The Proud Gia

Chapter One: The Test

Napalunok ako nang, sa wakas, bumukas ang double doors ng bahay. Naramdaman ko ang pag-ayos ng upo ni mama sa aking tabi, medyo lumubog ang sofa dahil sa ginawa niya.

"They're finally here."

Lumingon ako sa kanya. Dumaloy ang pait sa aking sistema nang makita ang excitement sa mga mata niya, one emotion I sought so much when I was child. Lumingon ako sa aking kaliwa at tinignan kung mahimbing pa ba ang tulog ni Chamber.

I run my finger to his fur, sobrang himbing ng tulog niya... I wish I could also have tonight.

"Oh, what a grand home!" Isang malakas at malalim na boses ang nagpalingon sa akin sa pintuan.

There, a large man with a balding head and his twin behind him? It is not peculiarly his twin, actually, as I have observed it was a robot. The large man is with a robot who happens to look like him?!

Nanlaki ang mga mata ko habang sinusundan sila nang tingin na umupo sa sofa kaharap sa amin. Nagkatinginan kami ng malaking lalaki, lumingon ang ulo niya sa taong nasa kanyang likod. 

"It's my pleasure to welcome you to my home, sir Johannes." Marahan at halata ang kagalakan sa boses ni mama.

Ngumiti nang malaki ang lalaki at bumaling ang mga mata niya sa akin. "Is this young lady Florentine? You've grown into a magnificent flower!"

Kumurap ako. Hindi ko mainitindahan kung bakit ako kinakabahan. Napalunok ako nang pumunta ang tingin ko sa robot, na kamukha niya, na nakatayo sa likod niya. The robot's eyes are black and just looking straight ahead, but I was imagining it looked down at me and its eyes flashes red. Umalpas ang tibok ng puso ko.

I just know this man is crazy...

"Let's not waste our time. Florentine, please take this."

Umangat ang isa kong kilay nang may capsule na binigay ang lalaki sa akin. Tinanggap ko iyon habang nakamasid pa rin ang mga mata sa kanya. Ngumiti ang lalaki sa akin, nawala ang mga mata at labas na labas ang kanyang perfectly white teeth. Bumaba ang tingin ko sa gamot na nasa kamay ko. Anong gagawin ko nito?

"Swallow it, Florentine."

"Flor. Pwede niyo po kong tawaging Flor," I corrected him. It is so uncomfortable hearing my full name. So long and irrelevant. "Bakit kailangan ko po 'tong inumin?"

Nagkatinginan si mama at 'yong lalaki. Nag-antay ako sa sermon ni mama pero ang sunod niyang ginawa ang nagpaiwan sa akin sa pagtataka. She just look away and did not utter a single harsh word. Like reminding me she is my mother. It is not like I am not aware she is my mother.

Iyong lalaki ay humarap sa akin at, muli, binigyan ako nang matamis na ngiti. "For you to be able to see the written letters in this paper." May nilahad na long bonbpaper ang robot sa lalaki. At iyong lalaki ay hinarap sa akin ang bondpaper.

Napakurap ako nang makita ang blankong papel. Nagkasalubong ang aking mga kilay. Is he kidding me? It is just a plain paper.

"Just do what he said."

Umangat ang mga balikat ko sa gulat nang marinig ang boses ni mama. Napalunok ako at muling bumaba ang tingin sa capsule. It is green. Iinumin ko ba? Wala naman 'tong lason 'di ba?

I tightly closed my lips. Pabalik-balik ang tingin ko kay mama at sa lalaki... at sa capsule na hawak ko.

Ano? Iinumin ko ba?

Yes, I should. Mother said I should do what he said.

Pinikit ko ang mga mata at dahan-dahan na ininom ang capsule. Napangiwi ako nang malasahan ang pait. Nang masigurong nalamon ko na, doon lang ako nagmulat nang mga mata. Ang unang bumungad sa akin ang mga usisang tingin ni mama at 'yong lalaki.

"Now, let's see if you can see the questionnaires." sabi ng lalaki.

Hinarap niya sa akin ang bondpaper. Napakurap ako nang may nakitang mga sulat. You got to be kidding me! Hindi ako ganoon ka bobo para madaling mauto!

I look at both of them with pure disbelief. "W-What!?"

Ngumisi ang lalaki. "Now, that you could see. Please start answering, Flor."

Kinuha nang lalaki ang kamay ko at nilagay roon ang papel. Hindi pa rin ako makapaniwala. Hindi dahil sa ininom ko ang pill ay nakikita ko na ang mga nakasulat! I'm sure they switch it when I close my eyes!

"'Ma..." I glanced at my mother hopelessly.

What is happening? I do not understand!

"Be an obedient girl, Flor. Do what he said. And don't waste our time." Matigas na bigkas ni mama bago tumayo. Sumunod ang naiiyak kong mga mata sa kanya.

She fix the collar of her dress shirt before smiling fakely to the large man, sir Johannes. Tumingin siya sa akin at binigyan ako nang masamang tingin.

Napaatras ako.

"I will leave the two of you here. I just need to fix something." Umalis si mama at nagtungo sa hagdan. Hindi ko kayang ibukas ang labi at sabihing 'wag niya akong iwan dito.

Before she started to ascend, she glanced at us. "And if you need something, sir Johannes, just give a call to Grace."

"I probably won't be needing anything, Christie. But thank you."

Tumango si mama at umakyat na sa hagdan.

I was left speechless.

"Now, hija... Start answering."

Lumingon ang ulo ko sa lalaki at bumaba sa papel na hawak ko. I blink the tears in my eyes and I swallowed the pain. Parang bumagal ang oras o sadyang mabagal lang ang pagkuha ko sa aking pen sa center table. Humigpit ang hawak ko sa favorite pen ko bago nagsimulang sumagot.

The questions... Were not something I expected.

They are all full of problem-solving. Or more like questions that should be answered in an essay form.

Natigilan ako at nag-angat ng tingin kay sir Johannes.

Tumango siya sa akin. Bumaba ang tingin ko sa papel.

"Don't sugarcoat your words. A simple solution is what it needs, hija."

What will you do to change the world?

Do you think you can solve poverty?

Do you know how to run a country?

Are you a sufficient leader?

Those were the questions that has similar denominators. And most of them evolve in finding a suitable leader who leads a successful future.

---