AYNA +18 #ilmelistan

7. BÖLÜM

GECEM...

Elimdeki son bombayı da yerleştirdiğimde düzenek hazırdı. Güvenli evmiş! Bakın bakalım ben bu güvenli evin anasını sik...

"Gecem hadi ama açlıktan ölüyorum."

Arabada bana yorgunca bakan Eceme gülümsedim. Resmen kardeşimin ağzına sıçmışlar! Ne kadar sorsam da gece ne olduğunu anlatmadı. Ama her halinden zor geçtiği belliydi. Ve bunun da bir bedeli olacaktı elbet. Arabadaki yerimi alıp oturduğumda bana bakmadı.

"Fabrikayı dün kurduğum düzenekle patlattım."

"İyi."

"Hepsi oradayken seni kurtardım."

"İyi."

"Sikiyim! Ecem bana bak! O adamları canlı canlı patlatmamı istemiyorsan! Benimle adam gibi konuş."

Yavaşça bakışları beni buldu. Nihayet!

"İyi."

Sinirle direksiyona vurdum. Lanet olsun! Korumaların cesetleriyle dolu olan eve baktım. Bir anda patlamasıyla şok yaşadım. Endişeyle Eceme baktığımda elinde uzaktan kumanda vardı. Bana bakmadan konuştu.

"Aklındaki soru işaretleri gittiğine göre bizde mi gitsek."

Sırıttım.

"Sebebini bilsem çok hoşuma gidecek bir hareketti. Ama Ecem! Sen bu değilsen!

Diyerek alevlerin içinde yanan evi gösterdim.

"Aksine o tam da benim!"

Cevap vermeden gözlerini kapattı. Bende üstelemedim. Arabayı çalıştırıp yanan evden uzaklaştık.

...

Aradan bir ay geçmişti. Haftanın son dersinin bitmesini bekliyordum. Bu gün gidip şu yoklama işini halletmem lazımdı ama serçeyle o günden sonra iletişim kuramamıştım. Çıkardığım kaos düşündüğümden daha çok ses getirmişti. Bir gecede iki katliam çıkarmıştım. Bu yüzden sessizce okula gidip geliyordum. Dehşet Melekleri bile bu işten kurtaramamıştı beni. Bıkkın bir nefes verdim.

"Tamam, hadi bu günlük burada bırakalım."

Bu hocayı gerçekten çok seviyordum. İnsan psikolojisinden çok iyi anlıyordu. Hoca anfiyi terk ederken hızlıca peşine düştüm.

"Aslı hocam!"

Arkasına döndü. Beni görünce gülümsedi.

"Gecem Çağlar. En sevdiğim öğrencim!"

"Dalga geçmeyin hocam. Sizden bir şey isteyecektim."

"Tabi dinliyorum."

"Yaz okulunu hala açmamakta kararlı mısınız? Tüm hocalar açıyor bir tek sizi dersiniz kalıyor."

Konuşurken ne zaman odasına geldiğimizi fark etmemiştim. Koltuklardan birini gösterip,

"Otur Gecem. Kahve mi çay mı?

"Kahve. Hocam lütfen bu yaz okulu bir sene erken bitirebiliyorum."

Gülümsedi.

"Yani hiçbir dersten kalmayacağına bu kadar eminsin."

"Hocam notlarımı sizde gördünüz. Devamsızlığım olmasaydı birincilikle bitirirdim. Ama durumları biliyorsunuz."

"Biliyorum. Ecem nasıl?"

Yüzüm bir anda asıldı.

"Bildiğiniz gibi bir aydır hiç olmadığı kadar sessiz. Sürekli yeni programlar üretip duruyor."