"ဘာကွ"
"ဘာ"
လင်မယားနှစ်ယောက်လုံးပိုင်တူအော်လိုက်တယ်။ဂျောင်ဂု အမေက
"နင် ဘာပြောလိုက်တာလဲ ဟမ်၊သုကဘာမို့လို့ နင်ကဘာမို့လို့ နင်က သူကိုရွေးရတာလဲ ဟမ်၊ငါတို့မိဘတွေနော်၊ကိုယ်မိဘက ကောင်းဖို့ပြောတာလား ဆိုးဖို့ပြောတာလား ဆိုတာ နင်မသိဘူးလား။"
ဂျောင်ဂု သူမေရဲ့ အသံကြောင့် ယွန်းနိုးသွားမှာကို စိတ်ပူလို့။
"နင် ဟာလေ~~~"
"အမေ တိုးတိုးပြောပါ ယွန်းအိပ်နေတယ်။"
"အဲ့တာ ငါက ဘာလုပ်ရမှာလဲ နိုးသွားတော့ ကောင်းတာပေါ့"
"မောင်~~~<"
"ယွန်း နိုးနေရင်လဲ အထဲမှာနေလေ ဘာလို့ထလာတာလဲ"
ယွန်းဂီတစ်ယောက်အိပ်နေတုန်း ဘာ ဆိုတဲ့ အသံကျယ်ကြီးကြောင့်နိုးလာတယ် ဂျောင်ဂုကိုခေါ်ချင်ပေမယ့် သူအသံက သိပ်မထွက်လာဘူး။လည်ချောင်းတွေ နာေိတယ်။လမ်းလည်း မလျှောက်နိုက်ဘူး။ဒါပေမယ့် အားယူ ထကာ အခန်းပြင်ကိုထွက်လာခဲ့တယ်။
"အင်း ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး အသံကြားလို့ ထွက်လာတာ။ဘယ်သူရောက်နေတာလဲ"
"ကိုယ်မိဘတွေ"
ဂျောင်ဂုရဲ့ ကိုယ်မိဘတွေဆိုတဲ့စကားကြောင့် ယွန်းဂီခေါင်းထောင်ကာ ဂျောင်ဂုအနောက်ကိုကြည့်လိုက်တယ်။သူကို မျက်နှာကြောတင်းတင်းနဲ့ကြည့်နေတဲ့ ဂျောင်ဂုရဲ့အဖေ။ဒေါသထွက်နေတဲ့ ဂျောင်ဂုရဲ့ အမေကတော့
"နက် မျိုးမစစ်ကောင်၊နင်ကြောင့် ငါသား အခုလို့ဖြစ်ရတာ၊နင်ငါ့သားကို ဘာလုပ်ထားတာလဲ"
"ဟွတ် အန်တီ ဟွတ် ဟွတ် လွှတ်ပါ။ဟင့် မောင်~~~"
ဂျောင်ဂုအမေက ပြောလဲပြော ယွန်းဂီ လည်ပင်းကို ပါညစ်ထားတယ်။အစက ဂျောင်ဂုလည်း ကြောင်နေပေမယ့် ယွန်းဂီခေါ်သံကြားတော့ သတိပြန်ကပ်လာတယ်။
"အမေ လွှတ်လိုက် ယွန်းကို လွှတ်လိုက်အမေ့"
"အ့ နင် ငါက နင်အမေနော် ဂျောင်ဂု၊ကိုယ်အျမ တွန်းရသလား ဟမ်"
