The Proud Gia

Chapter Three: The First Step to Freedom

"Ano po ang Elecia?"

Tumingin gamit ang rearview mirror si sir Johannes sa akin. Tinatagan ko ang sarili at tinitigan siya nang matagal nang hindi siya sumagot.

Throughout the ride, napaisip ako sa mga sinabi niya. Elecia is the one who caught my attention. And what is that anyway?

"Seriously, Christie have not been saying you anything about your homeland?" Naputol ang titigan namin at bumaling si sir Johannes sa daan.

Homeland?

Umiwas ako nang tingin, nasa kandungan ang mga mata. "Paano ko po malalaman. I was kept homeschooled. And... My mother and I..." were not close. I looked down at my hands.

I can recall the days we bonded. There are no such things, that's why I can recall. Throughout my childhood, my mother only wants me to do is to study. Study, study, study. And hone my talents. I don't even know if they're my talents, I was taught to master them.

Overthinking is one of them.

But I can not think of any situation where my mother opens up about a sensitive topic. Or talking about Elecia...

All of this happening is new to me.

Nakita ko sa gilid ng mga mata ang pagtango niya. "You haven't make any friends?" he gently asked.

Ngumuso ako, kinuyom ang kamao. Friends? Paano ako magkakaroon ng kaibigan kung hindi ako masyadong pinapalabas ni mama? Kung hindi kailangan, hindi niya ako pinapalabas ng bahay! Chamber is the only friend I have!

"I-I have not." I respond, cheeks flushed from embarrassement. Nakakahiya palang aminin na wala akong taong naging kaibigan.

But hey, Chamber is a great friend. And a foe.

Nalamon ng katahimikan. But not entirely silent, rinig na rinig namin ang mga busina at ingay na ginagawa ng mga kotse sa daan. The road is lively!

"That's even better!" sir Johannes stated.

Napa-angat ako ng tingin. Nakapokus ang mga mata ni sir Johannes sa daan nang tignan ko siya.

"Better?" I asked.

"Oh... I think not?" He asked back. Sandali siyang napatingin sa itaas.

"Not?"

Tumango siya. "You don't know how to make bonds. Relations. Allies. Hmm..."

Kumunot ang noo ko. "Masama po ba 'yon?... At anong po'ng ibig niyong sabihin?"

He chuckled dryly. Umayos ako ng upo, hindi tinatanggal ang tingin sa kanyang malapad na likod. I'm not dumb to not sense anything here. Mali bang wala akong naging kaibigan?

But I am not confident that I can make one!

"Wala. Matulog ka na d'yan, Flor. Malayo pa tayo sa pier." He said with finality.

Natigilan ako.

I guess, I will never get used to sir Johannes speaking filipino. And his timing is great. Hindi na ako magugulat na magkakaroon ako ng sakit sa puso! Palagi nalang ako ginigulat.

But this journey to wherever he is sending me. Leaving the house. Entering a school.

Binaling ko ang mga mata sa kalsada. There are so many establishments. People walking in the side walk, and countless different cars. Ramdam ko ang pagkakaroon ng sidlak sa aking mga mata habang nakatingin sa kung ano ang pwede matignan sa labas.

This is new. This is freedom. The first step of my freedom.

"My mother finally let me go." She finally forgive me, for whatever I did, I still do not know. But that doesn't matter anymore! I am so happy right now!

I shifted in my seat, smiling like crazy.

---

There was a moment of silence, my eyes focused on the road when I saw in the side of my eyes sir Johannes picking up his phone from his side. Nagkibit balikat ako at binalik ang tingin sa labas.

Ang langit ay medyo nagiging orange. Sa kalayuan. Mga grupo ng ibon ay pabalik balik na lumilipad. At may mga ilaw na sa daan. It's beautiful!

I could paint this view!

"Are you done?" Boses ni sir Johannes.

Siguro kung makarating na ako sa saan ako dalhin ni sir, magsisimula na agad akong i-paint 'to. Full of cars, different types of establishments, orange-blue sky, and birds having their outmost freedom!

"Make sure to lock the house and give the key to me,"

Nagkasalubong ang mga kilay ko at napalingon kay sir Johannes. Tumingin siya pabalik gamit ang rearview mirror. Ilang segundo kaming nagkatitigan bago siya umiwas ng tingin. Natigilan ako nang ginawa niya 'yon.

'Di ba delikado na may katawag habang nasa byahe?

"Good. We are nearing the pier. See you at my office."

Natapos ang tawag at binalik niya ang phone sa gilid. Sinusundan ko ang bawat kilos niya. Hindi ko alam kung ako lang ba pero ang dating tensyon sa loob ng sasakyan ay mas lalong... bumigat?

I cannot breath properly, I actually cannot, honestly speaking. It is so heavy, natatakot na ako para sa puso ko.

"Flor..."

Napakurap ako. Sinubukan kong ngumiti pero hindi kaya. "A-Ano po 'yon?"

I met his eyes.

"We're sorry."

Nagkasalubong ang mga kilay ko. We're sorry? For what? Are they sending me back home? Nagbago na ba ang desisyon ni mama? Hindi na niya ako ipapadala sa kung saan ako dalhin ni sir Johannes?

Makikita ko na muli si Chamber!

Pero kung ibabalik man ako sa bahay, nakakalungkot na maikli lang ako nakaramdam ng kalayaan. Pero atleast babalik na ako sa normal kong gawain. Homeschooled. Painting. Reading. And overthinking.

"We're here."

Tumingin ako sa labas at nagulat sa nakita.

Woah... Is this sea?

Lumabas si sir Johannes at nakita ko siyang pumunta sa likod ng sasakyan. Sunod akong lumabas. Napapikit ako nang bumungad sa akin ang maalat at malakas na hangin. Lumilipad sa ere ang mahaba kong buhok. Ang suot kong white shirt at cargo pants ay bahagyang nililipad din. Tinanggal ko ang eyeglasses sa mga mata. Baka ang hangin pa ang magtanggal nito sa akin.

This pier is massive. And it has a nice view of the sea.

Akala ko ba ibabalik ako? Bakit kami nandito? Well, I have no time to think about that! The sight of the sea, with the orange-purple sky and birds, is magnificent!

Tumakbo ako patungo sa dulo, malapit sa bangka na nakapark.

"Oi!, Flor, it's dangerous!"

Tumingin ako sa dagat na bumabangga sa ibaba. Sobrang lakas, at tama si sir Johannes na delikado. Delikadong nakatayo sa dulo. Lumalakas ang tibok ng puso ko kakaisip na baka matulak ako ng hangin paibaba. Tumakbo ako palayo roon at nagtungo kung saan nakapark ang sasakyan.

Nasa labas si sir Johannes, nakahilig ang likod sa sasakyan, nakakrus ang mga kamay sa harap ng dibdib.

"Get in. I will park the car inside that boat." Sambit niya nang makarating ako sa kanyang harapan. May tinurong direksyon ang kanyang daliri.

Sinundan ko ang tinuro niya, lumingon sa gilid. Umuwang ang labi ko, nanlaki ang mga mata.

Boat?! Did he call that boat? It's not a boat! It's so big to be a boat! It is a cruise ship!

"Wow!"

"Just get in, Flor. It's almost time for the boat to soar the seas." sir Johannes reminded me.

Paatras akong nagtungo sa back seat, nakatingin pa rin sa malaking cruise ship. Pumasok ako ng kotse, hindi ko na kayang itanggal ang tingin sa higanteng bangka.

---