The Proud Gia

Chapter Eleven: New Prison

"Gianne... Gianne..." Pabalik-balik na sambit ng guard habang tinitipa sa laptop ang pangalang napili ko.

Kung magbabago man ako ng pangalan, atleast pasok sa kagustuhan ko. Pero mas gusto ko talaga ang tunay na pangalan ko. Bakit kailangan pa kasi namin magbago ng pangalan? Kung masasanay na ako sa bagong pangalan ko... Baka makalimutan ko ang buhay na kinalakihan ko.

Kasali ba 'to sa rules and regulations na sinasabi ni Trexy sa akin? Ngayon, labag na sa akin ang mga pakulo nila! Bakit pa kasi kailangan magbago?!

"Sadly to say, Gianne is not approved. Please chose another name, jewel no.50." Lumingon ang guard sa akin, ang blankong mukha ay hindi nakatulong sa inis na naramdaman ko sa sinabi niya!

Ano?! Kasali naman sa mga available choices ang napili ko, a'?

Maraming beses akong kumurap. Ayaw kong maniwala. Not approved? Bakit?!

"Hindi! Hindi na ako pipili! Ang papangit ng mga pangalan d'yan." Pinagkrus ko ang mga kamay sa harapang dibdib. Kumurap lang ang matangkad na lalaki sa akin. "But you have to. Or else you will not be able to enter the school's premises."

Nagkasalubong ang mga kilay ko. "Hindi ko naman gustong pumasok sa school na'to!"

Pagkatapos ko iyong sabihin, nakaramdam ako ng takot nang biglang ngumisi ang matangkad na lalaki. Sinara niya ang laptop at umayos ng tayo. "Shadows... Please kill her."

Kumabog ang puso ko nang may dalawang taong nakasuot ng itim na nakatayo sa bawat gilid ko. Saglit na tumigil ang pagtakbo ng puso ko nang mahigpit nilang hinawakan ang aking siko. "H-Ha?! A-Anong nangyayari?" Namumutlang lumingon ako sa matangkad na lalaki. "Anong ginagawa nila sa akin?" sigaw ko sa kanya, nagsimula na akong hilahin ng dalawang lalaking nakaitim papalayo sa guard.

"You refuse to select a new name. You don't want to enter the school... Then you are as good as dead. We cannot risk being revealed to the public if we let you go. No one should know the school unless you are a student, teacher, and a person that belongs to PPAE... And since you already know one percent of the entirety of the school, you have to pass out of existence," he explained calmly, like every fiber of his words is not a big deal!

"Useless things ought to be discarded immediately."

Are they kidding me?!

'Because everyone knowing the school you will be entering is punishable by their law. The school's law. No one should know about the school.' Biglang sumagi sa isipan ko ang sinabi ni Trexy. And I came to a realization... She's probably dead. Alam niyang may paaralang may ganito ka baluktot ang pamamaraan... Nag-init ang sulok ng aking mga mata. So it's true. My mother and Chamber are dead...

I was just lucky that I didn't witness...

"Why do you have to?!" Naiiyak kong sigaw, malayo na sa matangkad na lalaki. Para akong basura kung dalhin ng dalawa papalayo. Hindi ko na alam ang nangyayari. Hindi ko na sinubukang umapila sa mahihigpit na hila ng mga lalaki sa akin.

Kahit ano namang gagawin ko, hindi naman ako makakatakas.

Napamulat ako ng mga mata nang bigla akong tinapon sa matigas na pader. Nang makita ang paligid, nalaman kong nakahilig ang aking likod sa brick wall. Nasa parehong lugar lang ako pero malayong malayo na sa gate. Nanghihinang nag-angat ako ng tingin sa dalawang lalaking nakasuot ng itim. Pati mukha nila ay natabunan ng itim na tela, walang kahit ilong o mata ang makikita. Mabilis ang pintig ng puso ko habang sinusundan ng tingin ang galaw ng mga hawak nilang baril.

