng tingin. Doon ko lang din nalaman na pinipigilan ko na pa lang huminga. Umubo ako habang hinahabol ang hininga, ang mata ay nakasunod sa likod ni sir Johannes. Sa katunayan, nagtatampo ako dahil kahit hindi ako naniniwala sa mga sinasabi ni Trexy parang may parte sa akin na medyo naniniwala. At ang sobrang nakakainis pa, hindi ko kayang magtanong kay sir Johannes tungkol doon.

Bakit? Hindi ko rin alam. Siguro takot akong malaman ang katotohanan. Takot akong malaman na... Talagang bulag ako sa katotohanan, at takot akong tama ang sinabi ni Trexy.

Nagbuntong hininga ako. There's plenty of time to ask him that.

"Goodbye."

Panandaliang tumigil sa pagtibok ng puso ko nang marinig ang boses na iyon. I snap my head at someone from my left. Mahina akong napasinghap nang makita ko ang side view ni Trexy, ang kanyang mga mata ay blangkong nakatingin sa dagat.

"Trexy!" I shout in disbelief.

Nakita ko siyang ngumiwi. Napa-ayos ako ng tayo at hinilig ang harapang katawan sa railings. 

"Ganyan ka talaga ka gulat para isigaw pa ang pangalan ko?" tanong niya.

I eagerly nodded, like a child given a promise after she receives candy.

Umirap siya at humarap sa akin. Natiglan ako nang makita ang kanyang buong mukha. Hindi naman siya ganito ka 'worn-out'  noong huli naming pagkikita, which is three days ago. Kumunot ang noo ko, nagtagal ang tingin sa kanyang eye bags.

"Anong nangyari--"

"Goodbye." Pinutol niya ko, ang kanyang mga pisngi ay namumula. Nagkasalubong ang mga kilay ko at binigyan siya ng tinging 'anong sinasabi mo'.

At bakit siya nagpapaalam? 

"Maybe... Maybe you are the first and l-last friend that I have. Thank you!" Pagkatapos niya iyong sabihin, agad niya akong tinalikuran at umalis. Naglaho...

Naiwan akong natigilan, nag-iisip kung para saan ang mga salitang iyon.

---