"ဟမ် မောင်ဘယ်လိုလုပ်ပြီး"
"အင်း အိမ်ထဲမခေါ်တော့ဘူးလား"
"အာ ...အင်း လာဝင်ခဲ့လေ။"
ယွန်းဂီတစ်ယောက် အရှေ့က ယိုင်တိယိုင်တိနဲ့ သွားနေတဲ့ ဂျောင်ဂုကိုကြည့်ပြီး။
*မောင်သောက်လာတာလား မသိဘူး မေးလိုက်ရင်ကောင်မလား၊*
"ယွန်းလာလေ ဘာလုပ်နေတာလဲ"
"ဟမ် လာပြီး"
ယွန်းဂီသွားဖို့လုပ်နေတုန်း ရုတ်တရပ် ရပ်လိုက်တယ်။
"လာလေ ယွန်းရဲ့ ဘာလုပ်နေတာလဲ"
"မလာဘူး။"
"ဘာလို့လဲ"
"မောင်.....ေမာင်က အခန်းထဲမှာဘာ....ဘာလုပ်နေတာလဲ။စကားပြော...ေပြာချင်ရင် ဧည့်ခန်းထဲမှာ ပြောမယ်လေလို့"
ဟုတ်ပါတယ်။ရျောင်ဂုက ယွန်းဂီအခန်းထဲမှာပါ။တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အော်ပြီး ပြောနေကျတာပါ။
ဂျောင်ဂုတစ်ယောက် ရီချင်တာကိုအောက်ထားရတယ်။သူကိုကြောက်ပြီး အသံပါတုန်နေသူကြောင့်။
"ယွန်း"
"ဟင့်အင်း မလာဘူး"
"ယွန်း"
"ယွန်း"
"မင်..ယွန်း..ဂီ..."
ဂျောင်ဂုတစ်ယောက်သူခေါ်နေတာကို မလာပဲ အပြင်မှာပေကပ်ကပ် လုပ်နေတာကြောင့် ဒေါသက ထွက်လာတယ်။ဒါကြောင့် နာမည် တစ်လုံးချင်းကို ဖိတာ အော်ခေါ်လိုက်တယ်။
"ဟင့် ...လာပြီး"
"ယွန်း လာဒီကို"
ယွန်းဂီလည်း ဂျောင်ဂုရှိလျှောက်သွားလိုက်တယ်။အနားရောက်ရော ဂေဖာင်ဂုက ယွန်းဂီကို သူပေါ်ကိုတင်ကာ သူနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။
"အင့် ဟင့် ဟင့်"
"ယွန်း ဘာလို့ငိုနေတာလဲ"
"မောင်ကငါကိုအော်တယ် ဟင့် မကောင်းတဲ့လူကြီး"
"ဟမ် အင်း ဟုတ်တယ်မောင်ကမကောင်းတဲ့လူနော်၊မောင်က ယွန်းကို ပေးစရာရှိလို့ပါ"
"ဟမ် ရွှတ် တကယ်လား ငါလည်း မောင်အတွက်ပေးစရာရှိတယ်"
"ဟုတ်လား ဘာလဲ"