Are they planning to kill me here? Maybe. Walang tao. Tahimik. Malayo sa lahat. Pwedeng-pwede makagawa ng krimen, at walang makakaalam. Pumikit ako at naghintay na tumutok ang baril sa aking ulo. 'Yon naman ang ginagawa nila tuwing may plano silang barilin, nabasa ko 'yon galing sa isang mafia love story.

Ilang segundo ang dumaan, wala akong kahit anong ingay na narinig. Nakakabingi ang katahimikan. Minulat ko ang mga mata at nakita ang dalawang lalaki na nanatiling nakatayo sa aking harapan.

"A-Aren't you going to kill me?" I'm terrified but I want to know if they really want to end me.

Pero hindi sila sumagot. Imbes, isa sa kanila ay pinakita sa akin ang maliit na piraso ng papel na kanyang dala. Kinuha ko sa kanya ang papel. Natigilan ako nang makitang 'yon ang sulat na iniwan ni mama sa akin.

Florentine, you do not have to know. You just need to keep looking forward. Never look back, and never make me regret the decision I had made. I kept you in the dark but you are too bright to hide. I am glad I was able to witness how you bloom as an innocent but witty flower. Chamber and I will leave you from now on. He's been your guardian, and forever will be.

We are not waiting.

So do not look back. Even after knowing almost everything, never look back.

And never give up.

Avenge us. Do not let our death be in vain. You are there to save us.

Bring a sound to your name. Change them. Decide for the goodness of yourself. Then make your presence powerful there. Because I know you can.

Wake up when the time comes.

Christie Jane Kyller

Napakurap ako. T-This is not my mother's letter. It's different. Umayos ako ng upo nang matandaang nilagay ko ang totoong letter ni mama sa bulsa ko. Nang hinanap ko 'yon sa bulsa ng pantalon, tama nga ang hinala ko na hindi itong binabasa ko ang letter na iniwan ni mama sa akin!

Pinagkumpara ko ang dalawang piraso ng papel at may napansin sa kaibahan. There are words that make sense now. I understand now what my mother wants to address in these letters!

How did they get this to their hands?

Lumunok ako at nag-angat ng tingin sa dalawang lalaking nanatiling nakatayo sa harapan ko. My heart started to throb slowly and painfully, my eyes welled in tears.

I cried in front of them. The papers crumbled in my hands when I balled my fist. I-I cannot breathe... I-I want to go home... I want everything back!

I don't like being free! I don't like it here... I want my days back when I only have to worry is to how can I make my mother jump in anticipation whenever I perfected her teachings... I want to be a prisoner in the house... Again. I-I don't like it here...

Why do they have to kill? Chamber... Chamber was my only friend. W-Why? Why? Why!

I want to look back. I want to go back. To go back in their arms... And the only way I could was to kill myself.

Tinignan ko ang papel sa aking mga kamay at naisip ang gustong ipagawa ni mama sa akin.

I cried in hopelessness.

Anong gagawin ko?

"Gia..."

Hindi ko na mabilang kung ilang segundo na ang dumaan. Pero nakapagdesisyon na ako. "Gia..." I mumble. A tear rolled down my cheeks. "Bring me back to the guard. I-I change my mind." nanunuot ang lalamunan, tinignan ko ang dalawang lalaki.

I remember the name Gia. It was also there. The name next to the name Gianne.

Sobra ang aking panghihina hindi ko na alam ang sunod na nangyari. Basta ang alam ko ay muli akong nakatayo sa harapan ng matangkad na lalaki.

"Gia."

Tumango ang guard sa akin at kinuha sa lamesa ang laptop. Yumuko ako at kinuyom ang kamao. I chose this name to be the remembrance of my existence to this new prison I will be living.

Umangat ang tingin ko at disididong nakipagtitigan sa matangkad na lalaki. Nabigla ako nang may bilog na bagay siyang nilahad sa akin. I hesitatedly accept it.

This is a ball, I thought while looking at something in my palm. A grey ball that look so much high-tech. Kasing laki lang siya ng kamao ko, at sa sobrang kintab niya ay nakikita ko ang repleksyon ko.

"It will be your guidance." sambit ng matangkad na lalaki.

"Congratulations. You are now officially a student in PPAE, Gia." biglang sambit ng bola.

---