Its one of the cold night in paris, I've been here for about four days and to be honest its pretty boring.
I was forced to come along with my parents since they have a new hospital opening here. I said no but since its my vacation week, they used that as a triumph card.
I was just standing here and staring at the tall Eiffel Tower. People walk through and I dont care at all, they all look happy and contented.
Eiffel Tower...
Maganda to sa umaga, pero mas maganda sa gabi. Sa ilang gabing pags-stay namin dito ngayon lang ako lumabas ng hotel. Ayoko kasing gumala, mabuti sana kung may kasama akong kaibigan.
Speaking of, I took a photo of the tower and send it to Dani. She likes this place too eh. Too bad nga lang kasi hindi ko siya nasama, may pasok kasi sila.
Aalis narin sana ako matapos gawin yon ng makarinig ng isang magandang tinig.
"Uhm, do you want me to take a picture of you? I mean you are standing on the right spot and its a really good view..." lumingon ako sa pinanggagalingan ng boses.
'Looks like hindi lang boses ang maganda sa kaniya.'
She's wearing a hijab, sweater and sweat pants. Also that bright as the moon smile.
If this is a normal day in Philippines I would've said no. But I guess tonight ia a special night.
"Sure." I smiled back at her and hand my phone.
Her face lit up even more after that. Itinuro niya din saakin kung paano ako pupwesto at mag popose.
"Talikod ka naman--oh sorry, I said face the tower this time." gaya niya ay gulat din ako.
Hindi ko napansin na filipino din pala siya. And I bet di rin niya naisip yun saakin.
"Its okay, I'm from Philippines too."
"Talaga? Whoa, hindi halata. Para ka kasing may lahi..." Namamangha niyang untag na mas lalo kong ikinangisi.
Nagpatuloy kami sa pagpipicture hanggang sa tawagin na siya ng isang babae.
"Ash! Tara na, kakain na daw." nakasuot din ito ng hijab kagaya niya at medyo may kahawigan sila.
"Sige!" Sagot naman pabalik ng sa palagay ko ay Ash ang pangalan. "Oh, mukhang kailangan ko ng umalis. Uhm, bye bye sayo! Ingat ka and thank you! Until I see you again! Byeee!"
"Uh wait--!"
Itatanong ko pa sana kung anong pangalan niya and of course her number. Kaso bago ko pa magawa yun ay naka sakay na siya sa kotse nila.
Simula nung gabing iyon ay gabi-gabi narin ako tumatambay sa parehong lugar kung saan ko siya nakasalamuha. Nagbabaka sakali na makita siyang muli.
Pero hindi na ulit nangyari. Hanggang sa bumalik na kami sa pilipinas at lumipas na nga ang dalawang taon. Sa loob ng mga taon na iyon ay paulit-ulit ko siyang kinukwento kay Dani, nilagay ko din sa fb ang mga pictures na kinuhanan niya saakin. Baka kasi mapadaan sa kaniya ng aksidente at i-message man lang ako.
Pero wala parin.
"Ybaru Valentine 'Na-love at firstsight kay ateng muslim' Lorenzo." Pang-aasar saakin ng mga kaibigan ko isang araw habang nagiinuman kami.
"Shut up, Samson. Kapag sayo to nangyari ipapa-billboard ko talaga pagtawa ko sayo." Rebat ko naman sa kaniya.
"Ahoy, grabe ka naman tol. Dinadaan mo kami sa pera. Porket hindi ko kayang ipa-billboard yung nararamdaman ko sayo ngayon, ginaganyan mo na ako."
"Gosh, bro. Kelan kapa may nararamdaman kay Val?" singit naman ng isa pa naming kaibigan.
Hanggang sa sila-sila na nga ang nagkantyawan.
Kinabukasan ay maaga akong gumising para makapag ayos. Dala ko din ang uniform ko, kaso yung kotse ang hindi. Iniwan ko iyon kahapon sa recto, sana hanggang ngayon nandon parin.
"Commute ka, bro?" gumising na din sila pero ako ay paalis na.
"Yup."
"Hindi ba sumasakit ang ulo mo? Parang wala kang ininom kagabi ah."
"Masakit naman. Magaling lang ako mag pretend na parang hindi. Something that you cannot do."
"Pakyu."
"Gusto mo gamitin sasakyan ko? Kunin ko nalang pagdating sa manila."
"No thanks. I can handle public transportation."
That's what I said but I was thinking na sana inaccept ko nalang yung offer nila. Pagdating kasi sa lrt, kahit pangalawang station palang ito ay napakadami ng tao. For sure magiging masikip ang loob ng tren. Kung hindi ko lang sana talaga pasok ngayon ay maghihintay pa ako ng kasunod na tren para maka-upo, kaso kapag hindi pa ako sumakay ngayon din ay baka malate ako.
Pagpasok ko ay natulak ako ng mga nagmamadaling tao hanggang sa matapat ako sa isang babaeng kapareho ko ng uniporme. Higit pa doon ay nakasuot din ito ng hijab. Ngunit pawang siya ay nakayuko kaya hindi ko matanawan ang mukha niya.
Hindi naman sa nage-expect ako. Sa dalawang taon kasi ay lahat ng makikita kong naka hijab, akala ko siya iyon. Ayaw ko nalang umasa.
'Kung kami, kami talaga. Si Lord na ang bahala.'
Maya-maya pa ay nahihirapan na talaga akong tumayo. Feeling ko magugusot din ang uniform ko ay mahahaluan ng samut-saring amoy. Nabitawan ko tuloy ang beepcard kong hawak at nahulog sa sahig.
Nang dadamputin kona iyon, nauntog pa ako sa babae kasi nagbabalak din siyang kuhain iyon para saakin.
"Aww..." Nanlaki ang mga mata ko at mabilis na kumabog ang dibdib.
Narinig kong muli ang pamilyar na boses, yung boses na hinahanap-hanap ng pandinig ko. Walang kamalay-malay ay nakatitig na pala ako sa kaniya at nang magtama lang ang mga paningin namin saka ako bumalik sa wisyo.
"Sorry." tinanguhan niya lang ako bilang sagot don.
Ang ipinagtataka ko ay bakit parang hindi niya ako nakikilala? Parang wala siyang kaide-ideya na... Sabagay, dalawang taon narin ang nakalipas at isang beses lang naman kaming nagkita non. Hindi na nakakagulat na hindi niya ako mamukhaan.
'Pero bakit nalulungkot padin ako?'
Ngayon nakita ko ng muli siya, ang tangi ko nalang gagawin ay... Makuha siya.
Sheesh, joke lang. Ano to teleserye?
Basta, kung kami, kami talaga.
