I was stunned.
Hawak ko palang ang pihitan ng pintuan ng kotse niya at hindi pa tuluyang nabubuksan ng mapahinto ako dahil sa sinabi niya.
I was willing to give it.
Since this might be the start of us being friends or... Yeah.
"Ah. Y-yes, sure." I was excited. Hindi ko mapigilang mautal.
I give my phone to him so that he can copy my number. Mabilis rin naman niya itong nakuha kaya ibinalik na niya saakin ang cellphone.
"Thank you, Ashryfah." Saad niya saka ako nginitian.
Ngumitin din naman ako pabalik at nagpaalam ng aalis.
Hindi umalis ang kotse niya sa tapat ng gate hanggang sa hindi ako nakakapasok ng tuluyan sa school.
Kahit na ilang minuto nalang bago magsimula ang klase, dumiretso muna ako sa restroom upang tingnan ang itsura ko sa salamin.
At gaya nga ng nasa isip ko, namumula ang aking mga pisngi. Medyo gusot din ang aking hijab na suot sa ulo, marahil sa sikip ng tren kanina.
Halata ang pamumutla ng labi ko kahit na pinatungan kona ito ng liptint.
Matapos kong ayusin muli ang sarili ko, nagtungo na ako sa una naming subject ngayon araw.
Late na ako pero hindi naman ako napagalitan kasi mas malate dumating yung professor namin.
Nakaka antok ang klase pero pinilit kong makinig hanggang dulo dahil alam ko ang kahalagahan non. Napagawi ako sa bandang kaliwa sa harapan ng maramdaman ang titig ng isang tao.
At ang tumititig saakin na para bang sinusuri ako ay walang iba kundi ang kaibigan ko mula pagkabata na si Sarah.
Nanliliit ang mga mata niya habang nakatingin sakin imbis na makinig sa nagtuturo.
Nag tipa ako ng palihim saaking cellphone para pagsabihan siya.
Me:
Sa harap ka tumingin at makinig ng may matutuhan ka, para hindi ka bokya sa exam. Di pa naman kita papakopyahin.
Nakita ko siyang sumilip din ng patago sa kaniyang cellphone para basahin ang message ko, maya-maya pa ay isinaludo niya saakin ang gitnang daliri niya.
Tingnan mo tong babaeng to.
Nang matapos ang ilan naming klase sa wakas ay lunch break na.
Tumungo sa pwesto ko si Sarah habang abala ako sa pag aayos ng mga gamit ko. Lalagay kona ulit to sa locker mamaya para hindi ako mabigatan sa pag-uwi.
"Anong balita sayo, bakit isang linggo kang wala? Wala tuloy akong makadaldalan dito." Humigit siya ng isang upuan palapit sakin.
"Nagkasakit ako."
"Oh? Kawawa ka naman, bakit di mo ako sinabihan edi sana nabisita kita?"
"Sa Antipolo ako nag stay, sa palagay mo mabibisita moko?" Isinabit kona ang bag saaking balikat at tumayo, ganon din naman ang ginawa niya saka maayos na ibinalik ang kinuhang upuan kanina.
"Ayy..." Sabay kaming naglakad palabas ng room.
Hindi magaling sa direksyon si Sarah kahit ganito na ang edad namin, lagi kasing distracted kaya hindi makabisado-bisado ang daan. Ang alam lang niya ay ang pauwi sa bahay nila at ang mga mall na malapit dito.
Magtatanong pa sana ako kay Sarah tungkol sa mga nakaraang pinag-aralan nila habang wala ako nang maramdaman ang pag vibrate ng cellphone ko.
Unknown number:
Hi. Its me, the guy you shared the umbrella with. I realized I didn't even introduce myself earlier.
Oh. Si Yvo.
Di na niya kailangan mag pakilala BWAHAHAHHA alam kona pangalan niya eh.
I set 'Yvo' as his nickname in my contacts. After gawin yon nagreply nadin ako sa kaniya habang patuloy parin sa paglalakad kasama si Sarah na ngayon ay nagsasalita na nang mag-isa.
Me:
Hii. Hindi ka nga nakapagpakilala saakin but its okay, saglit lang naman kasi tayong nakapag usap.
Yvo:
I would like to introduce myself properly to you, but I dont know when will I be able to see you again.
Ngayong araw palang kami nagkita pero parang iniisip na niya kung kailan pa mauulit. Hindi naman sa ayaw ko, kabaliktaran pa nga.
Me:
Hmm, do you wanna have lunch tomorrow?
Mas matapang akong mag-aya ngayon kasi text lang naman, hindi niya nakikita ang ekspresyon ko.
Yvo:
I should be the one asking that, naghihintay lang ako ng tyempo pero naunahan mo. Haha.
Me:
Its okay :>
Me:
Mahina ka kasi.
Me:
Just kidding.
Nasobrahan ata pagiging matapang ko, nagagawa ko nang magbiro kahit hindi pa naman kami talaga ganon ka close.
Kinibahan tuloy ako, what if maging masama ang dating sa kaniya non? Pero mukha naman siyang tumatanggap ng jokes base sa pagngiti-ngiti niya kanina.
Hindi ko namalayan na bumili na pala si Sarah ng pagkain naming dalawa.
"Subuan narin kita, nahiya naman ako sa sobrang pagka busy mo diyan sa cp mo. Ni hindi ka nakinig sa mga stories ko kanina, nagmukha tuloy akong baliw." I smiled apologetically to her.
"Saglit nalang." Alam kong namiss niya ako at gustong makakwentuhan, kaya itatabi kona sana ang cellphone ng muli akong nakatanggap ng message.
Yvo:
Haha
Yvo:
I'll do better from now on, Ashryfah.
Yvo:
Let's have lunch together tomorrow. I'll pick you up. ;)
Kinigat ko ang dulo ng aking kuko to suppress a smile.
Akala ko ay mapapasama ako sa kaniya, hindi pala.
"Hoy ano ba yang kinangingiti mo diyan? Kumain ka na nga ng maayos. "
"Wala..." Tumingin ako sa kaniya at sumubo ng pagkain para lang di halatang nangingiti talaga ako.
"Naku, Ash. Sa simula lang yan." Inirapan niya pa ako.
"Ulol, Sarah. Magkwento ka na nga."
Inubos namin ang oras sa pagkain at pakikinig sa mga nakakatawang kwento niya. Hanggang sa mag continue ang natitira pa naming mga klase.
Maghahapon na nang maguwian, kahit anong pigil ko ay nakatulog parin sa isang subject namin. Buti nasa likuran ako at hindi napansin ng prof.
"San ka uuwi ngayon?" tanong ni Sarah paglabas namin ng gate.
"Antipolo, di pa ako pinapayagan bumalik sa condo."
"Layo naman. Mahihirapan ka niyan."
"Pipilitin ko nga ulit parents ko eh."
"Hmm tama yan, o siya gumora kana. Baka mawalan kapa ng masasakyan."
"Bye beh, see you tomorrow. Ingattt" nagyakapan kami habang nagpapaalam.
"Siguraduhin mong papasok ka bukas ah. Ingat kadin."
"Oo beh, papasok ako nukaba." tyaka bakit hindi eh may usapan kami ni Yvo.
Speaking of, kanina pa nag va-vibrate yung cp ko.
Nang makasakay na ako sa jeep papuntang lrt, saka ko lang binasa ang messages na nanggagaling nga sa kaniya.
Pansin ko lang na pareho ata kami ng freetime. Mas mabuti na iyon.
